Αφαλάτωση για να μην πούμε το νερό νεράκι;

Ο κλάδος τα τελευταία χρόνια γνωρίζει πολύ μεγάλη άνθιση. Μονάδες αφαλάτωσης σε όλο τον κόσμο προσπαθούν να καλύψουν τις ολοένα και μεγαλύτερες ανάγκες σε γλυκό, και πόσιμο νερό. Στους πρωτοπόρους ανήκει η Ισπανία, η οποία εδώ και χρόνια αφαλατώνει μεγάλες ποσότητες θαλάσσιου νερού. Το ίδιο κάνει και η Σιγκαπούρη ώστε να μειώσει την εξάρτησή της από τη γειτονική Μαλαισία. Πολλές μονάδες αφαλάτωσης υπάρχουν και στο Ισραήλ. Στόχος της χώρας είναι να κερδίσει ετησίως 500 εκατομμύρια κυβικά μέτρα γλυκού νερού. Πρόκειται για την ποσότητα που μέχρι τώρα έπαιρνε από τη λίμνη της Γενισαρέτ. Διεθνώς μέχρι το 2016 η παγκόσμια παραγωγή γλυκού νερού από αφαλάτωση θα ανέλθει στα 38 δις κυβικά μέτρα το χρόνο. Αυτό σημαίνει διπλασιασμός της ποσότητας από το 2008.

Με μια πρώτη ματιά η αφαλάτωση μοιάζει ο ιδανικός τρόπος για να κερδηθούν μεγαλύτερες ποσότητες νερού. Δεν είναι όμως ακριβώς έτσι τα πράγματα, υποστηρίζει ο καθηγητής Μεναχέμ Ελιμελέχ, από το Πανεπιστήμιο του Γέιλ:

«Κατά βάση μπορεί να πάρει κανείς απεριόριστες ποσότητες καλού ποιοτικά αφαλατωμένου νερού. Οι ωκεανοί είναι τεράστιοι. Μπορεί κανείς να πάρει τεράστιες ποσότητες χωρίς να προκαλέσει βλάβες. Στο οικοσύστημα όμως όπου υπάρχει το γλυκό νερό, δηλαδή στις λίμνες και στα ποτάμια, δεν συμβαίνει το ίδιο. Υπάρχει ένα μεγάλο ‘αλλά’ με την αφαλάτωση. Χρειάζεται πολύ περισσότερη ενέργεια από ότι η επεξεργασία του νερού από τις λίμνες ή τα ποτάμια. Και αυτό είναι ένα πρόβλημα».

Πρόκειται πράγματι για ένα μεγάλο πρόβλημα γιατί μια μηχανή που μετατρέπει το αλμυρό νερό σε γλυκό χρειάζεται 3 ως 4 κιλοβατώρες ανά κυβικό μέτρο. Εκτός αυτού σημαίνει παραγωγή τριπλάσιας ποσότητας σε διοξείδιο του άνθρακα.

Ας υποθέσουμε όμως πως και η ενέργεια που χρειαζόμαστε προέρχεται από ανανεώσιμες πηγές ενέργειας ακόμα όμως και τότε δεν θα είχε λυθεί το πρόβλημά μας, τονίζει ο Γούιλιαμ Φίλιπ από το Πανεπιστήμιο Notre Dame της πολιτείας της Ινδιάνα. Ακόμα χειρότερα είναι τα πράγματα όταν θέλει να αφαλατώσει κανείς αλμυρό νερό που βρίσκεται μέσα σε μεγάλο βάθος στη γη:

«Μια λύση θα ήταν να πάρει κανείς νερό κάτω από τη γη σε βάθος ενός χλμ. Αλλά αν χρησιμοποιηθεί αυτή η μέθοδος σε 50 ή 100 ή 500 χρόνια θα έχουν πρόβλημα οι υπόγειοι υδάτινοι πόροι», λέει ο καθηγητής Μεναχέμ Ελιμελέχ, από το Πανεπιστήμιο του Γέιλ

Μια λύση θα ήταν να εξαντληθούν όλες οι άλλες δυνατότητες πριν περάσουμε στην αφαλάτωση όπως για παράδειγμα είναι η επεξεργασία των λυμάτων. Σύμφωνα με τους ειδικούς θα ήταν μια λύση πιο φιλική προς το περιβάλλον.