اطفال مهاجر در بازداشتگاه های آسترالیا آسیب‌ روانی می بینند

این گزارش که روز چهارشنبه، یازدهم فبروری انتشار یافته است، تاثیر زندانی بودن طولانی مهاجران را بر صحت روانی و فزیکی اطفال شان ارزیابی می کند و حاکی از آن است که 34 درصد اطفال زندانی شده در آسترالیا و جزیره کریسمس با چنان شدتی دچار تشوشات روانی اند که ایجاب حمایت موسسات معالجه بیماری های روانی را می کند.

این تحقیق همچنان دریافته است که این اطفال با سطوح غیرقابل قبول حملات، به شمول حملات جنسی و خشونت در زندان مواجه شده اند. حدود 330 طفل در حال حاضر برای مدت نامعلومی در زندان به سر می برند.

درحال حاضر حکومت آسترالیا در کانبیرا در معرض نظارت دقیق و فزاینده بین المللی ناشی از سیاست شدیدش در برابر پناهجویان قرار دارد. حکومت محافظه کار آسترالیا قایق های حامل پناهجویان را بر می گرداند و یا همه پناهجویان رسیده توسط قایق ها را در اردوگاه های ساحلی زندانی می کند.

آنهایی که به حیث مهاجر شناخته شوند به طور دایمی در آسترالیا متوطن نمی شوند. در عین زمان تونی ابوت نخست وزیر آسترالیا، این گزارش را نکوهش کرده و گفته است که کمیسیون حقوق بشر آسترالیا باید به دلیل دست داشتن در «این عمل رسوای جانبدارانه سیاسی» بشرمد.

داکتر کارن زووی نماینده کالج اطبای آسترالیا یک متخصص امراض اطفال و مشاور کمیسیون حقوق بشر آسترالیا برای این تحقیق است. داکتر کارن زووی در یک مصاحبه ای با دویچه وله در مورد تجاربش هنگام دیدار از جزیره کریسمس و کشف تاثیراتی که زندان بر اطفال داشته است، صحبت می کند.

دویچه وله: شما چند طفل را و در کجا معاینه کردید؟

کارن زووی: من به حیث یک عضو تیم متخصان طبی از تاسیسات زندان در جزیره کریسمس دیدار کردم. کریسمس یک جزیره دور افتاده است و از آسترالیا پنج ساعت با هواپیما فاصله دارد. آب و هوای آنجا نهایت گرم و حاره یی است. ما با 225 طفل و خانوداه و حدود 40 طفلی که تنها آمده بودند، صحبت کردیم. من همچنان به چندین زندان در داروین رفتم و در آنجا با چند طفل و خانواده دیگر صحبت کردم.

دویچه وله :در این اطفال چه اعراض ناخوشی روانی مشاهده می شود؟

کارن زووی: اطفال بزرگتر و نوجوانان در حال نشان دادن علایمی بودند که دلالت به افسردگی روانی (دیپریشن)، اضطراب و تشوشات اضطرابی بعد از ضربه های روانی می کند. ممکن است که آنها دچار درخود فرورفتگی شوند و واکنش عاطفی خود را از دست بدهند، یا نتوانند چیزی را بیاموزند و تا آن حد احساس نومیدی و درماندگی کنند که به خود آسیب برسانند و اقدام به خود کشی کنند.

اطفال کوچکتر که ترسیده و مایوس اند، ممکن است دچار تاخیر در نشوونما و رفتارها مانند کج خُلقی، کابوس دیدن، ادرار کردن در بستر، تشوشات در حرکت دادن سر و تمرکز ضعیف گردند. وقتی که ما از این اطفال بازدید کردیم، چنین چیزهایی در بسیاری آن ها دیده می شدند. ما همچنان دیدیم که اطفال این نومیدی شان را در بازی هایی که نشان می دهد محافظان ساحلی قایق ها را غرق می کنند، به نمایش می گذاشتند.

به اطفال در حالی که منتظر بودند با ما صحبت کنند، کاغذ و پنسل داده شده بود. ما رسم های بیشماری را دیدیم که بیانگر احساس زندانی شدن شان بود. آن ها تصویرهایی از صورت های عقب سیم ها، پرنده در قفس و آدم های بدون دست رسم می کردند. در کل یافته های این گزارش نیز حاکی از آن است که زندان ها منجر به تاخیر در نشوونما و انکشاف اطفال نیز می گردد.

دویچه وله: این زندان ها اطفال کدام گروه سنی را در بر می گیرند و چه نوع تاخیر انکشافی در آن ها دیده می شود؟

کارن زووی: در این زندان ها اطفالی از هر سن و سال وجود دارند، از کودکان نوزاد تا کسانی که دیگر به سن قانونی رسیده اند. همین که کسی با قایق به آسترالیا بیاید، در هر سنی که باشد از زندانی شدن مستثنا نمی گردد.

انواع تاخیر در انکشاف اطفال نظر به عمر شان فرق می کند. ما اطفال نومید شده زیادی را دیدیم، بسیاری آن ها از تاخیر در انکشاف رنج می برند که شامل تاخیر در گپ زدن و یک سیر قهقرایی مانند ادرار کردن در بستر می باشند. همچنان بسیاری والدین به من حکایت از گریه کردن اطفال شان تا هنگام خواب کردند. بسیاری آن ها ابراز نگرانی کردند که احساس می کنند اطفال شان دچار آسیب های ذکایی و عاطفی می باشند.

در زمانی که من از کمپ بازدید کردم، امکانات تعلیم و تربیت و فعالیت های تفریحی محدودی در جزیره کریسمس وجود داشت. این موضوع چند ماه بعد از دیدار من اصلاح شد. این یک تاثیر همزمان بر انکشاف اطفال، به ویژه اطفال بزرگتر می گذارد. با اطفالی که صحبت کردم، خواهان مکتب و آموختن بودند و از این که چنین امکاناتی برای شان میسر نیست، مایوس بودند.

دویچه وله: گزارش های متعددی در مورد حمله بر اطفال، تجاوزات جنسی و خودآزاری در اطفال وجود دارند که این بیانگر خطر محیط زندان برای اطفال می باشد. به اساس مشاهدات شما تا چه اندازه این تجاوزات در اردوگاه ها شیوع دارند؟

کارن زووی: ما می دانیم که محیط زندان در ذات خودش برای اطفال محفوظ نیست. من کدام مشاهده مستقیم از چنین سوء رفتارهایی که با اطفال صورت گرفته باشد ندارم، اما گزارش به طور مشرح از موارد وحشتناکی سخن به میان آورده است که اطفال توسط مقامات زندان و یا ماموران امنیتی مورد تجاوز قرار گرفته اند.

در گزارش از احصاییه هایی نقل می شود که توسط شعبه مهاجران و محافظان مرزی تهیه شده است، دیده می شود که در کمتر از یک سال، ار جنوری 2013 تا مارچ 2014 میلادی 233 مورد تهاجم بر اطفال صورت گرفته است که از آن جمله 33 مورد آن تجاوز جنسی بوده است. معمولاً چنین احصاییه هایی ارقام را کمتر نشان می دهند تا مجبور نشوند که سایر انواع حفاظت از اطفال را در زندان ها مراعات کنند.

حالت نومیدی ای که برای والدین پیدا می شود، ظرفیت شان را برای مراقبت از اطفال و سرپرستی مستقیم کاهش داده و خطر تجاوزات فزیکی و جنسی را نادیده می گیرد. محیط زندان در ذات خود نیز از لحاظ عاطفی غیر محفوظ است، زیرا والدین غالباً دچار افسردگی یا دیپریشن بوده و تجارب شان از زندانی که معلوم نیست تا چه وقت ادامه می یابد، بر آن علاوه می شود. می توان چنین وضعیت را بدرفتاری روانی خواند.

دویچه وله :همچنان این گزارش حاکی از آن است که یک سوم کودکان زندانی شده دچار ناخوشی های روانی با چنان شدتی می باشند که ایجاب تداوی روانی را می کنند. آیا در این مراکز توقیف خدمات صحی روانی و یا امکان تداوی آن وجود دارد؟ اگر ندارد چرا؟

کارن زووی: خدمات صحت روانی در دسترس است، اما با توجه به حجم نگرانی های صحت روانی در بین افراد زندانی، بسیار نامتناسب می باشد. همچنان پیش بینی هایی که برای خدمات صحت روانی شده است، در حقیقت امر به خطر اصلی که عبارت از زندانی ساختن باشد، توجه ندارد.

کاهش تاثیر زندانی بودن ناممکن است. خدمات صحت روانی صرفاً یک راه حل موقتی تا زمانی است که این اطفال بتوانند از محیط خطرزای داخلی زندان بیرون روند. تداوی بسیار موثر برای این اطفال آن خواهد بود که در یک جماعت پذیرای مجهز با ساختارهای زندگی روزمره مانند مکتب، ورزش و سایر فعالیت ها زندگی کنند و احساس امنیت نمایند.

دویچه وله: به طور خاص چه عوامل در این اردوگاه ها برای پیدایش ناخوشی های روانی در این اطفال زندانی کمک می کنند؟

کارن زووی: اطفال در قبال شرایط صحی و رفاهی در این اردوگاه ها بسیار حساس اند. به طور اوسط این ها 440 روز را در زندان بوده اند. برای پناهجویانی که از شر پیگرد و تعقیب های قبلی فرار کرده اند، نامعلوم بودن این که چه مدت دیگری در این جا زندانی می مانند و به کجا فرستاده می شوند، شرایط را برای آنها خیلی طاقت فرسا می کند.

بسیاری والدین دچار افسردگی، اضطراب، تنش های شدید، خودآزاری و میلان به خودکشی اند و تاثیر این مسائل را اطفال مستقیماً احساس می کنند. یک دلیل آشکار آن این است که والدین مبتلا به افسردگی (دیپریشن) کمتر با اطفال شان گپ می زنند و نمی توانند خود را سدی در برابر ضربات روانی محیط زندان برای اطفال شان سازند. به این ترتیب اطفال با تاخیر گپ زدن را شروع می کنند، دچار اضطراب و یا سایر رفتار هایی می گردند که غم واندوه شان را به نمایش می گذارد.

محیط زندان خودش ترس آور است، در اینجا یک محیط زندان گونه وجود دارد. محافظان امنیتی زیادی وجود دارند. آزادی حرکت وجود ندارد و دورادور انسان ها میله های فلزی و یا سیم خار دار گرفته شده است. آدم ها را با شماره هویت شان یاد می کنند، نه با نام شان. غذا از طرف موسسه تهییه می شود و خانواده ها مجالی برای آشپزی ندارند. از دست رفتن کارکرد و خودمختاری خانواده، پدر و مادر و اطفال را مانند همدیگر خوار می گرداند.

داکتر کارن زووی اسوشیت، پروفیسور دانشکده صحت زنان و اطفال در دانشگاه سوت ویلز آسترالیا است. داکتر زووی در عین زمان عضو "رایل آسترلین کالیج آف فزیشن" نیز می باشد.