نویسندگان مهمان: حل بحران آوارگان به همکاری جهانی نیاز دارد

جنگ داخلی چهار ساله سوریه و بحران عظیم پناهجویان دیگر نمی تواند از چشم رهبران اروپایی و امریکایی دور بماند. هرچند حکومت امریکا به شدت درگیر خاورمیانه است، اما مسئله پناهجویان را مشکل اروپا می بیند. و پاسخ اروپا تاکنون از بازی های زبانی مبنی بر ارزش ها و کرامت انسانی و حفاظت از حقوق بشر، دور بوده است. اما این مسئله باید تغییر کند.
یک پناهجوی سوری وقتی به خاک جزیره "لیسبوس" یونان رسید، در پاسخ به این که چرا جانش را با عبور از مدیترانه به خطر انداخته، گفت: «ما پیشتر در حلب مرده ایم!».
این محاسبه صدها هزار شهروند سوریه است که به مقصد اروپا گریخته اند. آنها بر اساس کنوانسیون 1951 آوارگان، حق حفاظت اولیه را به خاطر گریز از "تعقیب" خواهند داشت. اما این افراد فقط بخشی از 20 میلیون آواره و 40 میلیون بی جا شده داخلی هستند که به دلیل بحران و تعقیب، خانه های خود را ترک کرده اند. این شمار بالاترین میزانی است که آژانس مهاجرت سازمان ملل تاکنون ثبت کرده است.
دلایل این تراژیدی انسانی باید در ریشه شناسایی شوند. نیاز می رود که رهبران اتحادیه اروپا تلفیقی از راهکارهای دیپلوماتیک، سیاسی و توسعه ای را در دست بگیرند تا روند روبه مرگ صلح را زنده کنند، و سرمایه سیاسی را که برای توقف خشونت نیاز است، افزایش دهند؛ خشونتی که روزانه دامنگیر 42500 تن است.
اما بی ثباتی چند دهه ای در افغانستان، سومالیا و دیگر مناطق یک شبه حل نخواهد شد. اما افزایش قابل توجه کمک های بشردوستانه و همکاری درازمدت توسعه ای به آنانی که متاثر از بحران هستند، و به کشورهای آواره ساز حیاتی می باشد.
کمک به کشورهای همسایه سوریه
سوریه بزرگترین و تازه ترین زخمی است که خونریزی آن جریان دارد. همسایه های این کشور، مانند اردن و لبنان به کمک مستقیم مالی و حمایت توسعه ای نیاز دارند تا زیرساخت های خود را تقویت کنند، خدمات دولتی را از سر بگیرند، دوره های آموزشی و فرصت های کاری را برای شهروندان سوریه و کسانی که میزبان آنان هستند، آغاز نمایند.
اقتصاد، خدمات اولیه و زیرساخت ها در لبنان، اردن، ترکیه و عراق زیر فشار چهار میلیون پناهجو در حال نابودی هستند. اردن به تنهایی هزینه میزبانی آوارگان سوریه تا سال 2016 حدود 4.2 میلیارد دالر تخمین می زند. سرمایه گذاری بانک جهانی و دیگر موسسات مالی بین المللی برای بهبود اقتصاد این کشورها ضروری می باشد.
باثبات ساختن کشورهای میزبان پناهجویان در منطقه بسیار ضروری است تا از سفر مرگبار صدها هزار نفر از طریق دریای مدیترانه جلوگیری شود.
یک مسئله اما بیش از همه ضروری است. درخواست مالی سازمان ملل متحد برای سوریه و منطقه فقط 31 تا 40 درصد تامین شده است. تهیه غذا و کمک های صحی برای پناهجویان با خطر روبرو است. ما نیاز به ابتکار عمل فوری مشترک از سوی کمک دهندگان اروپایی، امریکایی و عرب هستیم تا هزینه سازمان های امدادی را تامین کند. علاوه بر این، نیاز است تا کنفرانس های بین المللی مالی سریع برگزار شوند تا انگیزه بازسازی و برنامه های سرمایه گذاری در منطقه تقویت شوند.
بخش ضروری چنین طرحی، ایجاد راه های قانونی و امن سفر به اروپا و دیگر مناطق صنعتی مانند امریکا و کانادا برای کسانی است که از خشونت می گریزند.
استقرار مجدد، کمک انساندوستانه، یک جا شدن خانواده ها و دیگر راه های قانونی می توانند از بهره کشی، خشونت و تجاوز جنسی توسط قاچاقبران انسان جلوگیری کند.
برخی کشورها رهبری انساندوستانه واقعی خود را با استقرار شماری از آوارگان نشان داده اند؛ برخی علاقمندی اندکی به این کار داشته اند. شمار کسانی که با قطار طی دو روز به آلمان رسیدند، بیشتر از کل آوارگان سوریه است که قرار است بریتانیا در طی پنج سال بپذیرد. ما نیاز به اقدامات بیشتر هماهنگ شده و منصفانه از سوی رهبران اروپا داریم.
تقسیم مسئولیت، معیارهای جهانی
یک استراتژی کارامد برای مدیریت بحران نیاز به آن دارد که وضعیت کسانی که پیش از این به اروپا رسیده اند، مورد توجه قرار گیرد. در این مورد هم، گام هایی وجود دارند که کشورهای اتحادیه اروپا باید فوری بردارند.
اولین گام این است که اطمینان یابیم پناهندگانی که به اروپا می رسند با آنها رفتار انسانی و با کرامت انجام می گیرد. اتحادیه اروپا همچنان باید حمایت های مالی و تخنیکی برای انجام عملیات انساندوستانه کارآمد و هماهنگ در نقاط ورودی یعنی جنوب مدیترانه تدارک ببیند. به این معنا که تازه واردهای زجرکشیده غذا، آب، کمک صحی، سرپناه امن دریافت کنند و به تشناب فورا دسترسی یابند؛ نه این که متحمل شرایط بد و نامساعد شوند؛ آنگونه که اکنون جریان دارد.
گام دوم این که کشورهای اعضای اتحادیه اروپا این نگاه را که گویا بحران آوارگان در مدیترانه فقط مسئولیت کشورهای ساحلی این قاره است، متوقف نمایند. تقریبا 245 هزار پناهجو در سال جاری تاکنون به یونان رسیده اند و 200 هزار تن دیگر انتظار می رود تا کریسمس به این کشور برسند. اما در ماه جولای کشورهای عضو موافقت کردند تا 120 هزار پناهجو را از ایتالیا و یونان بین دیگر کشورهای قاره تقسیم کنند. این نیز باید تغییر کند، و "پلان یونکر" می تواند آغاز جدی سهمیه بندی پناهجویان باشد. این طرح سزاوار حمایت ماست.
سومین گام ایجاد سیاست مشترک اروپایی منصفانه و جامع است که مطمئن بسازد درخواست همه متقاضیان پناهندگی بر اساس معیارهای بین المللی انجام می شود، و مسئولیت اسکان پناهجویان بین همه اعضای اتحادیه اروپا تقسیم می گردد. همجهت با "پلان یونکر" این نکته نیز باید برجسته شود که آنانی که "آواره" نیستند، باید به کشورشان بازگردانده شوند.
زمان همبستگی فرا رسیده است
هیچ کشوری به تنهایی نمی تواند چنین بحران بزرگی را حل کند. به درستی، برای آنچه در جهان رخ می دهد، اروپا به تنهایی نمی تواند کاری کند؛ چرا که بحران های جهانی اقدامات جهانی کار دارند. اما اروپا در یک موقعیت قوی تر است تا بر ایالات متحده امریکا، کشورهای خلیج فارس و دیگر کشورها که اقدامات خود را تشدید بخشیده اند، تاثیرگذار باشد.
اکنون همچنان فرصت آن است تا به یک همبستگی انسانی ایده آل، روح تازه بدمیم. رهبران اروپا باید به "لیسبوس" بنگرند جایی که مردم منطقه برای آوارگانی که به ساحل شمالی می رسند، غذا، کمپل و دارو تهیه می کنند. در میان رضاکاران کسانی هستند که اجدادشان هنگام جنگ جهانی به سوریه گریختند، جایی که آنها امن بودند. بر این اساس، ما بر این باوریم که این مثال می تواند به ما طعنه ای باشد.

زیگمار گابریل، معاون صدراعظم، وزیر اقتصاد و رئیس حزب میانه چپ سوسیال دموکرات آلمان است.
دیوید میلیبند از سال 2007 تا 2010 وزیر خارجه بریتانیا بود. او اکنون رئیس یک موسسه کمک های بشری است.
نویسندگان مهمان: زیگمار گابریل و دیوید میلیبند