تقاضاي اجازه اقامت دوزنداني سوريايي گوانتانامو ازآلمان

محمد خان توماني 17 ساله بود که با پدرش در پاکستان دستگيرشد و بعد به امريکايي ها واگذار شد. از سال 2002 به اين سو، پدر و پسر در زندان گوانتانامو به سر مي برند و فقط در آرزوي يک چيز اند: از اين زندان بيرون روند و بعد به آلمان بيايند. خانم پَرديس کبريايي وکيل مدافع آنان، با اين آرزوي آن ها به آلمان آمده است تا زمينه را براي رهايي و انتقال پدر و پسر به اين کشور آماده کند. او مي گويد: :

"آلمان يک مکان مطمئن براي آن ها است. آنان مي توانند در اين جا براي شان زير ساختي بيابند که ايشان را مورد حمايت قرار دهد. مثلاً امکان پرستاري براي قربانيان شکنجه. علاوه بر آن در اينجا هموطنان سوري آنها زندگي مي کنند که مي توانند آن ها را از نظر عاطفي و اخلاقي مورد حمايت قرار دهند. به اين دليل ما آلمان را براي آن ها کشور مناسب مي يابيم."

پدر و پسر ازجمله 60 زنداني در گوانتانامو اند که نمي خواهند به وطن شان برگردند، زيرا از اين ترس دارند که بار ديگر در آنجا شکنجه مي شوند. خانم کبريايي مي گويد:

"به باور ما آنان در پاکستان، قندهار و گوانتانامو شکنجه شده اند، وآن هم توسط بازجويي هاي خاصي که ما در سال هاي اخير در بارۀ آن ها شنيده ايم و نيز به وسيلۀ تجاربي که بر اساس آن هفت سال تمام بدون دعوا در زندان به سر بردند."

اين وکيل مدافع فعال و مسوول به صورت متواتر به نيويارک مسافرت مي کند. او در آنجا با سازمان حقوق بشر ِ "مرکز براي حقوق اساسي" (Center for Constitutional Rights) کار مي کند. باوجود آنکه او در گوانتانامو مي تواند با موکلين خود صحبت کند، اما در اثناي آن فيلم برداري مي شود و تمام سخنانش ضبط مي گردد. همه نامه ها و اسنادي را که او با خود به گوانتانامو مي آورد، از طرف ارتش بازرسي مي شود و بعداً داخل دوسيه ها گذاشته مي شوند. او مي گويد:

"من دوسيه هاي موکلين ام را که به صورت سري درجه بندي شده اند، ديده ام. متأسفانه من نمي توانم در بارۀ آن ها صحبت کنم، زيرا حکومت امريکا اجازه آن را نمي دهد. اما در صورتي که من مي توانستم در آن باره صحبت کنم، مي توانستم بگويم که اسناد قوي براي بيگناهي موکلين ام وجود دارد."

خانم کبريايي انتقاد مي کند که باوجود آن، محمد خان توماني و پدرش در سلول هاي جداگانه زنداني اند. به اين ترتيب وضع جسمي و روحي آنها هردم بد تر مي شود. او در اين باره مي گويد:

"در اثناي دوسال گذشته، او در بخشي از زندان گوانتانامو در کمپ نمبر 6 با شديد ترين قيودات به سر برده است. اين يکي ازبخش هاي بسيار شديد امنيتي است که در آنجا زندانيان به صورت انفرادي نگهداري مي شوند، در سلول هاي کوچک، بدون پنجره، طبعاً که با هوا يا روشني. او اقلاً 20 ساعت در روز را در اين سلول به سر برده است."

هدف خانم کبريايي اين است تا قضيه هاي موکلين اش را به دادگاه بياورد. تا به حال او توانسته است که قضيۀ 28 زنداني گوانتانامو را به دادگاه پيش کند. در 24 مورد آن، حکم قاضي ها اين بوده است که آنان به ناحق زنداني شده اند. اما يک چنين حکمي به معناي رها شدن زندانيان نيست. اگر آنان نخواهند که به کشور شان برگردند و يا کدام کشوري ديگر نيز پيدا نشود که آنان را بپذيرد، در آن صورت آنان در زندان گوانتانامو مي مانند.

تا هنوز حکومت آلمان تصميم نگرفته است که آيا زنداني هاي گوانتانامو و آن هم به چه تعداد آن ها را مي پذيرد. دليل آن اين است که احزاب ايتلافي حکومت يعني حزب سوسيال دموکرات و حزب دموکرات مسيحي آلمان در وزرات د اخله و خارجه در اين قسمت به وحدت نظر نرسيده اند. خانم کبريايي به نمايندگي از موکلان اش، از آلمان اميد يک برخورد انساني را براي آن ها دارد.

نيناورک هويزر/حسين مبلغ

ويراستار: رسول رحيم