تیم باسکتبال ویلچیری زنان افغانستان در پارالمپیک تایلند

نیلوفر بیات، کپتان ۲۳ ساله تیم باسکتبال ویلچیری زنان افغانستان هفته پیش به کشور تایلند آمده است تا راه را برای اشتراک تیمش در مسابقات پارالمپیک آسیایی هموار سازد.

بیات که برادر خود را نیز در همان انفجاری از دست داد که موجب مصدومیتش شد، می گوید: «این کار بزرگی است؛ این که من بیایم و از افغانستان در کشور دیگری نمایندگی کنم. می خواهم نشان بدهم که افغانستان فقط طالبان نیست».

زندگی او بازتاب دهنده تلاش ها برای مقابله با افزایش خشونت در افغانستان است.

وقتی "کمیته بین المللی صلیب سرخ" برنامه باسکتبال ویلچیری را هشت سال پیش در افغانستان راه انداخت، هدفش این نبود که این تیم بتواند رقابت های ورزشی را برنده شود؛ بلکه هدف تقویت جسمی افرادی بود که مانند بیات پای خود را در حملات از دست داده بودند.

برخی دیگر از افرادی که توان راه رفتن ندارند، قربانیان بیماری فلج اطفال یا پولیو هستند. افغانستان یکی از سه کشور باقیمانده در جهان است که هنوز این بیماری در آن دیده می شود؛ چرا که برنامه های واکیسناسیون اطفال غالبا به خاطر جنگ و یا ممانعت شورشیان با اخلال روبر می گردد.

از وقتی که تیم باستکتبال ویلچیری افغانستان تشکیل شد، بازیکنان تلاش می کنند تا توانایی خود را برای پیروزی بر دیگر تیم ها نشان بدهند. اولین بازی بین المللی آنها سال گذشته در اندونزیا برگزار شد. آنها در میدان تسلط داشتند و توانستند سرانجام جام پیروزی را با خود به کشور بیاورند.

بیات می گوید: «اولین تورنمنت ما خوب بود چرا که ما بازی کردیم و مقام اول را برای افغانستان کسب نمودیم».

این در حالی است که تیم مردان این رشته نیز هفته گذشته توانست تا در بازی های تایلند به نقطه عطفی دست یابد. تیم مردان در اولین بازی رسمی خود در خارج از کشور، توانست به پیروزی دست یابد.

جس مارکت، یک شهروند امریکا که مربی این دو تیم است، می گوید که وقتی او به افغانستان رفت بسیاری از بازیکنان این تیم ها هرگز ورزش باسکتبال را ندیده بودند. مارکت به خبرگزاری فرانسه گفت: «ما حالا، چند سال پس از آن زمان، در موقفی قرار داریم که تیم ملی زنان و مردان داریم که کم کم حرفه ای می شوند».

او در ادامه توضیح داد: «آنها حالا به سطحی رسیده اند که می توانند با تیم های سطح متوسط بین المللی در سراسر جهان به رقابت بپردازند».

سید وسیم که فقط سه سال پیش با باسکتبال آشنا شده، می گوید که این ورزش وضعیت روحی و زندگی او را تغییر داده است. وسیم ۲۱ ساله بعد از یک بازی دوستانه بیرون سالون ورزشی در بنکاک گفت: «من تغییرات زیادی را در بدنم و زندگی ام احساس می کنم چون حالا بسیار فعال هستم. قبلا هیچ دوست نداشتم جایی بروم. من حالا از زندگی ام لذت می برم».

این تیم ها با وجود مشکلاتی از جمله وضعیت امنیتی کشورشان که روحیه آنها را متاثر می کند، تاکنون به خوبی درخشیده اند.

شانزده سال پس از سقوط رژیم طالبان، شورشیان این گروه حملات خود را در افغانستان تشدید کرده اند. بیات می گوید: «زنان اجازه ندارند تا هرجایی که دلشان می خواهد تنها بروند. این یک مشکل بزرگ است. ما نمی توانیم تمرینات خود را با یکدیگر انجام دهیم».

در واقع سفر این بازیکنان به تایلند فرصتی را برای آنها ایجاد کرده تا بتوانند با یکدیگر به تمرین بپردازند. این تیم زودتر به تایلند آمده است تا پیش از اشتراک در رقابت ها تمرین کنند و مهارت های خود را ارتقا بخشند.

در کنار مسائل امنیتی، برخی از زنان با مقاومت و مشکلاتی از سوی خانواده های خود نیز روبرویند. بیات می گوید: «وقتی ما به باسکتبال می رویم، برخی مردم می گویند که این ورزش برای زنان نیست؛ خانه بنشینید؛ ازدواج کنید و اولاد داشته باشید».

اما خانم بیات می گوید که با هر پیروزی، بیشتر از سوی مردم پذیرفته می شوند. او به عنوان مثال می گوید که سال گذشته پس از پیروزی در "بالی" اندونزیا مورد استقبال مردم قرار گرفتند. او قصه می کند: «ما به افغانستان برگشتیم. آنها بسیار خوش بودند. آنها گفتند که عالی است؛ شما زنان خوبی هستید. شما قوی هستید؛ شما می توانید مثل پسرها باشید».

بیات در ادامه می گوید: «من به آنها گفتم: من هرگز نمی خواهم مثل یک پسر باشم. می خواهم مثل خودم باشم. می خواهم یک زن قوی باشم».

خبرگزاری فرانسه / ع.ح.