صدها هزار زن افغان طومار صلح را امضا می کنند

زنان شورای عالی صلح افغانستان می گویند بزرگترین ضرر و زیان مالی و جانی جنگ را زنان این کشور تحمل می کنند؛ به همین دلیل این کمپاین برای مقابله با جنگ به راه انداخته شده است.

سارا سرخابی، عضو شورای عالی صلح افغانستان روز شنبه (12 دلو 1392) در نشستی که در این رابطه در کابل برگزار شد، گفت: «تقریبا یک هفته می شود که کمپاین ما شروع شده است. اعضای زن شورای عالی صلح به چهار تا پنج ولایت سفر می کنند».

صلحی که به دست نیامد

حکومت افغانستان در سال 1389 لویه جرگه مشورتی صلح را در کابل برگزار کرد که نتیجه آن تشکیل شورای عالی صلح بود. این شورا اما پس از چهارسال تلاش هنوز نتوانسته زمینه گفتگو با مخالفان مسلح دولت افغانستان را فراهم نماید. برهان الدین ربانی، رییس پیشین این شورا توسط یک پیام آور صلح که ظاهرا از کویته پاکستان آمده بود، کشته شد.

بزرگترین امید شورای عالی صلح برای آغاز مذاکرات صلح با طالبان، دیدار با ملا عبدالغنی برادر بود که با تقاضای حکومت افغانستان از زندان پاکستان، آزاد شد؛ اما وقتی رییس شورای عالی صلح به ملاقات ملا برادر به پاکستان رفت، تنها یک دقیقه وقت داشت که با او دیدار کند. گفته می شود که در این یک دقیقه ملا برادر خواب بود و عملا ملاقات نتیجه ای در پی نداشت.

حالا کمیته زنان شورای عالی صلح می گوید از طریق جمع آوری امضا می خواهد پیام زنان را به حکومت افغانستان، جامعه جهانی و «جنگ سالاران» برسانند. "جنگ سالاران" اصطلاحی است که برخی افراد از آن برای اشاره به افراد مسلح غیر مسئول استفاده می کنند.

منظومه نعیم زوی، عضو دیگر شورای عالی صلح افغانستان گفت هدف این کمپاین پایان دادن به جنگ است: «این یک کمپاین ملی است و معنای آن این است که همه زنان افغان صدایشان را برای صلح بلند می کنند. این در واقع حمایت زن و مرد از پروسه صلح می باشد».

زنان قربانیان اصلی جنگ

کمیته زنان شورای عالی صلح به این باور است که زنان افغانستان هرگز جنگ نمی خواهند و با این کمپاین می خواهند به جهانیان بفهمانند که از جنگ بیزارند.

خانم سرخابی گفت: «چون زن در جنگ زیاد ضربه دیده، از جنگ سالاران و از جنگ افروزان خواهش می کند که به حال زن افغان دل بسوزانند. دیگر این ها جنگ نمی خواهند این جنگ ها افغان ها مخصوصا زنان را تباه ساخت».

کمیته زنان شورای عالی صلح می گوید 12 سال پیش زنان در کنج خانه های خود زندانی بودند و از تمام حقوق اساسی مانند حق تعلیم، حق کار و حق مشارکت سیاسی و اجتماعی محروم نگهداشته شده بودند. به باور این کمیته، حالا زنان افغانستان حداقل در شهرها می توانند مکتب بروند، تحصیل کنند و از حقوق سیاسی اجتماعی خود برای بهبود اوضاع استفاده نمایند.

خانم سرخابی افزود: «آیا یک زن به روی صحنه حاضر بود؟ آیا به حیث یک معلم یک زن حاضر بود؟ هیچ کسی نبود. در مکتب ها اسب ها را بسته می کردند».

این کمپاین از حالا شروع شده و قرار است تا آخر ماه دلو ادامه یابد. زنانی که در مکتب ها، اداره های دولتی و غیر دولتی کار می کنند، برای صلح امضا خواهند کرد.