مسیر زجر آور و نفسگیر انتخابات افغانستان 

با توجه به اینکه تنها  اعلام نتایج انتخابات افغانستان تقریباً سه ماه زمان گرفت، می توان آنرا  یک رویداد بی نظیری خواند؛ و اما اینکه اعلام این نتایج فقط «ابتدایی» می باشند،  کلاً در سطح جهان نظیری ندارد. حتی باوجود آنکه شرایط دشوار افغانستان را نادیده نگرفته باشیم. 

اکنون با توجه به این وضعیت می توان چنین برداشت کرد که اشرف غنی رئیس جمهور پیشین، همچنان رئیس جمهور آینده افغانستان باقی می ماند. آنهم با فقط چند رأی بیشتر؛ یعنی ۵۰،۶۴ درصد آرای قابل اعتبار. این درحالیست که اکثریت مطلق آراء‌شکل و مفهوم  دیگری دارد.  

زیرا: اگر نتایج آراء به نفع اشرف غنی فقط ۰،۷ درصد کمتر می بود، ناگذیر انتخابات افغانستان به دور دوم می رفت. آنچه کاملاً روشن است، اینست که مهمترین رقبای اشرف غنی در این انتخابات به شمول گلبدین حکمتیار رهبر جنجالی حزب اسلامی و نیز عبدالله عبدالله رئیس اجرایی حکومت وحدت ملی افغانستان مخالفت خودرا در قبال اعلام نتایج ابتدایی اعلام کرده اند. به ویژه عبدالله عبدالله که نقش خیلی بارزی در تضعیف اعتبار نتایج این انتخابات داشت.

از مجموع ۱،۸ میلیون برگه انتخابات که کمیسیون آنرا معتبر می داند، گفته می شود که ۳۰۰ هزار آن به گونه تقلبی در صندوق های آراء افگنده شده اند. با آنکه  این اظهارات از جانب عبدالله  به صراحت ابراز نگردیده اند، اما منظور از چنین اظهاراتی، صندوق های رأی به نفع غنی بوده اند. با آنهم برای اثبات این اظهارات سند قاطعی وجود نداشته و ثابت نگردیده اند.

اما، این فاجعه زمانی بزرگتر شد که کمیسیون انتخابات خود، اینرا پذیرفت که به دلیل «مشکلات فنی» یک بخشی از  آراء‌،‌یعنی بیش از دو میلیون رأی را شمارش نمی توانند.

 سهم خیلی کمرنگ رأی دهندگان و پیامد های آن 

اکنون  اعلام نتایج نهایی این انتخابات، تا هفته های نفسگیر دیگری نیز دوام خواهد کرد، وضعیتی که با توجه به آن، می شود پرسید که چرا کلاً کسی حاضر می شود تحت چنین شرایطی رئیس جمهور افغانستان گردد؟ اشتراک واجدان رأی در این انتخابات به گونه تاریخی نازل بود. با آنهم اگر همین ۵۰ درصد آراء از جمع ۱،۸ میلیون آرای شمارش شده را با کل ۹،۵ درصد واجدان رأی که ثبت نام کرده بودند، محاسبه کنیم، نتیجه آرای مؤافق برای غنی کمتر از ده درصد می شود. درست نتیجه ایکه سیاستمداران نامداری مثل حامد کرزی رئیس جمهور سابق افغانستان که اصلاً خودرا نامزد نکرده بود و گروه طالبان که کلاً انتخابات را نمی پذیرند، هرازگاهی در صورت نیاز آنرا  به رخ جانب مقابل خواهند کشید.

یک رئیس جمهور بدون قدرت واقعی

کلاً تصامیم مهم در کاخ ریاست جمهوری افغانستان گرفته نمی شوند. بدون هیچ اعتنا و توجهی، ایالات متحده امریکا تا خزان سال روان میلادی با طالبان وارد مذاکره گردید؛ مذاکراتی که در آن حکومت منتخب افغانستان اشتراک و سهمی  نداشت. همچنان در توقف این مذاکرات نیز به حکومت افغانستان وقعی گذاشته نشد و حکومت این کشور نیز، مثل مجامع دیگر عامه در جهان، پس از انتشار یک پیام تویتری ای ترامپ، از این رویداد اطلاع حاصل نموده و در برابر یک عمل انجام شده قرار گرفت.

اکنون مذاکرات صلح، آهسته آهسته و محتطانانه  از سر گرفته شده است، و با توجه به  این وضعیت،  خیلی ساده تر است تا حکومت کابل کنار زده شود. آنهم با دو دلیل خیلی ساده:

اول اینکه این سوال مطرح خواهد شد که کدام حکومت جدید به عنوان طرف مذاکره؟ و اگر چنین حکومتی وجود دارد،  آیا این حکومت واقعاً مورد تأیید مردم افغانستان قرار دارد؟‌

یکی از دستاوردهای خیلی مهم پس از سقوط طالبان، امکان برگزاری انتخابات دیموکراتیک در افغانستان بود.

 اما این انتخابات پس از هریک دور دیگر،‌ اعتبار خودرا پی در پی از دست داد. افغانها با سرشکستگی تمام دیدند که سران سیاسی این کشور تا چه حد با بی اعتنا در برابر آرای آنان برخورد کردند، در مقابل آراء آنان که  با بهای جان و قربانی دادن واقعی به صندوق های رأی ریخته بودند، تقلب کردند و خواست خودرا بر خواست مردم ترجیح دادند. اکنون اگر کشورهای غربی با وصف این وضعیت مؤفق نگردند تا حکومت افغانستان را به عنوان یک جناح معتبردر مذاکرات صلح دخیل نمایند، با دریغ  این کشور ها نیز درتضعیف دموکراسی در افغانستان نقش بارزی داشته و  دموکراسی در این کشور را تامرز یک صحنه نمایشی تنزیل خواهند داد.

فلوریان وایگند سردبیر بخش افغانستان دویچه وله