Οπλοαπαγόρευση ή ...προσευχή στα σχολεία;

Σοκ, φρίκη, αποτροπιασμός, η γλώσσα δεν διαθέτει πιο ισχυρές λέξεις για να περιγράψει τις αντιδράσεις από την μεγαλύτερη τραγωδία της μεταπολεμικής ιστορίας των ΗΠΑ, σε δημοτικό σχολείο στην πολιτεία Κονέκτικατ. 20 παιδιά ηλικίας από 5 έως 10 χρόνων και 8 ενήλικες νεκροί, κι ένας δράστης που σε κατάσταση αμόκ πυροβόλησε 100 φορές σε 2 σχολικές τάξεις και στο προαύλιο του σχολείου πριν θέσει τέρμα στη ζωή του. Οι συνθήκες τις τραγωδίες ξεδιαλύνονται σιγά – σιγά από τις αρχές. Το συγκλονιστικό είναι ότι και στο σχολείο βρέθηκαν όπλα, περισσότερα όπλα από όσα υπέθετε η αστυνομία. Ποιος τα μετέφερε;

Προεδρικά δάκρυα

Μεσίστιες για τέσσερεις μέρες θα κυματίζουν οι σημαίες σε ολόκληρη τη χώρα σε ένδειξη πένθους. Το διέταξε ο πρόεδρος Ομπάμα, ο οποίος παλεύοντας με τα δάκρυα εξέφρασε τα συλλυπητήριά του. «Τα περασμένα χρόνια περάσαμε πολλές ανάλογες τραγωδίες, είτε στο δημοτικό σχολείο του Nιουτάουν, στον εμπορικό κέντρο στο Όρεγκον, σε ναό στο Ουισκόνσιν, σε κινηματογράφο στο Κολοράντο ή στη γωνία του δρόμου στο Σικάγο. Αυτές οι γειτονιές είναι γειτονιές μας κι αυτά τα παιδιά δικά μας παιδιά. Θα πρέπει λοιπόν να συσπειρωθούμε και να προχωρήσουμε σε ενέργειες για να προλάβουμε περισσότερες τραγωδίες ανεξαρτήτως πολιτικής» υπογράμμισε.
Την ίδια ώρα έξω από τον Λευκό Οίκο ομάδα 50 ανθρώπων ξεδίπλωνε πανό με το σύνθημα «προστατέψτε τα παιδιά μας – απαγορεύστε τα όπλα τώρα». Κανείς πρόεδρος δεν τόλμησε να τα βάλει με το ισχυρό αμερικανικό λόμπυ υπέρ της οπλοκατοχής. Κάθε φορά μετά από τέτοια τραγωδία ξεκινά δημόσια διαμάχη που όμως ατονεί και πνίγεται στη ροή των ειδήσεων λίγες μέρες αργότερα. Αυστηροποίηση της νομοθεσίας αποτελεί το αίτημα, όμως η νομοθεσία διαφέρει από πολιτεία σε πολιτεία και το ομοσπονδιακό κράτος παρεμβαίνει ελάχιστα.

«Περισσότερος Θεός»

Το 1993 το Κογκρέσο ψήφισε τον λεγόμενο νόμο Brady, που έκανε υποχρεωτική την εξακρίβωση στοιχείων πριν την πώληση σε πρώην εγκληματίες και ψυχοπαθείς επί τη βάση δεδομένων μιας λίστας που όμως δεν είναι πλήρης. Από το 1994 μέχρι το 2004, ομοσπονδιακός νόμος απαγορεύει την κατασκευή και πώληση αυτόματης καραμπίνας, αλλά από τότε η νομοθεσία δεν έχει αλλάξει. Μια επιπλέον δυσκολία αποτελεί το ότι σε ποσοστό 40% των περιπτώσεων οι πωλήσεις όπλων γίνονται ανάμεσα σε ιδιώτες, για παράδειγμα μέσω διαδικτύου ή σε εκθέσεις οπλικών συστημάτων και όπλων. Στις 50 πολιτείες οι 13 δεν συμβουλεύονται παρά μόνο λίστες αποδείξεων με ονόματα πωλητών, όχι όμως τις λίστες στις επιμέρους πολιτείες ή στη κεντρική διοίκηση όπου έχουν καταχωρηθεί ονόματα πρώην εγκληματιών και ψυχοπαθών. Υπό αυτές τις συνθήκες είναι αδύνατος ο έλεγχος πωλήσεων όπλων. Η Εθνική Ένωση Όπλων (NSA), το πιο ισχυρό λόμπυ υπέρ της οπλοκατοχής, που θεωρεί τα όπλα στο σπίτι πολιτισμικό στοιχείο των Αμερικανών και εξισώνει κάθε μεταρρυθμιστική πρόθεση με προσπάθεια παραβίασης των θεμελιωδών δικαιωμάτων προτίμησε να σιωπήσει αυτήν τη φορά. Μίλησε ωστόσο ο πρώην προεδρικός υποψήφιος των Ρεπουμπλικάνων Μάικ Χιουκάμπι. «Με αυστηρούς νόμους δεν προλαμβάνονται τέτοιες αιματοχυσίες, η συνταγή είναι περισσότερος Θεός και περισσότερη προσευχή στα σχολεία».

Dw/afp/dpad/reuters/cnn/Ειρήνη Αναστασοπούλου
Υπεύθ. Σύνταξης Σπύρος Μοσκόβου