دفاع اتحادیه های کارگری آلمان از کارگران مهاجر

آرزوی زندگی بهتر و به دست آوردن پول با ارزش، کارگران را از کشورهای رومانیا، بلغاریا، پولند و لتوانیا به آلمان می کشاند، اما تعجب آور نیست اگر آنها در آلمان با کار کمرشکن و تحقیرآمیز رو به رو شوند، آن هم در صورتی که یا به آنها مزد اندک بدهند و یا این که اصلاً مزد ندهند.

دومنیک جان، مسوول پروژه «فیر موبلیتی» (حرکمت منصفانه) به دویچه وله می گوید که این کارها بیشتر در بخش های ساختمانی، نقلیاتی، رستوران دارای و هوتلداری وجود دارند. این پروژه مراکزی برای فراهم آوری معلومات در برخی شهرهای کلان آلمان دارد. هدف این پروژه که توسط "فدراسیون اتحادیه های کارگری آلمان" (دی جی بی) به راه انداخته شده است، کمک به کارگران استثمارشده اروپای شرقی می باشد.

در تحقیقات جدیدی که صورت گرفته است، دیده می شود که بسیاری مهاجران از کشورهای اروپای شرقی شرایط کار مشابه همکاران آلمانی شان دارند. دومنیک جان می گوید: «با اینهم ما معتقد هستیم که بعضی شرکت ها به طور سیستماتیک کارگران خارجی را مورد بدرفتاری قرار می دهند تا مزد شان را کاهش دهند و شرایط کار شان را خراب سازند».

یک ساعت کار در برابر یک یورو

بسیاری کارگران مهاجر ارزش کار شان را در بازار نمی دانند. چنین چیزی برای 13 کارگر رومانیایی اتفاق افتاده است که برای حدود دو ماه در یک ساختمان بزرگ در شهر فرانکفورت ام ماین کار می کردند. شرکت به آنها یک کار محفوظ با حقوق و معاش ماهانه 1200 یورو (1550 دالرامریکایی) پیشکش می نمود.

جان توضیح می دهد: «هنگامی که آنها به این جا آمدند، کارفرما اسناد و پاسپورت های شان را برای دو روز نگهداشت. و آنها به حیث کارمندان آزاد برای یک قرارداد فرعی کار می کردند». این بدان معنا است که هرگاه در جریان کار آنها زخمی و افگار می گردیدند و یا بیمار می شدند، بیمه ای برای معالجه و حمایت شان نداشتند. علاوه بر این، کارفرمای شان فقط روزانه چند یورو در دست شان می گذاشت و آنهم در حدی که بتوانند روز آینده به کار بیایند. جان می گوید: «در کل آنها کمتر از یک یورو در ساعت به دست می آوردند».

فدراسیون اتحادیه های کارگری آلمان و اتحادیه ساختمانی (ای گی باو) بر قراردادی اصلی فشار وارد می کنند تا به کارگران مزد کامل شان را بپردازد. کسانی که در امور نظافت ساختمان ها به کار گماشته می شوند، مزد کم و غیررسمی به دست می آورند.

شش فرد پولندی در شهر کولن تجربه مشابهی را از سرگذشتانده اند و هورست کوسترس به نمایندگی از اتحادیه کارگری "فِردی" به آنها کمک می کند. او وظیفه دارد از مواردی بازرسی کند که در آنجا استثمار مفرط وجود دارد. این کارگران برای یک شرکت خوازه بندی، هفته شش تا هفت روز و هر روز ده الی دوازده ساعت کار می کردند. به جای حقوق و معاشی که با آنها موافقت شده بود، ماهانه به آنها 50 تا 70 یورو داده می شد.

کوسترس به دویچه وله گفت: «به آنها مکرراً گفته می شد که در ماه آینده پول بیشتری داده می شود. بعد در ماه نومبر و دسمبر هوا خراب شد و شرکت خوازه بندی، کارش را ناگهان کم ساخت. کارفرما حتا کوشید تا پول نان کارگران را نیز قطع کند و آنها به گرسنگی گرفتار شدند. بنابراین من از یک موسسه خیریه تقاضا کردم تا برای آنها غذا تهیه کند».

وقتی که این کارگران برای جلب کمک به اتحادیه کارگری مراجعه کردند، کارفرمای قبلی حتا آنها را تهدید کرد. کارفرما برای تهدید آنها به لت و کوب، با چهار نفر زورمند نزد آنها رفت و کوشید تا با زور آنها را به آپارتمان ببرد.

کوستر می گوید یک پولندی که در درون آپارتمان بود، آن قدر ترسیده بود که نمی توانست به خاطر بیاورد که در چنین لحظه ای باید از پولیس کمک خواسته شود. کارفرما نزد محکمه متهم است و کارگران پولندی علیه او در محکمه کار شهر کولن اقامه دعوا نموده اند.

همبستگی و منافع خودی

فدراسیون اتحادیه های کارگری آلمان لحن اش را تغییر داده است. کارگرهای اروپای شرقی عضو این اتحادیه نیستند و حق العضویت نمی پردازند. پس چرا این اتحادیه کارگری از آنها حمایت می کند؟ کوسترس تاکید می کند که «این ناشی از همبستگی با مردمی است که مزد شان دزدیده می شود و التبه مسأله عدالت نیز مطرح می باشد. همبستگی و عدالت ارزش های تاریخی این اتحادیه کارگری می باشند».

اما دومنیک جان از فدراسیون اتحادیه های کارگری آلمان می پذیرد که منافع خودی نیز مطرح می باشد. او می افزاید: «آن مستخدمانی که در اتحادیه های کارگری آلمان متشکل شده اند، در اینجا منافع معتنابهی دارند. ما از کارگران خارجی حمایت می کنیم زیرا برای ما مهم است تا آنها را چنان هماهنگ سازیم که از پایین آوردن مزد کار جلوگیری شود». بنابراین فدراسیون اتحادیه های کارگری در نظر دارد تا حمایت اش از شبکه کارگران خارجی را افزایش دهد.

مهاجران همکار اند، نه رقیب

نوربرت سیروس، از بنیاد تحقیات اجتماعی هامبورگ می گوید این رهیافت اتحادیه کارگری اندکی تازگی دارد. برای مدت های طولانی این اتحادیه، کارگران رنج کشیده را همچون مهاجران غیرقانونی می پنداشت که سرنوشت نیروی کار کشور میزبان را تیره می سازند. اکنون اتحادیه کارگری به آنها به نظر همکار می نگرد.

این نهاد از جانب حکومت آلمان موظف است تا بهترین اسلوب های کمک را برای حمایت از آسیب دیدگان از استثمار مفرط فراهم گرداند. سیروس می گوید شبکه حمایت از کارگران مهاجر استثمارشده باید به طور قابل ملاحظه یی گسترش یابد و سازمان های خیریه و مهاجران نیز باید با آن همکاری کنند. به گفته سیروس: «هدف عمده کمک به کارگران آسیب دیده است تا بدون توجه به اجازه اقامت شان حقوق کار و حقوق اجتماعی شان تامین گردد».

اتحادیه های کارگری می خواهند عامه مردم باید بیشتر از این موضوع اطلاع داشته باشند. در حال حاضر بسیار گپ های تبلیغاتی زده می شود که رسیدن کمک به نیازمندان را دشوار می گرداند.