Σαρωτική νίκη Ομπάμα
13 Φεβρουαρίου 2008
«Ο Νικολά Σαρκοζί κέρδισε μια σημαντική νίκη: η ΕΕ διαμήνυσε ότι δεν συναινεί με το δημόσιο χρέος της γαλλικής κυβέρνησης, αλλά το αποδέχεται» σημειώνει η γερμανική εφημερίδα Berliner Zeitung για την συνεδρίαση του ΕΚΟΦΙΝ και την άρνηση της Γαλλίας να δεσμευθεί για μηδενισμό του δημοσίου ελλείμματος μέχρι το 2020: «ειδικά η Γαλλία μπορεί να μηδενίσει τα ελλείμματά της μόνον με θαύμα. Αλλά ίσως αυτός ακριβώς είναι ο λόγος της επιείκειας των Ευρωπαίων Υπουργών Οικονομικών. Διότι εάν διολισθήσουν όντως οι ΗΠΑ στην ύφεση, εάν ξεφουσκώνει πλήρως η φούσκα των ακινήτων ή καταρρεύσει μια τράπεζα, ενδέχεται να επηρεάσουν ουσιαστικά την οικονομική ανάπτυξη στην ΕΕ και τότε το 2020 ίσως να μην παρανομεί μόνον η Γαλλία με τα ελλείμματά της.»
«Η άνετη νίκη του Μπάρακ Ομπάμα στις πολιτείες των ανατολικών ακτών των ΗΠΑ είναι κάτι παραπάνω από μια σαρωτική νίκη στον αγώνα δρόμου για την υποψηφιότητα των Δημοκρατικών» υπογραμμίζει η γερμανική εφημερίδα Handelsblatt για τη χθεσινή νίκη Ομπάμα: «και αυτό όχι μόνον επειδή για πρώτη φορά προηγείται ξεκάθαρα στο στρατόπεδο των Δημοκρατικών, αλλά επειδή σπάει το φράγμα της πρωτιάς στα προπύργια της Χίλαρι Κλίντον. Ο τελευταίος προμαχώνας της Κλίντον κλυδωνίζεται.»
«Η Χίλαρι Κλίντον πρέπει να επιδείξει ισχυρή θέληση και αποφασιστικότητα για να επιβιώσει την θύελλας που προκάλεσε στα αμερικανικά ΜΜΕ η νίκη του Ομπάμα» παρατηρεί η ιταλική εφημερίδα La Repubblica: «διότι στα αμερικανικά, τηλεοπτικά κανάλια άρχισε ήδη η αποκαθήλωση της Χίλαρι Κλίντον και αυτό ενώ πριν από λίγο πανηγυρίσθηκε στα ίδια μίντια η Κλίντον ως η μελλοντική πρόεδρος των ΗΠΑ.»
«Το Berliner Ensemble με επικεφαλής τον Κλάους Πάιμαν πηγαίνει στην Τεχεράνη εν μέσω διαμαρτυριών των εξορίστων Ιρανών της Γερμανίας και διαφόρων πολιτικών» σχολιάζει τέλος η αυστριακή εφημερίδα Die Presse «το νέο ατόπημα» όπως λέει του πρώην σκηνοθέτη του Burgtheater της Βιέννης: «τόσο οι διαμαρτυρίες, όσο και η παράσταση Μπρεχτ που θα δώσει το Berliner Ensemble στην Τεχεράνη, δεν πρόκειται να αλλάξουν τίποτε στο Ιράν, μάλλον όμως πρέπει να χαρούμε που οι Ιρανοί θα παρακολουθήσουν μια παράσταση από τη Δύση, όσοι την παρακολουθήσουν. Ο δε Πάιμαν σαν παλιός εκπρόσωπος της γενιάς του ’68 ταξιδεύει με ιδιαίτερη χαρά σε μια χώρα που διάκειται εχθρικά προς τις ΗΠΑ, οι λεπτομέρειες της κριτικής και των διαμαρτυριών του είναι παντελώς αδιάφορες, αυτό όμως και το οδυνηρό σε αυτή την ιστορία.»