1. رفتن به محتوا
  2. رفتن به مطالب اصلی
  3. رفتن به دیگر صفحات دویچه وله

ایگلند: مردم افغانستان به مشارکت جمعی بین‌المللی نیاز دارند

۱۴۰۲ شهریور ۲۳, پنجشنبه

رئیس سازمان امدادی «شورای مهاجرین ناروی» وضعیت بشری را در افغانستان دشوار عنوان کرده و گفته است کمک‌های اضطراری بشری به تنهایی مشکل افغانستان را حل نمی‌کند.

https://p.dw.com/p/4WLM2
Iran Afghanische Flüchtlinge | NRC Jan Egeland
جان ایگلند، دبیرکل شورای مهاجران ناوریعکس: Vahid Salemi/AP/picture alliance

در پی کاهش بودجه سازمان‌های امدادیدر افغانستان، «شورای مهاجرین ناروی» گفته است که رهبران سازمان بین‌المللی امدادرسانی برای گفتگو در باره کمک‌های بشری به افغانستان گردهم آمده اند.

جان ایگلند ناوقت روز چهارشنبه در رشته پیام‌هایی در شبکه ایکس نگاشته است که با وجود وضعیت دشوار، امدادگران این سازمان به شمول زنان به گونه مستقیم به مردم کمک می‌رسانند.

او در بخشی از این پیام‌ها نگاشته است: «اما گروه‌های کمکی به طور فزاینده‌ای با کمبود بودجه مواجه اند.»

او در حالی به ادامه کارمندان زن این سازمان اشاره کرده است که بیش از نه ماه می‌شود طالبان زنان را از کار در موسسات خارجی منع کرده اند. رئیس این سازمان در این باره توضیح نداده است.

به صفحه انیستاگرام دویچه وله دری بپیوندید.

او تاکید کرده است: «ما نیاز داریم که دیپلمات‌های خارجی بیشتری به کابل برگردند و در مبارزه برای حقوق بشر و اصول بشردوستانه کمک کنند.» به گفته او، مردم افغانستان بیشتر از هر زمان دیگری به همکاری جمعی جامعه بین‌المللی نیاز دارند.

رئیس سازمان امدادی شورای مهاجران ناروی تاکید کرده است که کمک‌های اضطراری به تنهایی نمی‌تواند نیاز‌های طولانی مدت را برطرف کند و تمویل کنندگان باید متعهد به تامین مالی دوامدار و پروژه‌های انکشافی باشند.

همزمان با این، برنامه جهانی غذا (دبلیو اف پی) نیز به تازگی یک بار دیگر هشدار داده است که باید از فاجعه بشری در افغانستان جلوگیری شود و کمک‌های مالی در اختیار این اداره قرار گیرد.

برنامه جهانی غذا در صفحه ایکس نگاشته است که به دلیل کمبود بودجه باید ۱۰ میلیون نفر را از کمک‌های غذایی اضطراری در افغانستان حذف کند.

طالبان پس از تسلط بر افغانستان محدودیت‌های زیادی بر مردم به ویژه زنان در این کشور وضع کرده اند. محدودیت‌های طالبان بر زنان، به شمول جلوگیری از کار زنان افغان در نهادهای کمک‌رسان، موجب دلسردی کمک دهندگان گردیده است.

آیا کاهش کمک‌ها می‌تواند طالبان را وادار به تغییر سیاست کند؟