ΕΕ: υπεραλίευση και εθνικά συμφέροντα

Από τη Δευτέρα η Μαρία Δαμανάκη, αρμόδια επίτροπος για την Κοινή Αλιευτική Πολιτική, άρχισε τις επαφές με τις χώρες - μέλη της ΕΕ για την διαμόρφωση των τελικών προτάσεων της Κομισιόν για τα ποσοστά αλίευσης του 2011.

Από το 2008 η Κομισιόν έχει δρομολογήσει την αναθεώρηση της Κοινής Αλιευτικής Πολιτικής. Στόχος της αναθεώρησής της είναι να επιτευχθεί ισορροπία μεταξύ της ανταγωνιστικότητας του αλιευτικού κλάδου, της διατήρησης των βιώσιμων ιχθυοαποθεμάτων, αλλά και των θαλάσσιων οικοσυστημάτων.

Σύμφωνα με τα στοιχεία της Κομισιόν περίπου το 90% των ευρωπαϊκών ιχθυοαποθεμάτων πλήττεται από την υπεραλίευση και εξ αυτών το 30% απειλείται με εξαφάνιση. Στο στόχο της Κομισιόν για την ισορροπία μεταξύ αλιευτικού κλάδου και θαλάσσιων οικοσυστημάτων φαίνεται να συμφωνούν θεωρητικά όλα τα κράτη – μέλη της ΕΕ.

Όμως μέχρι σήμερα οι χώρες - μέλη που διαθέτουν μεγάλους αλιευτικούς στόλους όπως η Ισπανία, η Γαλλία, η Γερμανία, η Πολωνία και η Ελλάδα κατορθώνουν πάντα και ‘νερώνουν’ τα περιοριστικά μέτρα αυξάνοντας τα ποσοστά αλίευσης των ιχθυοαποθεμάτων για τις χώρες τους.

Οι Πράσινοι ευρωβουλευτές ασκούν δριμεία κριτική σε αυτή την τακτική, διότι καταπατούνται όλα τα επιστημονικά πορίσματα που κάνουν λόγο για σοβαρούς κινδύνους εξαφάνισης «της πλειονότητας των ψαριών από τις ευρωπαϊκές θάλασσες».

Ελεύθερη διαπραγμάτευση των ποσοστών αλίευσης;

Φέτος η Ισπανία αναμένεται να διεκδικήσει «διευρυμένα δικαιώματα στα ποσοστά αλίευσης». Συγκεκριμένα οι Ισπανοί επιθυμούν να επιβληθεί ελεύθερη διαπραγμάτευση στα ποσοστά αλίευσης. Δηλαδή εάν μια χώρα της ΕΕ θέλει, να μπορεί να αγοράσει ποσοστά από άλλη χώρα-μέλος βάσει συμφωνιών.

Οι περισσότερες χώρες - μέλη της ΕΕ απορρίπτουν την ελεύθερη διαπραγμάτευση των ποσοστών γιατί έτσι θα πληγούν οι μικροί αλιευτικοί στόλοι.

Αυτή τη στιγμή 82.000 αλιευτικά ψαρεύουν ετησίως 5 εκατομμύρια τόνους ψάρια. Πρόκειται για μεγάλη ποσότητα, παρ’ όλα αυτά είναι μειωμένη σε σχέση με άλλες χρονιές. Οι Πράσινοι εκτιμούν ότι η καλύτερη μέθοδος μείωσης του αλιευτικού στόλου της ΕΕ και επομένως και της υπεραλίευσης είναι η κατάργηση των επιδοτήσεων.

Η πλειοψηφία των ευρωβουλευτών δεν πρόκειται να αποδεχθεί όμως μια τόσο απλή και επώδυνη λύση, διότι πρώτον, όλοι θυμούνται τις διαδηλώσεις των εξαγριωμένων ψαράδων στις Βρυξέλλες και δεύτερον στην ΕΕ ζουν από την αλιεία 400.000 άνθρωποι. Το κόστος μιας πολιτικής «περιορισμού της ικανότητας αλίευσης των ευρωπαϊκών στόλων» είναι επίσης πολύ υψηλό, διότι, όπως υποστηρίζουν οι σοσιαλδημοκράτες, μια τέτοια μείωση προϋποθέτει και ρυθμίσεις που δεν θα δημιουργούν σοβαρές κοινωνικές ανισότητες, δηλαδή υψηλές αποζημιώσεις.

Τέλος Γερμανοί ευρωβουλευτές από τα κρατίδια της Βόρειας Γερμανίας υπογραμμίζουν ότι οι αλιευτικοί στόλοι των χωρών-μελών όχι μόνον δεν είναι ισότιμοι όσον αφορά τον εξοπλισμό, τον τρόπο αλίευσης και την συμμετοχή τους στο ΑΕΠ της εθνικής τους οικονομίας, αλλά ορισμένοι από αυτούς έχουν ήδη μειωθεί στο παρελθόν, όπως π.χ. ο γερμανικός στόλος της Βαλτικής, άρα τα περιθώρια μιας τέτοιας μείωσης έχουν εξαντληθεί.

Τι μέλει γενέσθαι λοιπόν;

Kathrin Brand / Βιβή Παπαναγιώτου

Υπεύθ. σύνταξης: Σταμάτης Ασημένιος