سفر گروهی از دختران دانشجوی افغانستان به برلین

نازیلا همدرد، به من تعارف می کند که در چوکی خالی کناری اش در بس بنشینم. ما فقط سه ساعت در اتاق وکلای مدافع آلمان در برلین با هم بودیم. او تیلفون موبایل اش را گرفته صحنه ای را به من نشان می دهد و پرسد که آیا من هم این سریال را دوست دارم. فکر می کنم که یکی از سریال های بالیوود هندی بود که من با آن آشنا نبودم. برای این که با او داخل صحبت شوم، می پرسم که برای آینده چه تصمیمی دارد، می خواهد چه کاره شود. این دانشجوی 21 ساله با خنده و بدون تأمل جواب می دهد: «وزیر خارجه افغانستان». یکی از همکاران او با لبخند می گوید که «زنان افغان همیشه اهداف بزرگ دارند.»

این دختران دانشجو در حال حاضر مسیر طولانی را طی کرده اند. آنها از جمع 360 دانشجویی اند که در دانشگاه بلخ در رشته حقوق تحصیل می کنند. در مجموع 1500 تن در این دانشگاه در رشته حقوق تحصیل می کنند. از سال 2009 وزارت همکاری های اقتصادی و انکشافی آلمان این دومین بزرگترین دانشگاه افغانستان را کمک می کند.

برای فراهم ساختن زمینه تحصیل برای زنان و دختران، بخش جداگانه ای از ساختمان دانشگاه در دسترس دانشجویان دختر قرار داده شده است. این فضای محافظت شده ای است که آنها می توانند برای آینده درخشان شان تلاش کنند. اگر چنین امکاناتی وجود نمی داشت، بسیاری خانواده ها به دختران شان اجازه تحصیل در دانشگاه را نمی دادند. کورس های زبان و ادبیات و همچنین حمایت از طریق شبکه های اجتماعی برای این دختران در بازار کار زیر سلطه مردان کمک کننده است.

رویاهای بلند

هنگامی که این دانشجویان از وزارت همکاری های اقتصادی و انکشافی بازدید می کردند، از کارمندان این وزارات شدیداً خواستار دوره های کاری آموزشی گردیدند. آنها می گفتند که در افغانستان نیز بعد از تحصیل آدم باید تجربه کاری داشته باشد. اما در افغانستان به ویژه در ولایت ها، ادارات حقوقی که این دانشجویان بتوانند کار عملی انجام دهند بسیار کم است. در مجموع در افغانستان 2500 وکیل مدافع وجود دارند. اگر با آلمان مقایسه شود، در این کشور 163 هزار وکیل مدافع وجود دارند.

خیرنسا قاریزاده یکی دیگر از دختران جوانی است که تازه تحصیلات اش را در رشته حقوق به پایان رسانیده است. او می گوید فرصت محدودی که برای کار عملی وجود دارد، توسط پسران اشغال می شود. او شکایت می کند که به زنان فرصتی برای کسب تجربه کاری داده نمی شود.

قاریزاده می گوید: «من وقتی مکتب می رفتم، متوجه شدم که باید تحصیلات عالی خود را ادامه بدهم. بعد از فاکولته آرزو داشتم که حتماً باید ماستری ام را بگیرم تا بتوانم در کشورم واقعاً چیزی را تغییر دهم.»

اما برای این که قاری زاده بتواند ماستری اش را بگیرد باید امتحان زبان انگلیسی را سپری کند که در سطح بین المللی مورد قبول باشد. این امتحان را باید دانشجویان در کابل بدهند. دخترانی که خارج از کابل زندگی می کنند، هرچند حمایت خانواده را برای تحصیل با خود داشته باشند، نمی توانند به تنهایی به کابل سفر کنند.

اشتفان اسوالد رئیس بخش افغانستان در وزارت همکاری های اقتصادی و انکشافی آلمان می گوید: «چیزهایی هستند که ما می توانیم انجام دهیم، اما چیزهایی هم وجود دارند که ما نمی توانیم انجام دهیم.» او به حکومت افغانستان اشاره می کند. دانشجویان جوان به یک دیگر نگاه می کنند.

در همین موقع توماس زیلبرهورن سکرتر پارلمانی در وزارت همکاری های اقتصادی و انکشافی آلمان می گوید که روز جمعه در برلین مذاکرات سالانه حکومت آلمان و افغانستان آغاز می شود. او برای این دانشجویان وعده می دهد که با نمایندگان حکومت افغانستان در مورد مشکلات زنان و همچنین در رابطه بهبودی زمینه های تحصیلی و کاری شان صحبت خواهد کرد. در آخر می پرسد که کی علاقمند گرفتن ماستری در خارج از افغانستان است. دفعتاً شش تن از دختران جوان دستان شان را بلند می کنند.

عکس سلفی با وزیر دفاع آلمان و صدراعظم

این دختران جوان از طرف اورزولا فون دیر لاین وزیر دفاع آلمان دعوت شده اند. تعدادی از این دختران جوان، وزیر دفاع آلمان را سال قبل در افغانستان ملاقات کرده بودند. فون دیرلاین مثال خوبی برای این دختران جوان است، البته اگر فساد اداری، مردسالاری و دیگر مشکلات سر راه موفقیت شان قرار نگیرد. انگلا مرکل صدراعظم آلمان نیز با این جوانان افغان دیدار کرد و با هم عکس های سلفی گرفتند.