قابله های جوان و کاهش مرگ مادران در افغانستان

مراقبت و تداوی هنوز بر اساس استندردهای غربی پایین است؛ اما با آن هم، قابله های جدید مانند نصیره کریمی می گویند که افغانستان در ده سال گذشته پیشرفت قابل توجهی را شاهد بوده است.

این در حالی است که کارشناسان هشدار می دهند که مبادا چنین دستاوردهایی پس از خروج نیروهای بین المللی در سال 2014 از دست بروند.

نصیره 24 ساله قصه های وحشتناکی از ولادت اطفال در این منطقه دارد؛ قصه هایی که او را تشویق کرد تا در کورس دو ساله قابلگی اشتراک کند. او می گوید: "وقتی طفل بودم، قصه های زیادی از مرگ زنان در چنین شرایطی شنیدم. حتا در دری کلمه وجود دارد که به آن "سر فرزند" می گویند؛ یعنی این که زنی هنگام ولادت فرزندش جان خود را از دست بدهد".

در سال 2000 میلادی از هر 12 زن یک نفر در نتیجه حاملگی یا زایمان جان خود را در افغانستان از دست می داد؛ اما در سال 2010، بر اساس آمار "سازمان صحت جهانی" این شمار به یک فرد از هر 32 زن کاهش یافت. با آن هم، افغانستان هنوز در جمع 20 کشوری است که بالاترین میزان مرگ مادر فرزند را در جهان دارند.

بر اساس آمار "یونیسف"، از هر یکصد هزار زن 6500 زن در نتیجه حاملگی، زایمان و یا عوارض بعد از آن در سال 2002 در بدخشان جان خود را از دست می دادند. در حالی که میانگین این آمار در کل کشور 1600 تن از هر یکصد هزار زن بود.

خبرگزاری فرانسه نتوانست آمار جدیدی از منطقه بهارک به دست آورد، اما خانم کریمی می گوید که شرایط به طور قابل توجهی بهبود یافته است: "امروز زنان بهارک به ندرت به خاطر حاملگی می میرند".

با این همه، هنوز این تراژیدی در مناطق دوردست افغانستان به دلیل بیسوادی، ازدواج زیر سن و نبود راه مواصلاتی ادامه دارد.

یکی از همکاران خانم کریمی می گوید: "دو ماه پیش، یک زن پس از زایمان درگذشت. او خونریزی داشت. ما به برادر و شوهر آن زن گفتیم که او را باید به شفاخانه فیض آباد ببرند؛ اما آنها این کار را نکردند. ما هیچ کاری برای او نمی توانستیم. او مرد".

حتا اگر خانواده آن زن موافقت می کرد، او مجبور بود که دو و نیم ساعت راه 45 کیلومتری صعب العبور را با مشقت طی کند تا به مرکز ولایت برسد.

قابله نصیره کریمی، از دستاوردهای یک برنامه آموزشی است که توسط "بنیاد آقا خان" ایجاد شده است و بین سال 2005 تا بهار سال آینده 100 قابله را آموزش داده است. سمیرا سادات، مسئول این برنامه می گوید: "شاگردان که توسط مردم محل خودشان انتخاب می شوند، مجبورند که پیش از ورود به کورس یک امتحان را سپری کنند. هر شاگرد هم یک تعهد کتبی می نویسد که پس از فراغت حداقل 5 سال در محل خود کار کند". او در ادامه توضیح می دهد: "در سال 2010، تنها چهار قابله در بدخشان به ویژه در فیض آباد بود. حالا 28 ولسوالی قابله دارند. این یک موفقیت است".

اما با نزدیک شدن سال 2014 و موعد خروج نیروهای خارجی از افغانستان، هراس این وجود دارد که ناامنی چنین دستاوردهایی را متاثر بسازد. داکتر سروش جنبش که در شفاخانه بهارک کار می کند، می گوید: "وقتی مردم می ترسند، آنها به شفاخانه مراجعه نمی کنند".

فرانس پرس / عاصف حسینی

ویراستار: مبلغ