ذوب شدن یخچال‌های طبیعی پاکستان خطر بزرگی برای روستاها ایجاد می‌کند

روستای پاسو در منطقه هندوکش-هیمالیا با خطر بزرگی مواجه است. با ذوب شدن یخچال‌های طبیعی در رشته کوه‌های قراقروم، جهیل‌های جدیدی در حال شکل‌گیری و گسترش اند. در نهایت این جهیل‌ها لبریز شده و موجی از سیلاب‌ها به پایین دره را در پی خواهد داشت. در سال ۲۰۰۸ چنین رویدادی در پاسو اتفاق افتاد. از آن زمان، یک سیستم هشدار اولیه برای محافظت از ساکنان محل راه اندازی شده است.

با افزایش گرمای زمین به دلیل تغییرات اقلیمی، یخچال‌های طبیعی در رشته کوه قراقروم در حال از بین رفتن هستند. این یکی از مرتفع‌ترین رشته‌کوه‌های جهان است و شامل دومین کوه بلند جهان، ک ۲ و همچنین کوه‌های برود پیک، باشربروم ۱ و باشربروم ۲ می‌شود که همگی بالاتی ۸۰۰۰ متر ارتفاع دارند. این سلسله کوه‌ها در شمال پاکستان، هند و غرب چین امتداد دارد.

طارق جمیل، ۵۱ ساله، رئیس مرکز مدیریت خطر فاجعه‌های طبیعی تحت حمایت سازمان ملل در روستای حسن آباد است. او یخچال‌های طبیعی در دره هنزه را زیر نظر دارد. پیش‌بینی اینکه جهیل‌های یخچالی ممکن است سرریز شوند یا نه، دشوار است. با این حال، جمیل و تیمش برنامه‌های تخلیه را طراحی کرده‌اند و در حال کار بر روی یک سیستم هشدار زودهنگام مانند پاسو هستند.

سال گذشته لبریز شدن یک جهیل یخچالی و سرازیر شدن سیلاب از آن در روستای چالت زندگی زهرا رمضان را برای همیشه دگرگون کرد. این سیلاب زمین‌های زراعتی را ویران کرد، پل‌ها، ساختمان‌ها و همچنین پسر ۱۱ ساله رمضان، علی محمد را با خود برد. او در حالی که عکسی از پسرش (علی در سمت چپ) را در دست داشت به خبرگزاری رویترز گفت: «عمیقاَ اندوهگین هستم. نتوانستم پسرم را دوباره ببینم، حتی جسدش را.»

هر تابستان، طارق جمیل و تیم ۲۳ نفره‌اش با کارشناسان و مشاوران خارجی مشورت می‌کنند تا برای استحکام و گسترش دادن موانع در برابر سیلاب بودجه به دست بیاورند. آنها همچنین به دنبال قرضه‌های بدون سود برای بازسازی خانه‌های ویران شده و بهبود خدمات مخابراتی در این منطقه هستند.

یخچال‌های طبیعی هیمالیا در وضعیتی هستند که تا سال ۲۱۰۰ به دلیل گرم شدن کره زمین تا ۷۵ درصد از یخ‌های خود را از دست خواهند داد، تغییراتی که مرکز بین المللی توسعه یکپارچه کوهستانی گفته است «تا حد زیادی غیرقابل برگشت است.» بیش از ۲۰۰ جهیل یخبندان در وضعیت خطرناک عنوان شده و سازمان ملل تخمین زده است که حداقل ۲۰۰ میلیارد دالر هر سال برای تلاش های پس از فاجعه و بازسازی نیاز است.

خانواده جمیل در فکر ترک دایمی این منطقه است. تهذیب، دختر ۱۵ ساله او می‌گوید: «اگر سیل ما را از اینجا براند، دلتنگ طبیعت این روستا، همسایگان و اقوام خواهیم شد.» در حالی که جمیل متمایل به ترک منطقه قبل از وقوع فاجعه است، اما ترجیح می‌دهد بماند و به تقویت موانع در برابر سیل در خانه‌اش کمک کند. او گفت: «مسئولیت من این است که از جامعه در برابر هر فاجعه‌ای جلوگیری کنم.»