آلبوم عکس: فراز و نشیب زندگی دیگو مارادونا، اسطوره فوتبال جهان

دیگو آرماندو مارادونا در هنگام مرگ ۶۰ سال داشت. او که احتمالا بهترین بازیکن فوتبال در سطح جهانی بود، در خانه یی در شهر تیگره ارجنتاین به دلیل ایست قلبی درگذشت. نه تنها کشورش ارجنتاین به دلیل مرگ وی در غم و اندوه است، بلکه علاقمندان دنیای فوتبال سراسر جهان به دلیل از دست دادن او غمگین اند.

همه چیز با باشگاه فوتبال آرژانتینوس جونیورز آغاز شد. دیگو‌، این بازیکن با استعداد سپس از آن به بوکا جونیورز در بوئنیس آیرس، باشگاه مورد علاقه پدرش رفت. جایی که او در سال ۱۹۸۱ میلادی قهرمان سرعت شد. اما ارجنتاین برای دیگو دیگر کافی نبود، او سپس به دنیای بزرگ فوتبال جهان وارد شد. دیگو بعدا به اروپا به باشگاه فوتبال بارسلونای اسپانیا رفت.

انتقال مارادونا به بارسلونا در سال ۱۹۸۲ برای این باشگاه ۷.۳ میلیون دالر هزینه برداشت که در آن زمان یک رکورد بود. اما مارادونا در بارسلونا خوش نبود. او با اودو لاتک، مربی آلمانی (سمت راست) چندین بار جدال کرد. مارادونا زندگی شبانه در خانه جدید را دوست داشت. بعد از سه سال حضورش در بارسلونا پایان یافت و مارادونا تصمیمی را اتخاذ کرد که احتمالا بهترین تصمیم زندگی اش بود.

مارادونا در ماه جولای سال ۱۹۸۴ به قیمت ۲۴ میلیون مارک آلمانی به باشگاه فوتبال ناپولی پیوست. این باشگاه ایتالیایی قبل از مارادونا هیچگاه قهرمان نشده بود. در آنجا مارادونا در میان سال های ۱۹۸۴ و۱۹۹۱ بزرگترین موفقیت های حرفه باشگاهی اش را به شمول عنوان قهرمانی این باشگاه در سال ۱۹۸۷ و ۱۹۹۰ و همچنین فتح جام یوفا در سال ۱۹۸۹ جشن گرفت.

مارادونا در باشگاه ناپولی برای هوادارنش یک قهرمان مردمی باقی ماند. اما زمانی هم او به دلیل مصرف کوکائین و ارتباط با کامورا که یک باند تبهکار و سازمان یافته در ایتالیا بود از رقابت ها محروم شد. مارادونا از یک زندگی در کنار محرومیت از رقابت ها لذت برد، این کار به محبوبیت او نیز لطمه یی وارد نکرد.

مارادونا در جام جهانی سال ۱۹۸۶ در مکسیکو، جام قهرمانی را برای ارجنتاین به ارمغان آورد. او بالاخره ستاره فوق العاده در دوران ورزشی اش بود. انگلیس ها تا امروز هم دلخورند که او در یک چهارم نهایی جام جهانی در سال مذکور گل معروف به «دست خدا» را زد. سپس او یکی از تماشایی ترین گل های تاریخ فوتبال را به ثمر رساند. مارادونا بعدا به عنوان بهترین بازیکن انتخاب شد.

سخت ترین ساعات زندگی دیگو مارادونا شکست در فینال مسابقات جام جهانی در برابر آلمان (۰:۱) در سال ۱۹۹۰ در ایتالیا بود.

مارادونا پیش از بازگشت به زادگاه خود ارجنتاین در سال ۱۹۹۲ به مدت یک سال به باشگاه سویا رفت. سپس فقط پنج بازی برای باشگاه فوتبال «نیولز اولد بویز» در ارجنتاین بازی کرد. به تاریخ ۲ فبروری سال ۱۹۹۴ او با یک تفنگ بادی به خبرنگارانی شلیک کرد که در نزدیکی خانه او جمع شده بودند و به همین دلیل به ۳۴ ماه حبس تعلیقی محکوم شد.

مارادونا در باشگاه بوکا جونیورز که او همواره علاقه مند آن نیز باقی ماند، در ۲۵ اکتوبر ۱۹۹۷ آخرین بازی حرفه یی اش را انجام داد. پیش از آن مارادونا به دلیل دوپینگ ۱۵ ماه از شرکت در مسابقات محروم شده بود. او به تاریخ ۳۰ اکتوبر ۱۹۹۷ در سالروز تولدش، پایان رسمی شغل ورزشی اش را اعلام کرد.

مارادونا گرچه تجربه کمی به عنوان سرمربی داشت، اما در اکتوبر ۲۰۰۸ به عنوان مربی تیم ملی ارجنتاین منصوب شد. تیم مارادونا در مرحله یک چهارم نهایی در جام جهانی ۲۰۱۰ در فرانسه با نتیجه (۰:۴) مغلوب آلمان شد. در پایان ماه جولای مارادونا از سر مربیگری تیم آرجنتاین کنار گذاشته شد. سپس او شانس خود را در چند باشگاه دیگر از جمله باشگاهی در مکسیکو امتحان کرد.

مارادونا بعد از پایان دادن به کار حرفه یی اش همواره سرخط رسانه ها بود، از جمله وقتی که او با فیدل کاسترو رهبر سابق کیوبا ملاقات کرد. همواره خبرهایی از شرکت در جشن ها و افراط در استفاده از مواد مخدر و الکول در مورد این ستاره فوتبال نشر می شد.

در مورد وضعیت صحی او همواره گمانه زنی هایی وجود داشت که او به دلیل افسردگی دارو مصرف می کرد، علاوه براین او از اختلالات خواب رنج می برد. اضافه وزن اش مشکلات اضافی را ایجاد کرده بود. او در اوایل نومبر ۲۰۲۰ به دلیل لخته شدن خون در مغزش عملیات شد. بنا به اعلام داکتران عملیات او موفقیت آمیز بود و او اخیرا در حالت استراحت به سر می برد. مارادونا در ۲۵ نومبر در سن ۶۰ سالگی در نتیجه ایست قلبی درگذشت.