یک سال اعتراض علیه سیاست پناهندگی آلمان

اعتراضات مهاجرین به تاریخ 23 مارچ سال 2012 آغاز شد، بعد از آنکه محمد رهسپار، یک متقاضی پناهندگی در شهر وورتسبورگ، خودکشی کرد.

به خاطر یاد بود سالانه از این حادثه اندوهناک، حدود 3 هزار انسان در برلین دست به تظاهرات زدند. راهپیمایی اعتراض آمیز آن ها در میدان "اورانین پلاتس" واقع در برلین پایان یافت. این جا متقاضیان پناهندگی از ماه اکتبر تاکنون خیمه برپا کرده اند.

معترضان خواهان توقف عمومی اخراج پناهجویان از آلمان، حق انتخاب آزادانه داکتر، اجازه کار و تحصیل، لغو قیود رفت و آمد و حق شرکت در آن کورس های آموزشی زبان آلمانی هستند که از سوی دولت حمایت می شود.

مهدی احمد، یک تن از آن ها گفت، "ما تا هنوز در انتظار دریافت جواب به تقاضاهای مان هستیم... اگرچه این جا خیلی سرد است، اما ما ترجیح می دهیم که در یک خیمه، بدون بخاری زندگی کنیم تا در یک اردوگاه پناهندگان."

این جوان فعال که از اردوگاه پناهندگان در شهر هیلدیسهایم می آید، در ماه سپتمبر به اعتراض کنندگان پیوست. او می گوید که در میدان «اورانیَن پلاتس» واقع در برلین، حدود 80 مهاجر در این اعتراض ها شرکت کرده اند که در میان آن ها پنج خانواده از کشورهای سودان، مقدونیه، ایران و افغانستان می باشند. به گفته احمد، افغان های معترض شبانه در خانه های نزدیک به محل خواب می کنند و روزانه این جا فعال می شوند. گرچه اعتراض ها وسیع نیست، اما بحث ها درباره رفتار با متقاضیان پناهندگی در آلمان به این وسیله زنده نگه داشته می شود.

به هر صورت برای بهبودی های سریع و مشخص وضعیت پناهجویان چشم انداز واقعی وجود ندارد: در دو سال اخیر در 11 ایالت آلمان از سخت گیری ها در محدودیت رفت و آمد برای آن ها کم شده است، اما آوارگان باید به هر حال برای رفت و آمد به ایالات دیگر آلمان، اجازه نامه بگیرند.

شوراهای ایالتی آوارگان انتقاد می کنند که به جای این که قانون تبعیض آمیز فدرال لغو شود، در تنظیم های ایالت ها، انبوهی از قوانین مختلف وجود دارد که وضعیت را پیچیده تر از گذشته ساخته است. ادارات رسیدگی به امور خارجی ها، هرآن گونه که صلاح می دانند، مراجعه کنندگان را مجازات می کنند و تحت فشار می گذارند.

باوجود تغییرات در نظر گرفته شده در قانون معاش پناهجویان، درعمل همچنان از سیستم قدیم استفاده می شود. پیش نویس قانون گرچه مبالغی را که محکمه فدرال قانون اساسی در تابستان سال 2012 تعیین کرده، می پذیرد، اما ارجحیت را به کمک های غیر نقدی می دهد. همچنین قرار است که پناهندگان مانند گذشته تا حد امکان به اردگاه ها فرستاده شوند. دیگر این که روش مناقشه برانگیز تامین غذایی پناهندگان با بسته های مواد غذایی یا کوپون های معادل پول نقد ادامه دارد.

سازمان حمایت از پناهندگان در آلمان «پرو آزول» به این اشاره می کند که مدت زمان تصمیم گیری در مورد تقاضاهای پناهندگی کوتاه تر نشده است. به گفته بِرنت مسوویچ، یکی از مسوولان این سازمان، بسیاری از پناهجویان بیش از یک سال در انتظار جواب پناهندگی شان باشند و این وضعیت برای آن ها غیرقابل تحمل است.

در زمینه اجازه کار نیز، تحولی رخ نداده است. حینی که ماریا بوهمر، مسوول ادغام مهاجران در جامعه آلمان طرفدار آن است که ورود به بازار کار حداکثر پس از شش ماه برای همه خارجی ها امکان پذیر شود، وزارت داخله این کشور بر منع کار یک ساله برای متقاضیان پناهندگی تاکید دارد.

به نظر می آید که در قسمت دسترسی به کورس های آموزشی زبان آلمانی موسوم به کورس های ادغام در جامعه تغییراتی رخ دهد. ایالات آلمان یک صدا از حکومت فدرال خواسته اند که متقاضیان پناهندگی نیز به این گونه کورس ها دست رسی داشته باشند. کورس های نام برده را اداره فدرال آلمان برای مهاجرت و پناهندگان عرضه می کند.