Οι στρατιές των οικονομικών μεταναστών

Η μικρόσωμη γυναίκα προσπαθεί να βάλει σε τάξη τα αναρίθμητα πλαστικά μπουκάλια μιας χωματερής. Κερδίζει το ταπεινό της εισόδημα από τα σκουπίδια των συνανθρώπων της. Η νεαρή Κινέζα είναι μόνο μία από τα 200 εκατομ. οικονομικών μεταναστών της χώρας της. Οι αποκαλούμενοι επίσημα «διακινούμενοι εργαζόμενοι» πηγαίνουν όπου υπάρχει δουλειά, συχνά χωρίς σταθερή κατοικία και εργασιακά δικαιώματα.

Ο Λι Τσεν και ο Ζου Ντονγκ μαζεύουν σκουπίδια στο Πεκίνο και τα μεταφέρουν όπως-όπως με ένα ποδήλατο. Ο φωτογράφος Βόλφγκανγκ Μύλερ τους συνόδευσε ενώ εργάζονταν. Οι εικόνες που απαθανάτισε εκτίθενται σε μουσείο του Αμβούργου μαζί με τις λήψεις άλλων οκτώ φωτογράφων σε μία έκθεση που αποτυπώνει την καθημερινότητα αυτών των εργαζομένων.

Τα καταλύματα πολλών κινέζων οικονομικών μεταναστών είναι στενά και πρωτόγονα. Η φθηνή εργασία που προσφέρουν είναι πολύτιμη, ωστόσο οι ίδιοι αντιμετωπίζονται χωρίς σεβασμό. Οι ώρες δουλειάς φτάνουν συχνά τις 14 ημερησίως, ενώ εργάζονται και τις επτά ημέρες της εβδομάδας χωρίς να έχουν υπογράψει οποιοδήποτε συμβόλαιο.

Οι φωτογραφίες του Όλιβερ Τιάντεν είναι αφιερωμένες στους εργαζόμενους των μεγάλων εμπορικών πλοίων, όπως εδώ στο Μπρεμερχάφεν της Γερμανίας. Πάνω από ένα εκατομ. ναύτες, προερχόμενοι κυρίως από χώρες με χαμηλά εισοδήματα, επανδρώνουν σήμερα 50.000 φορτηγά πλοία.

Ο φωτογράφος Ραλφ Τούτεν φωτογράφισε εποχικούς εργάτες από την Ταϋλάνδη με τα ρούχα της δουλειάς. Για ειδική ενδυμασία ούτε λόγος. Για να προστατευθούν από τις ανθυγιεινές συνθήκες εργασίας επιστρατεύονται αυτοσχέδιες κατασκευές με καπέλα, μπλουζάκια και πετσέτες.

Η κάλυψη του προσώπου των εργατών εξυπηρετεί και άλλους σκοπούς. Πολλοί οικονομικοί μετανάστες στην Ταϋλάνδη βρίσκονται στη χώρα χωρίς τα απαιτούμενα έγγραφα. Κρυμμένοι πίσω από κομμάτια ρούχων ελπίζουν να μην εντοπιστούν από τις αρμόδιες αρχές.

Εκατοντάδες χιλιάδες εποχικοί εργάτες δουλεύουν στη Γερμανία. Αυτοί οι νεαροί Βούλγαροι ονειρεύτηκαν μία καλύτερη ζωή στην κεντρική Ευρώπη. Η ανέχεια και η έλλειψη προοπτικής τους οδηγούν μακριά από την πατρίδα τους.

Ο φωτογράφος Μαουρίτσιο Μπουσταμάντε συνόδευσε με το φακό του το ταξίδι ενός νεαρού Βούλγαρου στο Ντίσελντορφ. Εκεί ελπίζει να βρει αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας. Ωστόσο η πραγματικότητα είναι απογοητευτική για πολλούς μετανάστες από τις χώρες της ανατολικής Ευρώπης: μέσο ωρομίσθιο τριών ευρώ για σκληρή δουλειά σε οικοδομές, σφαγεία και ξενοδοχεία.

Πολλοί ενήλικες εγκαταλείπουν τις εστίες τους σε αναζήτηση εργασίας, αφήνοντας συχνά πίσω τα παιδιά τους. Η φωτογράφος Αντρέα Ντίφενμπαχ επισκέφθηκε παιδιά που ζουν μόνα τους στη Μολδαβία. Περίπου το ένα τέταρτο των Μολδαβών εργάζεται σήμερα στο εξωτερικό. Η μοναδική επαφή με τα παιδιά τους είναι για πολλούς μέσω τηλεφώνου και ίντερνετ.

Το φαινόμενο των «φιλοξενούμενων εργατών» είναι γνωστό από παλιά στη Γερμανία. Η βιομηχανική περιοχή του Ρουρ είχε προσελκύσει ανθρώπους από την Ελλάδα, την Τουρκία, την Ιταλία και άλλες χώρες τη δεκαετία του 1960. Ο θεωρούμενος αρχικά προσωρινός τόπος διαμονής και εργασίας έγινε για πολλούς από αυτούς τους εργάτες η νέα πατρίδα.

Η έκθεση «Φιλοξενούμενοι εργάτες» (Gastarbeiter) δίνει πρόσωπο σε ανθρώπους για τους οποίους κάνουν αόριστα λόγο τα μέσα ενημέρωσης. Μεταξύ άλλων και η Γερμανία επωφελείται από τις στρατιές των φθηνών εργατικών χεριών. Το Μουσείο της Εργασίας στο Αμβούργο ρίχνει μέχρι και τις 2 Μαρτίου 2014 «φως» στη ζωή αυτών των ανθρώπων.