تنگناهای فراروی سازمان های بشردوستانه

سازمان های بشردوستانه باید غیرجانبدارانه کار کنند. اتحادیه اروپا و ناتو بالمقابل اهداف نظامی، سیاسی و بشری را به مثابه بخشی از یک کل می دانند که به نام مدیریت بحران خوانده می شود. این مطلب را انتونی جیرارد، هماهنگ کننده کمک های بشردوستانه سازمان ملل متحد می گوید که خود برای مدت های طولانی در سازمان های بشردوستانه کار کرده است.

جیرارد می گوید: «من سازمان های بشردوستانه زیادی را در بروکسل دیده ام که از همکاری با اتحادیه اروپا و ناتو خودداری می کنند، زیرا از سیاسی بودن این همکاری ها ترس دارند».

جیرارد توصیه می کند که این سازمان ها به جای آن که خود را کاملاً از این کار عقب بکشند، بهتر است برداشت اتحادیه اروپا و ناتو را از ریشه مورد سوال قرار بدهند.

او توضیح می دهد" «به طور مثال در این روزها از سازمان های بشردوستانه خواسته می شود که آیا آنها می توانند یک نقشه از مواضع نیروهای ارتش سوریه و یا مخالفان حکومت تهیه کنند؟ آنها در بیان مخالفت خود با این کار، نباید تاخیر کنند».

کمک های بشردوستانه ای که بخشی از استراتژی نظامی اند، باید مطابق اصول حقوق بین المللی کارهای بشردوستانه، رد شوند. در عمل باید سازمان های بشردوستانه چنین تقاضاهایی را رد کنند.

غیرجانبدارانه، بی طرف و مستقل

دشوار بودن حفظ بی طرفی و استقلال توسط یک سازمان بشردوستانه، به ویژه در منازعه افغانستان معلوم می گردد. در حقیقت باید تمویل سازمان های بشردوستانه توسط جناح های در حال جنگ رد شود. بنابراین در قضیه افغانستان در کنار دیگر دولت ها، اتحادیه اروپا، ایالات متحده امریکا و سایر کشورهای عضو ناتو که جناح های جنگی نیز شمرده می شوند، شریک اند، در این صورت کمک های بشردوستانه با تاکید بر اصول استقلال رد خواهد شد.

سرانجام باید هر سازمان خودش تصمیم بگیرد که چگونه استقلال اش را نگه دارد. در آن صورت نتیجه کاملاً مختلف خواهد بود. در حالی که برخی سازمان های بشردوستانه بنا بر اصول شان علناً در مورد اوضاع مناطق مورد منازعه چیزی نخواهند گفت، سازمان های دیگری خواهند بود که کاملاً آگاهانه موضعگیری نمایند.

اندریاس شولتز، مدیر سازمان «داکتران بدون مرز» می گوید مساله این نیست که کدام موضعگیری خوب و کدام موضعگیری بد است. او می گوید: «برای ما چنین است که شهادت دهی را حق خود می دانیم، در صورتی که حقوق بشر نقض شده باشد، آن را مستند بسازیم و انتشار دهیم».

به گفته شولتس، در کنار آن «داکتران بدون مرز» این را پذیرفته است که از یک کشور اخراج گردد و دیگر امکان دسترسی به مردم نیازمند نداشته باشد.

کمک های عاجل مدت بسیار کوتاهی را در بر می گیرد

روشن است که هر کسی که می خواهد کار بشردوستانه کند، می بایست با تصمیم های دشواری رو به رو گردد. پس از آن که در ماه جنوری سال 2010 زلزله ای در هائیتی صورت گرفت، "داکتران بدون مرز"، وقت آن را نداشت تا از زخمیان بسیار شدید مراقبت کند. غالباً برای آن که شمار هرچه بیشتر انسان ها را نجات داد می بایست سلامتی بیماران منفرد را حفظ کرد.

خانم دوریس شوپر، مدیر مرکز تعلیمات و تحقیق عملیات انساندوستانه در دانشگاه ژنف می گوید سازمان های مختلف حقوق بشر ناگزیر کمیسیون های اخلاقی ایجاد کردند تا روی چنین مسایل ضد و نقیض اساسی تصمیم بگیرند. اما یک راه حل کلی قابل اعتبار برای همه به دست نیامد.

او می افزاید: «در یک شرایط اضطراری و عاجل شاید یک سازمان تصمیم بگیرد که به مریضان توبرکلوز توجه نکند، زیرا آن ها به قدر کافی نزدیک به منطقه نیستند. در این صورت مریض توبرکلوز یا سل شاید بمیرد، زیرا این سازمان به وی معالجه نجات بخش رسانده نمی تواند».

"داکتران بدون مرز" به این دلیل تصمیم گرفته است که هرگز به طور انحصاری به کار بشردوستانه نپردازد، بلکه پروژه درازمدت و پایدار را مد نظر داشته باشد.

اندریاس شولتس می گوید: «چه سوریه را در نظر گیریم و یا هائیتی و یا کنیا را، ما پروژه هایی را انتخاب می کنیم که در آنجا مانده بتوانیم. ما می خواهیم ساختارهایی ایجاد کنیم که بتوانیم برای یک مدت بین پنج تا ده سال، آنها را به مردم انتقال بدهیم».