آيندۀ نامعلوم تبت

در يکسو يک اقليت کوچک که خواهان خود مختاري است و در سوي ديگر يک قدرت بزرگ جهاني که داراي حق ويتو در شوراي امنيت سازمان ملل متحد است.

چين سومين قدرت اقتصادي جهان با بيشترين ذخيرۀ اسعار است. بدون شک که در اين روزها که بحران اقتصادي در همه جا بيداد مي کند، بسياري ها خواهان همياري با چين مي باشند، البته بدون توجه به وضع حقوق بشر در اين کشور.

از طرف ديگر چين ادعا دارد که در صدد بهبود بخشيدن به زندگي مردم در تبت و خواهان تفاهم و ديالوگ با تبتي هاي مهاجر مي باشد. اما اين گونه اظهارات پکن تا حد زيادي از واقعيت بدور است. بطور مثال دالي لاما رهبر سياسي و ديني تبت که در حال حاضر در هندوستان پناهنده است، از طرف چين يک جدايي طلب و خائن خوانده مي شود. اين در حالي است که دالي لاما تا به حال هرگز شعار جدايي طلبي را بلند نکرده است و خواست او تنها حق خود مختاري براي مردم تبت است.

حالا طوريکه ديده ميشود، پکن سياست "صبر" را در پيش گرفته است و ميداند که دالي لاما نيز که اکنون 70 سال دارد، براي هميشه زنده نخواهد بود. از طرف ديگر با هو جين تائو شخصي در راس دولت چين قرار دارد، برخورد شديد او در قضيۀ تبت براي همه معلوم است. زمانيکه تظاهرات باشندگان تبت در سال 1989 ميلادي به خاطر گرامي داشت از 30 امين سالروز قيام مردم اين کشور آغاز گرديد، هوجين تائو رييس حزب کمونيست تبت بود. به امر او بود که حالت اضطراري در منطقه اعلام گرديد و نيرو هاي نظامي تظاهرات را با خشونت سرکوب کردند.

اما با وجود آن هم روزنه هاي از اميد به نظر مي خورند. 20 سال قبل زماني که حکومت مرکزي از خشونت در مقابل تظاهر کنندگان کار گرفت، هيچ صدايي نبود تا از مردم تبت دفاع کند و عملکرد دولت را مورد انتقاد قرار بدهد. اما زماني که ارتش چين تظاهرات سال گذشته مردم تبت را خاموش ساخت، تعداد زياد از روشنفکران چيني طي نامۀ سرگشاده اي از خواسته هاي مردم تبت دفاع کردند. به همين شکل برخي از وکلاي مدافع چيني داوطلبانه حاضر گرديند تا از محبوسين تبتي در دادگاه هاي چيني دفاع کنند.

آن طورکه ديده مي شود، روابط چين با تبت در حال تغيير است و اين تحول بيشتر ناشي از رشد قانونيت و گام هاي نخست به سوي دموکراسي است. در عين حال نظر مردم چين به خصوص قشر متوسط آن که دست کم 200 ميليون انسان را در بر مي گيرد، در رابطه با تبت تغيير کرده است. بسياري ها ديگر تبت را مرکز فقر و عقب ماندگي نمي دانند و در حال کشف طبعيت زيبا و گنجينه هاي معنوي اين سرزمين مي باشند. به همين شکل برخي ديگر بنابر فقر معنويت که در چين حاکم است، علاقمند به فلسفه و دين بودايي شده اند. از اين رو مي توان گفت که يگانه اميد تبت در حال حاضر براي کسب خود مختاري چيزي ديگر جز رشد دموکراسي در چين نيست.

تبصره: هاین

ویراستار: مبلغ