اعضای کاروان صلح: تا صلح تامین نشود به خانه بر نمی‌گردیم
۱۳۹۷ مرداد ۱۹, جمعه
در ماه ثور سال جاری خورشیدی یک حمله کننده انتحاری خود را در بین تماشاچیان یک میدان ورزشی در شهر لشکرگاه منفجر که در نتیجه آن پانزده تن کشته شدند و ده‌ها تن دیگر زخم برداشتند. این حمله سبب شد تا صلح‌خواهان در هلمند خیمه‌صلح برپا کنند و خواهان آتش بس بین حکومت و طالبان شوند.
صلح‌خواهان هلمندی پس از یک ماه خیمه‌نشینی به طرف کابل حرکت کردند و مسیر کابل – هلمند را با پای پیاده طی نمودند. گرمی هوا، فشار تشنگی و گرسنگی ماه رمضان و آبله پاها دشواری‌هایی بود که صلح‌خواهان هلمندی از آن رنج می‌بردند. حاجی محمد نیکزاده، باشنده ولسوالی سپین بولدک ولایت قندهار عضو این حرکت مردمی صلح به دویچه وله گفت: «در روزهای اول سفر خوب بود اما بعدها مشکل شد چون روزه بود. تشنه می‌شدیم. اما وقتی پاها را آبله زد مشکل بسیار زیاد شد. روزانه ۳۰ تا ۴۰ کیلومتر سفر می‌کردیم تا خود را به جایی برسانیم.»
رنج‌های آزاردهنده‌تر از آبله پاها
تقریبا تمامی اعضای حرکت صلح مردمی به این باورند که درد و رنج آبله و تمامی مشکلاتی که در جریان سفر از هلمند تا کابل کشیده‌اند بسیار کمتر از رنجی است مردم افغانستان در نتیجه جنگ متحمل می‌شوند. صلح‌خواهان قصه‌های دردآوری از محرومیت‌ها و رنج‌هایی دارند که جنگ بر آن‌ها تحمیل کرده‌است.
نیکزاده گفت در مسیر راه از هلمند تا کابل با واقعیت‌های بسیار تلخ جنگ برخورده است. یکی از واقعیت‌ها محرومیت کودکان از مکتب بوده است: «در مسیر راه از کودکان پرسان می‌کردیم که مکتب می‌روی، می‌گفتند مکتب چیست؟ آن‌ها کودکان ده تا پانزده سال بودند. این بسیار مرا رنج داد و هیچ وقتی از یادم نخواهد رفت.»
فقر و محرومیت بیش از حد در مسیر راه واقعیت دیگری است که صلح‌خواهان آن را با چشم خود دیده‌اند. آن‌ها با خانواده‌هایی برخورده اند که همه مردان خانواده را در جنگ از دست داده‌‌اند و در فقر مطلق به سر می‌برند.
کاروان صلح هلمند تصمیم دارد تا روز جمعه راهپیمایی اش را به سمت ولایت بلخ آغاز کند. اعضای کاروان می‌گویند تصمیم دارند به تمام نقاط افغانستان سفر کنند و از مردم بخواهند که برای حمایت از صلح دست به کار شوند.
صلح‌خواهانی از متن جنگ
اعضای کاروان صلح می‌گویند درد جنگ را کسانی بیشتر تحمل می‌کنند که در بین جنگ زندگی کرده و دارو ندار شان را از دست داده اند. در میان صلح‌خواهان افرادی هم هستند که همه عمرشان در میان جنگ سپری شده است. آن‌ها می‌گویند جنگ تعلیم، تربیه، خدمات صحی و زندگی صلح‌آمیز را از مردم گرفته و سبب شده تا هیچ کس در آرامش به سر نبرد.
حیات خان حبیبی، باشنده ولسوالی چمتال ولایت بلخ و محصل انجنیری دانشگاه بلخ یکی از صلح‌خواهان است. او تحصیلش را رها کرده و به کاروان صلح پیوسته تا صدای صلح‌خواهی اش را به گوش جهانیان برساند.
حبیبی گفت که همه عمرش در میان جنگ و آتش سپری شده است: «قریه ای که ما در آن زندگی می‌کنیم تحت حاکمیت طالبان است. زمانی که ما مکتب می‌رفتیم جنگ شروع می‌شد. برای ما بسیار سخت بود. من ۱۲ ساله بودم که مکتب می‌رفتم اما در میان جنگ. در آنجا پولیس، اردو و خارجی‌ها با طالبان می‌جنگیدند.»
این عضو کاروان صلح می‌گوید وقتی آرامشی وجود نداشته باشد و مردم در جنگ زندگی کنند، تحصیل او هیچ فایده‌ای نخواهد داشت زیرا به باور او انسان‌ها تنها در یک جامعه صلح‌آمیز می‌توانند از تحصیل و اندوخته‌های علمی خود استفاده کنند. حبیبی می‌گوید نتایج تلخ جنگ خاطرات ناگواری دارد: «ما که از مکتب بیرون می‌شدیم صدای فیر بود همه گریه می‌کردند با بسیار سختی از صحنه جنگ خود را می‌کشیدیم. در منطقه ما اکثر کودکان اصلا کتاب و قلم را نمی‌شناسند. آن‌ها وقتی کتاب را می‌بینند ورق می‌زنند تنها عکس‌ها را تماشا می‌کنند ولی توانایی خواندن کتاب را ندارند.»
ضربه اقتصادی
در کنار خیمه کاروان صلح هلمند، دو خیمه دیگر نیز توسط جوانان ولایات کنر و لوگر برپا شده و با هلمندیان همصدا شده‌اند. داکتر نعمت الله صافی نماینده صلح‌خواهان ولایت کنر گفت: «جوانان کنر هم خواستند تا صدای صلح بلند کنند بنابراین باپای پیاده از کنر به کابل آمدند. ما صدای خود را کشیدیم تا بگوییم که مردم افغانستان از جنگ خسته شده‌اند.»
صلح‌خواهان کنر می‌گویند ساکنان این ولایت در شانزده سال گذشته در جنگ زندگی کرده و از جنگ صدمه دیده‌اند. آن‌ها می‌گویند اقتصاد مردم به دلیل ناامنی، صدمه دیده است. آقای صافی گفت:«مشکل اساسی این است که جنگ مردم را از اقتصاد دور می‌کند. مردم در کنر از اقتصاد و تعلیم پس مانده‌اند.»
ملک اکبر، باشنده ولایت لوگر با پیوستن به کاروان صلح می‌خواهد صدای صلح‌خواهی بلندتر شود. او به دویچه وله گفت که جوانان کمپاین‌هایی را در چندین ولایت آغاز کرده‌اند تا از مردم بخواهند که در کنار هم بایستند تا صلح و ثبات در افغانستان تامین شود: «بیش از هر چیز صلح بسیار مهم است. اگر صلح نباشد نه تعلیم است، نه فابریکه است و نه معدن است و نه زندگی خوب.»
کاروان صلح هلمند در دو ماه گذشته خیمه‌های صلح‌خواهی را در برابر سفارتخانه‌های امریکا، روسیه، ایران، پاکستان و دفتر ملل متحد در کابل برپا کرده و از مردم این کشورها خواهان حمایت از صلح افغانستان شده‌اند.
ح. همراز