Βασανιστικά διλήμματα ενός ψηφοφόρου 

Θυμίζουν κάτι από Ελλάδα αυτές οι εκλογές στην παλιά πρωτεύουσα της Γερμανίας. Όχι μόνο για τα πολύχρωμα, δελεαστικά πλακάτ στους δρόμους, αλλά και για τις γενναιόδωρες υποσχέσεις των υποψηφίων. Να όμως κάτι που δεν θυμίζει Ελλάδα: ο σημερινός δήμαρχος, που διεκδικεί την επανεκλογή του με το Χριστιανοδημοκρατικό κόμμα (CDU), ονομάζεται Ασόκ Σρινταράν. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Βόννη, αλλά οι γονείς του κατάγονται από την Ινδία. Ασυνήθιστη επιλογή, που όμως ταιριάζει με τον κοσμοπολίτικο χαρακτήρα της πόλης. Το ότι ο κ.Σρινταράν έχει κάνει μία πορεία ξεπερνώντας προφανή εμπόδια και προκαταλήψεις μου προκαλεί μία συμπάθεια. Ναι, θα μπορούσα να τον ψηφίσω. 

Από την άλλη, σκέφτομαι ότι όσο άδικο είναι να απορρίπτουμε εκ των προτέρων έναν υποψήφιο χωρίς γερμανικό όνομα, άλλο τόσο άδικο είναι να τον προτιμούμε μόνο και μόνο γιατί δεν έχει γερμανικό όνομα. Μήπως να δούμε πιο αναλυτικά έργα και ημέρες του νυν δημάρχου; Το πρώτο που βλέπουμε είναι ότι στη διάρκεια της θητείας του υψώθηκε στο κέντρο της πόλης ένα πελώριο εμπορικό κέντρο μετά από συμφέρουσα, λέει, διαπραγμάτευση, καθότι η οικοδομήσιμη έκταση είχε διατεθεί για 25 εκ. ευρώ στους επενδυτές και τα έσοδα εισέρευσαν στα δημοτικά ταμεία. Μόνο που αργότερα, με τούτα και με κείνα, οι επενδυτές ανακάλυψαν «απρόβλεπτα» έξοδα ζητώντας αποζημιώσεις με αποτέλεσμα, όπως γράφουν τοπικές εφημερίδες, να έχουν μείνει στο ταμείο περίπου πέντε από τα εικοσιπέντε εκατομμύρια κι ακόμα δεν τελειώσαμε.

Περιορισμένες οι αρμοδιότητες του δημάρχου

Μάλλον δεν εννοούμε αυτό όταν λέμε ότι θέλουμε «Συνεργασία Ιδιωτικού και Δημόσιου Τομέα». Αυτή την ανησυχία των ψηφοφόρων θέλει να αξιοποιήσει ο υποψήφιος της Αριστεράς, ο Μίχαελ Φάμπερ. Διδάκτωρ της Νομικής, εμφανίζεται σε προεκλογικές αφίσες με αποφασιστικό βλέμμα και με μία δήλωση-καταγγελία: «Εμένα δεν με ξεγελάει κανένας επενδυτής». Μάλιστα. Είναι μια επιλογή για όποιον θέλει να τρίξει τα δόντια στον δήμαρχο. Όμως, τι άλλο προσφέρει ο κ.Φάμπερ: Λέει, για παράδειγμα ότι θέλει «να σταματήσει την κλιματική αλλαγή». Καλή ιδέα, κι εγώ επιθυμώ την προστασία του κλίματος και επιπλέον την παγκόσμια ειρήνη, αλλά είναι αυτό αρμοδιότητα του δημάρχου;

Ας εξετάσουμε και μία μετριοπαθή πολιτική αλλαγή. Η Λίσι φον Μπίλοφ βάζει υποψηφιότητα με τους Σοσιαλδημοκράτες (SPD) και υπόσχεται ότι «Μαζί θα φτιάξουμε τη Βόννη». Πόσο μαζί, δεν λέει. Θα κάνουμε δημοψηφίσματα; Θα ιδρύσουμε λαϊκά συμβούλια στις γειτονιές; Πάντως έχει και συγκεκριμένες προτάσεις, όπως η ενίσχυση των δημοσίων συγκοινωνιών. Έχω κάνει το πείραμα με την ετήσια κάρτα απεριορίστων διαδρομών σε επιδοτούμενη τιμή, είμαι ευχαριστημένος, θα ήθελα να δω τον ή την επόμενη δήμαρχο να το συνεχίζει. Υπάρχει βέβαια ένα θέμα: Γενικά προτιμώ να μην ψηφίζω γόνους ή ανίψια πολιτικών (πλην αιτιολογημένων εξαιρέσεων) και βλέπω ότι η κυρία φον Μπίλοφ είναι κόρη πρώην υπουργού και νυν συγγραφέα συνωμοσιολογικών μελετών. Μία φίλη λέει βέβαια ότι η συγκεκριμένη συγγένεια μάλλον τη βλάπτει παρά την ωφελεί, μπορεί να έχει και δίκιο.

Ποδήλατο, το νέο τοτέμ

Ενδιαφέρουσα υποψηφιότητα είναι και η Κάτγια Ντέρνερ με τους Πράσινους. Ακούω ότι οι δημοσκοπήσεις την φέρνουν στην πρώτη θέση, άρα όποιος πάει με το γκουβέρνο, που έλεγε ο αείμνηστος Έλλην, ψηφίζει Πράσινους. Κύρια προεκλογική τους εξαγγελία είναι μία πόλη χωρίς αυτοκίνητα στο κέντρο, με προτεραιότητα στο ποδήλατο. Να το δούμε, αλλά θα ήθελα περισσότερες εξηγήσεις. Ας πούμε ότι μου αρέσει το ποδήλατο, αλλά όχι τόσο πολύ πια, ώστε από αυτό να εξαρτάται η ψήφος μου. Επίσης δεν θέλω να με βασανίζουν καλβινιστικές ενοχές, γιατί μπορεί καμιά φορά να κάθομαι στο τιμόνι και να το πατάω και λίγο στην Εθνική.

Βλέπω καλαίσθητες αφίσες από το φιλοευρωπαϊκό κίνημα VOLT, που ίδρυσαν νέα παιδιά μετά το δημοψήφισμα του Brexit. Έκαναν μία προσπάθεια στις ευρωεκλογές, κατεβαίνουν τώρα στις δημοτικές. Με ενθουσιασμό υπόσχονται ποδηλατόδρομους «όπως στην Κοπεγχάγη», μειωμένα ενοίκια «όπως στη Βιέννη», υποδειγματικά δρομολόγια τρένων «όπως στη Ζυρίχη». Με συμπάθεια βλέπω αυτό το νεανικό κέφι, αλλά δεν με πείθει ως αξιόπιστη πολιτική πρόταση. Τελικά κανείς από τους υποψήφιους δεν είναι τέλειος, όπως και κανείς από τους ψηφοφόρους άλλωστε. Αλλά κάποιους πρέπει να επιλέξουμε. Αν μη τι άλλο, για να μην βγουν αυτοί που δεν επιλέγουμε. Είναι κάτι βλοσυροί κύριοι με ομοιόμορφα κουστούμια, που υπόσχονται «Τάξη και Ασφάλεια». Στις κολώνες των δρόμων πολλές φορές τα δικά τους πλακάτ κρέμονται πιο ψηλά από τα άλλα. Για να μείνουν εκεί μέχρι την Κυριακή.

Γιάννης Παπαδημητρίου