Από το «Κόμμα των Ξυπόλυτων» στην οικογενειοκρατία

Δριμεία κριτική ασκεί στην οικογένεια Μητσοτάκη η αυστριακή εφημερίδα Wiener Zeitung, σχολιάζοντας με τον πλέον καυστικό τρόπο τη διαχρονική εμπλοκή της στην ελληνική πολιτική σκηνή. «Η οικογένεια Μητσοτάκη είναι μια από τις πιο ισχυρές στην Ελλάδα. Τώρα, ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης αγωνίζεται να διατηρήσει αυτή τη συνθήκη και μετά τις εκλογές, [...] έχοντας «μόνο έναν στόχο», όπως διακηρύσσει: να συνεχίσει να κυβερνά τη χώρα μόνος του με το συντηρητικό του κόμμα».

Η αυστριακή εφημερίδα εξιστορεί πως «ο προπάππους του νυν πρωθυπουργού, ο "γερο-Κωστής”, ήταν ο γενάρχης της οικογένειας Μητσοτάκη και ο πρώτος που ενεπλάκη στην πολιτική. Γεννήθηκε το 1845 στην Πελοπόννησο. Η οικογένεια αναγκάστηκε να καταφύγει στην Κρήτη για να γλιτώσει από διώξεις. Έτσι, ο Κωστής Μητσοτάκης ίδρυσε το 1872 στα Χανιά το "Κόμμα των Ξυπόλυτων”, όπως το αποκαλούσαν υποτιμητικά οι πολιτικοί του αντίπαλοι. Γιατί ο Κωστής Μητσοτάκης δεν ήταν μόνο στενός έμπιστος του πρωθυπουργού Ελευθερίου Βενιζέλου, αλλά είχε επίσης παντρευτεί και την αδερφή του, Κατίγκω. Και, με αυτόν τον τρόπο, η οικογένεια Μητσοτάκη ξεκίνησε να εδραιώνεται στην ελληνική πολιτική […]

Στη συνέχεια, ο εγγονός του γενάρχη διαμόρφωσε την πολιτική στην Ελλάδα για σχεδόν πενήντα χρόνια μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, και από το 1990 έως το 1993 ως πρωθυπουργός. Γιος του είναι ο Κυριάκος, ο σημερινός πρωθυπουργός. Ο παππούς του, ο οποίος φυσικά ονομαζόταν επίσης Κυριάκος, ήταν και αυτός βουλευτής».

Η εφημερίδα της Βιέννης προσθέτει τέλος ότι «κακόβουλες γλώσσες υποστηρίζουν πως η οικογένεια Μητσοτάκη αποτελεί ίσως το καλύτερο παράδειγμα για το πώς η πολιτική μπορεί να μετατραπεί σε επιχειρηματικό μοντέλο στην Ελλάδα. Οι επικριτές θέτουν μερικές φορές το ακανθώδες ερώτημα πώς, από γενιά σε γενιά, οι Μητσοτάκηδες κατάφεραν να γίνονται ολοένα πλουσιότεροι από ό,τι ήταν πριν μπουν στην πολιτική.

Πάντως, ένα πράγμα είναι βέβαιο: το 2020 (δεν υπάρχουν πιο πρόσφατα στοιχεία), ο επικεφαλής της κυβέρνησης και η σύζυγός του Μαρέβα χρωστούσαν το εντυπωσιακό ποσό του 1,3 εκατομμυρίου ευρώ σε τράπεζες. Τα προς αποπληρωμή δάνεια πρέπει να συγκριθούν με 40 ακίνητα, 5 αυτοκίνητα και πάνω από 500.000 ευρώ σε αποταμιεύσεις. Ταυτοχρόνως, το εισόδημα της 56χρονης συζύγου του Μαρέβας το 2020, για παράδειγμα, ήταν υπερβολικά χαμηλό ακόμη και για τα δεδομένα ενός νεοελληνικού μετα-χρεοκοπημένου κράτους: 9.244,10 ευρώ».

Πρόκειται για ένα ποσό μικρότερο, όπως παρατηρεί η εφημερίδα, ακόμη κι από τα ετήσια δίδακτρα του Κολλεγίου Αθηνών, από όπου αποφοίτησε η κόρη του πρωθυπουργού, Δάφνη πριν φύγει για σπουδές στο Πανεπιστήμιο Γέιλ.

taz: Φίμωση του Τύπου στην Τουρκία

Με αφορμή τις επερχόμενες εκλογές στην Τουρκία, αλλά και τη σημερινή Παγκόσμια Ημέρα Ελευθεροτυπίας, η tageszeitung αναφέρεται εκτενώς στην ελευθερία του Τύπου στην Τουρκία ή μάλλον στην απουσία αυτής. «Στην ετήσια λίστα των Ρεπόρτερ χωρίς Σύνορα, η Τουρκία κατρακύλησε φέτος 16 ακόμη θέσεις, φτάνοντας πλέον στην 165η θέση. Ένας από τους λόγους είναι ο "Νόμος περί Παραπληροφόρησης". Βάσει αυτού, όποιος δημοσιεύει και διαδίδει ψευδείς πληροφορίες, κινδυνεύει με φυλάκιση μέχρι τριών χρόνων, με την τουρκική κυβέρνηση να είναι εκείνη που αποφασίζει τι εμπίπτει στην κατηγορία των ψευδών ειδήσεων. Προσφάτως, μετά τον σεισμό της 6ης Φεβρουαρίου, δεκάδες άνθρωποι συνελήφθησαν επειδή άσκησαν κριτική για την κακή διαχείριση της κρίσης από την κυβέρνηση […]

 Στη διάρκεια των 22 ετών που έχει παραμείνει στην εξουσία, ο Ερντογάν έχει θέσει συστηματικά τον Τύπο υπό τον έλεγχό του και γνώριζε πώς είναι εφικτό να ελέγχει τους ανθρώπους, όπως και ολόκληρο τον κρατικό μηχανισμό. Μεταξύ άλλων, δημιούργησε μία αρχή με την ονομασία "Διεύθυνση Επικοινωνίας", η οποία μόνο τον Φεβρουάριο δαπάνησε σχεδόν 180 εκατομμύρια τουρκικές λίρες (περίπου 8,4 εκατομμύρια ευρώ). Στην πραγματικότητα, πρόκειται για έναν μηχανισμό προώθησης προπαγάνδας και μάλιστα με τα χρήματα των φορολογουμένων».

Όπως εξηγεί η taz, «τα ελάχιστα ανεξάρτητα τηλεοπτικά και έντυπα ΜΜΕ που έχουν απομείνει, τιμωρούνται με πρόστιμα και φιμώνονται. Έτσι, ένας πολιτικός της αντιπολίτευσης δεν εμφανίζεται καθόλου στο 95% του τουρκικού Τύπου και ακολούθως οι άνθρωποι που ενημερώνονται μόνο από αυτά τα κανάλια δεν γνωρίζουν καν την ύπαρξή του […]

Ο αυταρχικός τρόπος διακυβέρνησης του προέδρου Ερντογάν δείχνει ότι ο έλεγχος είναι πιο σημαντικός γι' αυτόν από τις ανθρώπινες ζωές. Παρά τις προσπάθειες φίμωσης του Τύπου, όμως, ο Ερντογάν δεν πέτυχε ολοκληρωτικά τον σκοπό του και το κοινό πληροφορείται για τη διαφθορά και την κυβερνητική ανικανότητα. Γι' αυτό και, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, στις ερχόμενες εκλογές ο νυν πρόεδρος μπορεί να έρθει αντιμέτωπος με την ήττα».

Νέα φάση στις σχέσεις ΕΕ-Τουρκίας;

Από την πλευρά της η Frankfurter Allgemeine Zeitung σχολιάζει πώς θα μπορούσαν να επηρεαστούν οι σχέσεις μεταξύ της Τουρκίας και της ΕΕ σε περίπτωση που η αντιπολίτευση υπό τον Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου επικρατούσε στις εκλογές. «Ο Κιλιτσντάρογλου έχει δηλώσει ότι η ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ είναι ο "βασικός στόχος” του και πως, εάν κερδίσει τις εκλογές, θα κάνει ό,τι μπορεί για να εξασφαλίσει την επανέναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων […]

Όμως, ορισμένα ζητήματα δεν θα επιλυθούν το ίδιο εύκολα, όπως για παράδειγμα το Κυπριακό. Στη σύγκρουση με την Κύπρο, ένας νέος πρόεδρος δύσκολα θα παρεκκλίνει από τη στάση του προκατόχου του. Το ίδιο ισχύει και για τις διαφορές με την Ελλάδα σχετικά με τα νησιά και τα κοιτάσματα φυσικού αερίου στην ανατολική Μεσόγειο. Όπως και ο Ερντογάν, έτσι και ο Κιλιτσντάρογλου έχει απειλήσει στο παρελθόν να "πάρει πίσω" διάφορα ελληνικά νησιά του Αιγαίου […] Εξάλλου ακούγεται συχνά η άποψη ότι ορισμένα ευρωπαϊκά κράτη ελπίζουν μάλιστα ακόμη και σε νίκη του Ερντογάν, προκειμένου να μην έρθουν αντιμέτωπα με νέα ζητήματα θεωρήσεων, ένταξης και προσφύγων».