آیا هند با بحران مصرف مواد مخدر و الکول مواجه است؟
۱۴۰۱ دی ۱۱, یکشنبه
در اولین سروی جامع در مورد میزان و الگوهای سوءمصرف مواد مخدر در هند، مرکز ملی درمان وابستگی به مواد مخدر در این کشور دریافت که جمعیت قابل توجهی تحت تأثیر اختلالات مصرف مواد مخدر قرار دارند.
مرتبط: تحقیق: یک دهم آلمانی‌ها به کار معتاد اند
این نظرسنجی بین سال‌های ۲۰۱۷ و ۲۰۱۸ انجام شد، در سال ۲۰۱۹ برای عموم منتشر شد و در ماه جاری به دیوان عالی هند ارائه شد. این نظرسنجی در تمامی ۳۶ ایالت و قلمرو این کشور با همکاری وزارت عدالت اجتماعی و توانمندسازی، ۱۰ مؤسسه صحی و ۱۵ سازمان غیردولتی انجام شد. بیش از ۱۵۰۰ کارمند در جمع‌آوری آمار و ارقام این نظرسنجی شرکت داشتند.
یافته‌های این مطالعه چیست؟
براساس نظرسنجی ملی، الکول رایج‌ترین ماده روانگردان مورد استفاده مردم هند است و پس از آن حشیش و مواد افیونی قرار دارند. ایالت‌هایی که بیشترین شیوع مصرف چرس را دارند عبارتند از: اوتار پرادیش، پنجاب، سیکیم، و چاتیسگر.
در این گزارش آمده است: «بیش از ۳۰ میلیون نفر از محصولات شاهدانه یا چرس استفاده می‌کنند و حدود ۲.۵ میلیون نفر از وابستگی به شاهدانه رنج می‌برند.»
همچنین مشخص شد که مصرف‌کنندگان مواد افیونی ۲.۰۶ درصد از جمعیت کشور را تشکیل می‌دهند و ۱.۷ درصد از کودکان و نوجوانان و ۰.۵۸ درصد از بزرگسالان مصرف کننده مواد استنشاقی هستند. این گزارش خاطرنشان کرد که در میان افرادی که از وابستگی به مواد مخدر رنج می‌برند، از هر چهار نفر سه نفر تداوی نمی‌شوند.
کارشناسان صحی هشدار می‌دهند که ارقام سوءمصرف مواد مخدر در هند در واقع بسیار بالاتر از آنچه است که نشر شده است. در این گزارش آمده است: «دسترسی به برنامه‌های ملی برای تداوی اختلالات مصرف مواد مخدر به شدت ناکافی است.»
انواع دیگر مواد مخدر یعنی کوکایین، محرک‌های نوع آمفتامین و مواد توهم‌زا، توسط بخش کوچکی از جمعیت کشور استفاده می‌شود.
سیاست‌های ضعیف
یافته‌ها نشان می‌دهد که باوجود قوانین سخت‌گیرانه کنترول مواد مخدر و تعداد زیادی از آژانس‌هایی که برای کنترول عرضه دوا در سراسر هند کار می‌کنند، طیف گسترده‌ای از داروهای ممنوعه هنوز در حال استفاده هستند.
یک مقام وزارت صحت که نخواست نامش فاش شود، به دویچه وله گفت: «نتایج همچنین نشان‌دهنده تغییر تقاضا برای مواد روانگردان از محصولات سنتی و کم قدرت با پایه گیاهی مانند تریاک، به محصولات قوی‌تر و پروسس شده مانند هیرویین است.»
بسیاری از ایالت‌ها فاقد سیاست‌هایی برای جلوگیری از مصرف مواد مخدر هستند.
مکتب‌های دولتی معمولاً برنامه‌های حساس‌سازی و آگاهی‌دهی در مورد سوءمصرف مواد مخدر را عملی نمی‌کنند.
مرتبط: طالبان معتادان را به زور مجبور به ترک اعتیاد می‌کنند
اچ اس فولکا، حقوق‌دان در جنبش باچپان باچاو اندولان که یک جنبش حمایت از حقوق کودکان مستقر در هند است، یک دعوای عمومی را به دلیل نگرانی از سوء مصرف مواد مخدر در بین کودکان در محکمه عالی مطرح کرده است. او گفت که این موضوع بسیار جدی‌تر از آن‌چیزی است که یافته‌های نظرسنجی ملی نشان داد.
فولکا به دویچه وله گفت: «تعداد زیادی از کودکان مبتلا هستند که در این نظرسنجی به حساب نیامده اند... آن‌ها معتاد هستند. در دسترس بودن مواد مخدر در مکتب‌ها یک مشکل است و در نهایت آن‌ها دست‌فروش می‌شوند.»
استفاده از مواد مخدر چالش بزرگی برای سلامت عمومی است. ایالت شمالی پنجاب شاهد سطوح هشداردهنده‌ای از مصرف مواد مخدر است. در شش ماه گذشته، تعداد بیماران در کلینیک‌های سرپایی تداوی با مواد افیونی پنجاب، از حدود ۴۰۰ هزار به حدود ۸۰۰ هزار نفر افزایش یافته است.
مرتبط: ملل متحد: بحران کرونا انسان‌های بیشتری را به سوء مصرف مواد مخدر کشانده است
هارپرت سینگ، یک مشاور از چندیگر به دویچه وله گفت: «این یک وضعیت هشداردهنده است. اعتیاد در حال افزایش است و این نیز به دلیل دسترسی آسان به مواد مخدر است و پیامدهای آن مستقیماً بر جامعه، محله‌ها و خانواده‌ها تأثیر می‌گذارد.»
سینگ هشدار می‌دهد که استفاده از مواد افیونی می‌تواند به یک چالش بزرگ صحی عمومی در بسیاری از ایالت‌ها تبدیل شود.
براساس مطالعه جداگانه‌ای که در پنجاب انجام شد، بیش از ۷۵ درصد جوانان این ایالت با مصرف مواد مخدر دست و پنجه نرم می‌کنند. همچنین تخمین زده می‌شود که حداقل ۳۰ درصد از زندانیان به دلیل نگهداری غیرقانونی مواد مخدر تحت قانون مواد مخدر و روانگردان، بازداشت شده اند.
مرتبط: مشکل اعتیاد به مواد مخدر در میان مهاجران در آلمان
با توجه به آخرین یافته‌ها، وزارت عدالت اجتماعی و توانمندسازی همراه با چندین بخش دولتی دیگر، یک برنامه اقدام ملی برای کاهش تقاضای مواد مخدر تهیه کرده است.
یکی از مقامات ارشد این وزارتخانه که خواست نامش فاش نشود به دویچه وله گفت: «برنامه‌ریزی برای یک برنامه تداوی در سطح ملی هم شیوع بالا و هم بزرگی مشکل را برای اولویت‌بندی در بین ایالت‌ها در نظر می‌گیرد.»
کریشنا مورالی، دهلی جدید