Ολυμπία Τσίπηρα, Παρίσι

Γλίστρησα στη δημοσιογραφία, από περιέργεια!  Αδύνατο να διαλέξω ανάμεσα στις θετικές επιστήμες, τις τέχνες, τα κοινωνικά θέματα, τις ταξιδιωτικές περιπέτειες. Ως δημοσιογράφο θεωρώ εαυτήν "ανεπάγγελτη". Ως παρατηρήτρια της ζωής και περιηγήτρια ανά τον κόσμο και ανά πάσα στιγμή όμως, η επικαιρότητα μου έδινε την ευκαιρία που ζητούσα. Με τα χρόνια ο δρόμος αποδείχθηκε μακρύς.  Δύσκολο να τα συνοψίσω σε ένα σύντομο βιογραφικό.

Όλα ξεκίνησαν από τη δημοσιογραφική σχολή Παρισίων CFJ στις αρχές της δεκαετίας του 1980. Το ραδιόφωνο υπήρξε η πρώτη συνειδητή επιλογή που μετατράπηκε σε πάθος. Κατέληξα να γυρίζω με ένα βαρύ μαγνητόφωνο HUER για να καταγράφω μαρτυρίες, π.χ. από τους επιζώντες της Μικρασιατικής Καταστροφής στην Ελλάδα ή ακόμα στην Αφρική, από επιζώντες της γενοκτονίας στην Ρουάντα. Ορισμένες βγήκαν στα ερτζιανά του Δεύτερου Προγράμματος επί εποχής Σοφίας Μιχαλίτση και στο ραδιόφωνο «Flash ».

Η τηλεόραση δεν άργησε να με γοητεύσει (τέλη δεκαετίας 1990) και προτίμησα το τεχνικό μέρος, παραγωγή, γυρίσματα, μοντάζ (σύντομη σπουδή μοντάζ σε ιδιωτική σχολή σε προάστιο του Παρισίου). Κάλυψα για πέντε χρόνια στο Παρίσι τις ανάγκες της Μεξικάνικης Τηλεόρασης «TELEVISA», το κανάλι συνεχούς ενημέρωσης.

Το βίντεο, με προσωπική παραγωγή από την αρχή μέχρι το τέλος, ήταν για μένα το νέο αντικείμενο που κέρδισε το ενδιαφέρον μου.  Η κατάληξη ήταν η δημιουργία δύο ντοκιμαντέρ με χρηματοδότηση από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων ( ΕΔΑΔ) στο Στρασβούργο. Το ένα εξ αυτών γυρισμένο στη Σκωτία «Cambell case», προβάλλεται από την ιστοσελίδα του Δικαστηρίου.

Ακολούθησε για κάποια χρόνια η συνεργασία μου με το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων. Η δουλειά στο πρακτορείο σημαίνει πολύ δουλειά, ενώ παράλληλα «εξαφανίζεσαι» σαν όνομα. Ας το έχουν υπόψη τους οι νεότεροι!  

Με τον καιρό, επέστρεψα στις πρώτες μου αγάπες: το ραδιόφωνο, μέσω της Deutsche Welle.