روزنه امید برای مهاجران در شمال یونان

هنگامی که محمود از پنجره بیرون را نگاه می کند، می تواند ساحل تسالونیکی را به خوبی ببیند. برخی اوقات، وقتی که آسمان صاف است، حتی کوه المپ قابل دید است.

او به دویچه وله می گوید: «این جا ما بالاخره یک اتاق داریم، ما در کمپ لاگادیکیا در یک خیمه زندگی می کردیم». محمود سعی می کند با دستانش نشان دهد که جای شان در آن خیمه چقدر تنگ بوده است.

محمود یکی از ۱۴۰ نفری است که در الپیدا اسکان داده شده اند. این جا یک مرکز جدید آوارگان است که در نزدیکی بخش صنعتی تسالونیکی قرار دارد. او در یک اتاق خصوصی با دوستانش محمد، احمد و برادر دوگانگی احمد زندگی می کند.

اِلپیدا – لغت یونانی به معنای امید – یک مرکز جدید در شمال یونان است که با همکاری بخش های دولتی و خصوصی و به هدف بهبود شرایط زندگی آوارگان ایجاد شده است. بنیانگذاران این مرکز می خواهند نشان دهند که چگونه می توان به طور کارآمد و بشردوستانه بحران آوارگان را مدیریت کرد.

ایجاد یک کمپ متفاوت آوارگان رویای آمد خان بود. او یک سرمایه گذار، فرد انسان دوست و بنیانگذار الپیدا است که این مرکز را در مشارکت با بنیاد رادکلیف و مسئول عمومی سیاست مهاجرت در یونان تمویل کرده است.

خان به دویچه وله گفت: «من از (کمپ ها) در جزایر و در دیگر جاها دیدن کردم و متوجه شدم که شرایط برای آوارگان جنگ وحشتناک است. با وجود کمک های مالی که به این منظور هزینه می شود، شرایط زندگی در آن جا انسانی نیست، به این خاطر من تصمیم گرفتم نشان دهم که (ایجاد یک کمپ) امکان پذیر است».

الپیدا یک فابریکه نساجی بود که چند سال پیش ورشکست شد.

مسئول عمومی سیاست مهاجرت در یونان این ساختمان را که ۶ هزار متر مربع مساحت دارد، کرایه کرد. سپس این جا با کمک صدها رضاکار که به تسالونیکی آمده بودند، ترمیم شد.

کمپ الپیدا براساس ایده خودسازمان دهی ایجاد شده است، جایی که باشندگان آن قادر هستند به زندگی روزمره و فعالیت های شان ادامه دهند.

مایک سوکَرمَن، مدیر پروژه الپیدا به دویچه وله گفت: «ما می خواستیم یک کار متفاوت انجام دهیم... به جای ایجاد وابستگی، استقلال ایجاد کنیم.»

خان ادامه می دهد: «این ها قربانیان جنگی هستند که مسبب آن نبوده اند و از محافظت بین المللی که حق شان است، برخوردار نشده اند. به این خاطر من تصمیم گرفتم که با حکومت یونان و مسئول عمومی سیاست مهاجرت همکاری کنم. آن ها هم با پیشانی باز نسبت به این ایده واکنش نشان دادند...».

با وجود این، احساسات باشندگان جدید الپیدا متفاوت است. برخی در نخستین روز ورودشان به این جا چندان خوش نیستند.

صدام که حالت چهره اش بسیار انتقادی است، می گوید: «گرچه این جا ما اتاق های خصوصی داریم، اما من در مقایسه با کمپ جیانیتسا هیچ تفاوتی نمی بینم. این جا خیلی گرم است و همسرم حالش خوب نیست...اما پس از ۷۲ ساعت نظر بهتری خواهم داشت».

با وجود این بیشتر باشندگان جدید الپیدا به خصوص آوارگان جوانتر خوش هستند. رضوان که در راه کورس زبان انگلیسی است، گفت: «این جا از هوتل بهتر است، به ما واقعا امید می دهد».

در الپیدا مکان های بازی برای اطفال وجود دارد و برای آن هایی که می خواهند کارهای زراعتی انجام دهند یک باغ ایجاد شده است. افزون براین یک منطقه امن برای زنان وجود دارد و آن ها این جا می توانند در فعالیت های مختلف سهم بگیرند، از بازی شطرنج گرفته تا ایروبیک و یوگا.

ناصر و خانواده اش دویچه وله و تیم اش را دراین مرکز به نوشیدن یک پیاله قهوه سوریایی دعوت می کنند، در حالی که محمود و دوستانش به تیم دویچه وله دیوارهای تازه رنگ شده اتاق شان را نشان می دهند. می توان گفت که این جا بیشتر آوارگان احساس خوبی دارند، دست کم تا اندازه ای. شاید بحران در یونان به پایان نرسیده باشد، اما الپیدا با وجود مشکلات آغازین، به باشندگان امید می دهد.