1. رفتن به محتوا
  2. رفتن به مطالب اصلی
  3. رفتن به دیگر صفحات دویچه وله

تبصره: دست در دست هم در مسیر صلح میان دو کوریا

۱۳۹۷ اردیبهشت ۷, جمعه

رهبران دو کوریا با صمیمیت به دیدار یک دیگر رفتند. السکاندر فرویند، رئیس بخش آسیا در دویچه وله در این تبصره می‌ نویسد که پایان سکوت میان دو کوریا مهم‌تر از تدابیری است که رؤسای دولت دوکشور درمورد آن‌ها به تفاهم رسیدند.

https://p.dw.com/p/2wnyc
Korea-Gipfel
خبرنگاران جهان فشردن دست میان دو دولتمرد کشورهای همسایه را مشاهده می کنندعکس: DW/A. Freund

دو دولتمرد از دو دنیای کاملاَ متفاوت باهم ملاقات می‌کنند: از جنوب مون جی ان، وکیل سابق حقوق بشر و از شمال کیم جونگ اون، فرد غیرقابل پیش‌بینی و ترسناک در عرصه سیاست بین‌المللی. مون واقعبینی ‌است که میان اختلاف‌ها پُل می‌زند و کیم «مرد راکتی» تحریک‌گر. یکی رئیس جمهور کوریای جنوبی که از کوریای شمالی فرار کرده بود و تمام زندگی‌اش را وقف مبارزه برای دموکراسی کرده است، دیگری دیکتاتور مستبدی که در کشورش خدامانند مورد ستایش قرار می‌گیرد و در گام نخست نجات دادن سلطه دودمانی را در سر دارد.

باوجود تفاوت‌ها، یخ میان دو کوریا به سرعت شکست. آنها با کمال مهربانی و صمیمانه در سرزمین هیچ‌کس (منطقه غیرنظامی) یک دیگر را در آغوش کشیدند و برای نخستین بار یک دولتمرد کوریای شمالی بر خاک کوریای جنوبی پا گذاشت. سپس هردو دست به دست هم از خط مرزی  گذشتند، مرزی که به گفته مون، قرار است در آینده نماد جدایی نه، بلکه نماد صلح باشد. و نیز زمامدار پیونگ یانگ که نزدیک شدن به او آسان نبوده است، آگاهانه با آسایش در برابر کمره‌های جهان با لبخند نگاه کرد و کودکانی را که در دست‌های شان گل حمل کردند، با مهربانی نوازش داد. او در حالی که خواهش بشاشش در کنارش بود، در باره برنامه از قبل آماده شده غذاهای خوشمزه هر دو کوریا شوخی می‌کرد.

پایان بی‌زبانی

این دیدار واقعاً بیانگر یک لحظه تاریخی است. وقتی که هر دو رهبر غیرمنتظره به صورت دوستانه با همدیگر دست دادند، حتی در میان ۳۰۰۰ خبرنگار از سراسر جهان صدای تشویق و کف زدن بلند شد. انتظارات از این دیدار بزرگ و شاید بسیار بزرگ است؛ دیداری که باید فعلاَ به بی‌زبانی سال‌های گذشته پایان ‌دهد.

Freund Alexander Kommentarbild App
السکاندر فرویند، رئیس بخش آسیا در دویچه وله

هر دو جانب با اتفاق نظر به این تفاهم رسیدند که کشورهای شان از تحریکات متقابل دست بردارند و در آینده هر دو رئیس دولت مانند این سوی مرز، در آن جانب مرز، در کوریای شمالی، باهم دیدار کنند. علاوه بر این، قرار است تشنج نظامی میان دو کشور کاهش یابد و یک خط تیلفونی مستقیم میان رؤسای هر دو دولت ایجاد شود. همچنین قرار است یک توافقنامه صلح جای توافقنامه آتش بس را بگیرد که هنوز هم مرعی الاجرا است و خانواده‌هایی که در نتیجه تجزیه کوریا از هم جدا شده بودند بتوانند یک‌دیگر را ملاقات کنند. دو کشور می‌خواهند از نظر اقتصادی همکاری تنگاتنگ داشته باشند و در منطقه خاص اقتصادی کائسونگ دوباره یک دفتر ارتباطی باز کنند.

همچنین روی مهم ترین موضوعات نیز میان دو جانب وحدت نظر وجود دارد: آن‌ها می‌خواهند به صورت مشترک در راستای یک شبه جزیره کوریای عاری از سلاح اتومی کار کنند که به مفهوم خارج کردن سلاح های اتومی ایالات متحده امریکا از منطقه نیز خواهد بود. وحدت مجدد کشورهای جداشده برادر به عنوان مهمترین هدف هر دو رهبر باقی می‌ماند. چنانچه کیم گفت: «ما به یک زبان صحبت می‌کنیم، خون همسان در رگ‌های‌مان جاری است، تاریخ مشترک داریم و ما یک خلق هستیم. ما نباید با یک‌دیگر جنگ کنیم، بلکه باید برای وحدت مجدد تلاش کنیم.»

البته که با وجود همه این ژست‌های دوستانه، نمی‌توان تردید را کنار گذاشت، زیرا دیدار سران دو کشور در سال‌های ۲۰۰۰ و ۲۰۰۷ نیز امیدواری‌های زیادی را ایجاد کرده بود. آن زمان‌ها نیز دو کشور متخاصم روی اقدام‌هایی برای اعتمادسازی به تفاهم رسیده بودند، اما این امیدواری‌ها به زودی از بین رفتند و چون کوریای شمالی بلندپروازی های اتومی خود را بدون توجه به انتقادها به پیش برد، گفتگوها میان رهبران دو کشور کاملاَ متوقف شد.

موفق‌تر از اسلاف

تعجب‌برانگیز این است که این دیدار نه تنها صورت گرفت، بلکه در فضای بسیار دوستانه و گرم انجام شد. مون جی ان، رئیس جمهور لیبرال سوسیالیست کوریای جنوبی با سیاست تنش‌زدایی و آمادگی به مذاکره در ظرف یک سال ریاست جمهوری‌اش به موفقیتی دست یافت که دو رئیس جمهور محافظه کار پیشین در طول زمان کار شان دست نیافته بودند. همچنین کیم جونگ اون با برنامه‌های اتومی و راکتی خود به مراتب به چیزی بیشتر از پدر و پدرکلان خود دست یافته است: شناسایی کوریای شمالی به عنوان تهدیدی که باید آن را جدی گرفت. سرانجام او می‌تواند در یک سطح برابر با رئیس جمهور ایالات متحده امریکا مذاکره کند.

این مذاکره قرار است در یک ماه دیگر صورت بگیرد که تا چند ماه قبل غیرقابل تصور بود. از طریق گفتگوی میان دو کوریا رشته مذاکرات دوباره ازسرگرفته شده و سیاست‌های تشنج‌آمیز ماه‌های گذشته بالاخره متوقف شده اند. این همه مشوره خوبی برای ترامپ خواهد بود تا رشته مذاکرات را بیشتر تقویت کند؛ مذاکرات مستقیم نسبت به پُست‌های تویتری نفرت انگیز مطمیناَ سازنده‌تر است. همه جوانب می‌توانند تدریجاً اعتماد از دست رفته را دوباره احیا کنند و راه‌حلی برای صلح پیدا کنند. اگر این موفقیت حاصل شود، در این صورت ترامپ نیز موفق‌تر از سلف خود خواهد بود.

زیر این تبصره می‌توانید نظرات، انتقادها و پیشنهادات تان را با ما و خوانندگان ما شریک سازید.