کمک های بشردوستانه ابزاری برای اهداف سیاسی

در سال ۲۰۱۷ به طور متوسط هر ونزوئلایی بیش از ده کیلوگرام وزن بدن خودرا از دست داده اند؛ با این مثال می توان پیامدهای وخیم تداوم بحران مواد اولیه برای زندگی در این کشور را تخمین زد.  بنابراین به تناسب این وضعیت نباید تردیدی وجود داشته باشد که باید مواد اولیه برای افرادی که به وضوح از کمبود این مواد رنج می برند، در اختیارآنان  گذاشته شود.

اما در حال حاضر جنجال سیاسی روی مواد امدادی بسیار بیشتر از ارزش غذایی آنها است. زمانی که یک کاروان با ۶۰۰ تن مواد غذایی و ادویه، مخصوصا از ایالات متحده امریکا، می خواست از مرز کولمبیا عبور کند، نیکولاس مادورو رئیس جمهور ونزوئلا راه عبوری را با خشونت مسدود کرد. در همین حال روسيه ايالات متحده امريکا را که از خوان گوایدو رقیب سیاسی مادورو حمایت می کند، به "سیاسی سازی غیر قابل قبول کمک های بشر دوستانه"  متهم می کند.  سپس روسیه خود کمک های امدادی را وعده داد. از این طریق روسیه می خواهد متحد اش مادور را تقویه کند و گوایدو را ضعیف کند.

ذید پروومبا، مدیر سازمان خیریه بین المللی غیر دولتی "مالتیزا" هشدار داده می گوید که ابزار سازی سیاسی  کمک های بشری باعث می گردند که مردم به آله دست سیاسون تبدیل شوند. او در ادامه می گوید که "وضعیت در مرز ونزوئلا و کولمبیا نشان می دهد که بسیار مهم است تا کمک های بشردوستانه بدون ملاحظات سیاسی ارائه شوند. این امر یک توافق بین المللی است که در اینجا به ضرر مردم، نقض می شود.

نفوذ سیاسی در ونزوئلا در حال حاضر بسیار شدید است، اما این کشور استثنا نیست. در اغلب درگیری های مسلحانه، از رنج مردم به عنوان یک سپر سیاسی سوء استفاده می شود. گاهی اوقات صدور کمک های بشری با شرایط سیاسی داخلی کشورهای کمک کنند نیز مرتبط است. به عنوان مثال در سال ۲۰۰۱، زمانی که حکومت فدرال آلمان مردم کوریای شمالی را که از کمبود مواد غذایی رنج می بردند کمک کرد، گوشت های را که در داخل آلمان به دلیل رسوایی بیماری کشنده "جنون گاوی " کسی آنرا نمی خرید، به کوریای شمالی فرستاد. بازیگران دولتی اغلب در معرض چنین منازعاتی قرار دارند. بخش عمده ای از کمک های بشری را کشورهای کمک کننده خود سازماندهی نمی کنند، بلکه اغلب به سازمان های بین المللی که عمدتا در زیر چتر سازمان ملل متحد فعالیت دارند و یا هم برای سازمان های غیر دولتی پول می دهند. بر اساس گزارش مرکز تحقیقات بریتانیا "برنامه های توسعه ای"، در سال ۲۰۱۶، در مجموع ۶۰ درصد بودجه دولتی به سازمان های بین المللی و ۲۰ درصد به سازمان های غیر دولتی اختصاص یافته بود.

شفافیت اساسی

سیمون پوت از سازمان بین المللی مبارزه با گرسنگی می گوید که "در سوریه، حکومت بعضا تلاش کرده است  در مناطقی که تحت کنترول اش نبوده است، شدیدا مانع  کار سازمان های مدد رسان گردد." بخش آلمانی این سازمان غیر دولتی در حال حاضربا ۱۳ پروژه در سوریه فعال است. در سال ۲۰۱۷  در سوریه کمک ها به ارزش ۱۷،۳ میلیون  صرف شده است. از این طریق به ۶۲ هزار انسان کمک گردیده است. پوت در ادامه می گوید که همواره اما سنگ سر راه سازمان های امدادی گذاشته شده است. مثلا برای کارمندان سازمان های امداد رسان ویزا داده نشده و یا هم اعتبار نامه برای شان داده نشده است.

در اینجا نیاز به یک شفافیت اساسی می رود تا سوئ ظن به حمایت یکی از طرفین درگیر به وجود نیاید.  پوت می گوید که "در چنین مناطق بحرانی مهم است که کارها با شفافیت تمام پیش بروند. برای طرفین معلوم باشد که شما در کشور که کمک می کنید دقیقا در محل چه کاری را انجام می دهید، چند نفر در محل با شما همکاری دارند و کدام مواد امدادی را توضیح می کنید. از این طریق هیچ کس نمی تواند شما را به حمایت مخفیانه از کدام طرفی، متهم کند."

با این حال، با توجه به پوت، مناطقی وجود دارند که تیم های کمک کننده به طور مخفیانه کار می کنند، زیرا خطر حملات و یا ربوده شدن بیش از حد بزرگ است: "در پاکستان، به عنوان مثال، وسیله نقلیه سازمان جهانی مبارزه با گرسنگی را به سادگی کسی تشخیص داده نمی تواند." اما در مجموع، بسیار مهم است که سازمان ها برای پیش برد کارهای شان، روابط خوب با مردم محل برقرار کنند. بنابراین، بی ثباتی یک مانع بزرگ برای کمک های بشر دوستانه است.

چه چیزی می تواند مانع وارد کردن نفوذ سیاسی در کمک های بشری گردد؟

سیمون پوت در طی چند دهه گذشته، مشاهده کرده است که خطوط قرمز به طور فزاینده ای از نظر دور گذاشته شده است. او می گوید که "ما شاهد شکسته شدن استانداردها هستیم، به عنوان مثال، بمباران شفاخانه ها و کلینک های صحی در سوریه."

سازمان های امداد رسان مشوره خوب داده شده اند که در چنین شرایطی محتاطانه عمل کنند تا از لحاظ سیاسی آسیبی نبینند. سازمان جهانی مبارزه با گرسنگی از جامعه بین المللی می خواهد تا قوانین سازمان ملل متحد را حفظ و عملی کنند. او می گوید که قوانین بی طرف بشردوستانه حقوق بین الملل باید رعایت شود تا کمک کنندگان "فرصت کار حرفه ای خود را داشته باشند".  همچنین این امر هم مهم است که سازمان ها خود تعیین کنند که در کجا کمک ها نیاز می روند، به جای اینکه لیستی از حاکمان کشور ها برای کمک های شان به دست بیاورند."

nka, nf (Ehl)