از بامیان تا اوپسالا؛ مبارزه برای همپذیری و ادغام اجتماعی

حدود دو ماه از بامیان تا سویدن را در راه بود تا زندگی بهتری را در آرامش و امنیت بسازد. اما به اروپا که رسید، با بی‌‌سرنوشتی و آینده‌ای مبهم مواجه شد.

شعیب کرار اکرمی در افغانستان رشته ورزشی "موی تای" را تمرین می‌کرد. اما در سویدن مبارزه آزاد یا "ام ام ای" را شروع کرد. هرچند در رشته ورزشی‌اش خوش درخشیده، اما نمی‌تواند به عنوان مبارز ملی از سویدن رقابت کند؛ چراکه هنوز یک پناهجو است.

مثل بسیاری از دیگر جوانان پناهجو در سویدن اقامت موقت یک ساله دریافت کرده؛ اقامتی مشروط به اشتراک در دوره‌های تحصیلی، کارآموزی و در نهایت یافتن کار و پرداختن مالیات.

از زمانی که به سویدن پا گذاشته، همیشه سخت تمرین کرده تا به جامعه میزبان نشان بدهد که پناهجویان نیز می‌توانند موفق باشند. وی در مصاحبه ای با رسانه همکار دویچه وله «مهاجرنیوز» گفت: «می‌خواهم این را ثابت کنم که ما افغان‌ها هم می‌توانیم مثل بقیه ورزش کنیم. می‌خواهم چهره مثبتی از پناهجو و مهاجر افغان نشان بدهم.»

وی حالا به عنوان یک مبارز حرفه ای برای باشگاهی سویدنی وارد رینگ می شود: «حالا که شخصی رقابت می‌کنم، هدف اصلی ام پول نیست. می‌خواهم برای کشورم افغانستان افتخار آفرینی کرده و مهاجران را در اروپا خوشحال کنم.»

حتی بیشتر از پولی که برای مبارزه‌اش می‌گیرد را برای تمرین و آماده‌گیری مصرف می‌کند، اما هدفی در پیش دارد: «هدفم این است که از طریق ورزش همپذیری و وحدت اجتماعی را در جامعه سویدن تقویت کنم».

شش بار در سویدن وارد رینگ مبارزه شده و پنج بار پیروز بیرون شده است. آخرین بار هفته گذشته بود که رقیب برازیلی-سویدنی‌اش را در آغاز مسابقه "ناک اوت" کرد.

وی که فقط یک بار در برابر حریف عراقی باخته، به جوانان افغان گفت: «تحت هیچ شرایط سختی نباید از هدف خود دست کشید؛ چراکه شرایط سخت باعث پیروزی می‌شود و بسیاری چیزها را به انسان می‌آموزاند».

شعیب با اروپایی روبرو شده که اصلاً تصورش را هم نمی‌کرد. او می‌گوید که در جامعه سویدن با "تبعیض و نژادپرستی" از سوی جامعه میزبان و دیگر مهاجران روبرو شده است.

علاوه بر آن با وصف تلاش‌های سختی که می‌کند، هنوز هم آینده‌ای نامعلوم و مبهم دارد. مشخص نیست می‌تواند در سویدن بماند یا نه: «بسیاری از افغان‌ها جواب رد گرفته اند و در اینجا غیرقانونی زندگی می‌کنند. برای همه مقدور نیست که وارد دنیای ورزش شوند، تحصیل کرده، کار کنند و پیشرفت نمایند».

برای کشورش افغانستان آرزوی صلح دارد و دوست دارد روزی برگردد: «از جوانان کشورم می‌خواهم تا جایی که امکان دارد تن به مهاجرت ندهند. کسانی در افغانستان فکر می‌کنند اروپا بهتر است، اشتباه می‌کنند. اینجا آن طوری که تعریف می کنند نیست. زندگی در اروپا حتی از افغانستان سخت‌تر است.»

شعیب کرار اکرمی در وقت اضافه‌اش ورزش می‌کند. او بیشتر وقتش به درس خواندن و کار در یک شرکت ساختمانی می‌گذرد تا بتواند شرایط اقامتش در سویدن را تکمیل کند. او در بامیان نیز درس می‌خواند و به خانواده‌اش در کار دهقانی کمک می‌کرد.