قهرمانان محلی: جوانانی که بازویی برای نیازمندان شده اند

ولایت قندهار در جنوب افغانستان در پی جنگ های چند دهه اخیر به شدت آسیب دیده است. پس از فروپاشی حاکمیت طالبان در افغانستان، که این ولایت قرارگاه اصلی شان بود، بازهم قندهار ناآرام ماند و جنگ های پراکنده در آن ادامه یافت. اگرچه حالا وضع امنیتی قندهار کمی بهتر شده، اما هنوز مشکلات زیادی در این ولایت وجود دارد که حل همه شان توسط دولت ممکن نیست.

در نتیجه ادامه جنگ در ولایت های همجوار و ولسوالی های دوردست، شمار بیجاشدگان داخلی در مرکز این ولایت به شدت افزایش یافته است. بی کاری، فقر اقتصادی و دسترسی نداشتن به امکانات اولیه هم بیشتر شده است.

در این وضعیت یازده جوان باخود تعهد کرده اند که به جای صحبت در مورد حل مشکلات، دست به اقدام های عملی بزنند. آنها یک سازمان کمک رسانی را تحت نام "مرسته بنیاد" تأسیس کرده اند.

سردارمحمد صالحی، عضو و سخنگوی این بنیاد در رابطه با انگیزه شان در این کار می گوید: «ما دوستان که همصنفی هم بودیم، در شهر خود حالت مردم فقیر را دیدیم، ما به طور مثال کودکان و بزرگسالانی را دیدیم که در انبارها و بازارهای می گردند تا زباله های قابل بازیافت را جمع کرده، بفروشند و خرج شان را تامین کنند. برایمان این انگیزه پیدا شد و تعهد کردیم که باید بنیادی درست کنیم تا به شکل منظم کمک کرده بتوانیم».

پس از اینکه انگیزه برای این یازده جوان پیدا شد، دست به عمل زدند و در سال 1390 هجری شمسی "بنیاد مرسته" را گشودند. این بنیاد در پهلوی مواد غذایی، همچنان لباس و لوازم مورد نیاز موسمی را نیز به نیازمندان کمک می کند. همچنان این بنیاد برای کسانی که علاقمندی و توانایی به کار داشته باشند، زمینه های اشتغال فراهم می کند.

سردار محمد صالحی می گوید در زمان تشکیل این بنیاد، مهمتر از همه این بود که کمک های این نهاد نباید کوتاه مدت باشد: «تعهد ما این بود که باید طوری کمک کنیم که کوتاه مدت نباشد؛ درازمدت باشد و خیرش بماند».

این بنیاد برای زنان بیوه ای که مسئولیت تامین مخارج خانواده را به دوش دارند ماشین های خیاطی توزیع می کند تا از این طریق مشغول به کار شوند. این بنیاد همچنان برای معلولان و نیازمندان بیکار هم کراچی هایی را توزیع می کند تا از این طریق مخارج خود و خانواده شان را تأمین کنند.

نجیب یکی از جوانانی است که از طریق این بنیاد کمک به دست آورده است. او می گوید کمک های این بنیاد زندگی اش را تغییر داده است: «ما در خانه سه مرد داریم که یکی معتاد است. وضع اقتصادی خانواده مان را به صفر برابر کرده است. بیکار و بی روزگار است و نیازمند. ما از "بنیاد مرسته" خوشیم که در این وضعیت بد به ما کمک می کند».

این بنیاد افزون بر آن می خواهد از این به بعد شاگردان ذکی این ولایت را که توان تحصیل در دانشگاه های خصوصی را ندارند کمک کند تا به یکی از این دانشگاه ها راه یافته و ادامه تحصیل بدهند. عبدالقهار توخی، یکی از کمک کنندگان به این بنیاد می گوید: «آنها همه در حدود سی سال عمر دارند. این احساس نیک و نیت خالص آنان بود که من تلاش می کنم آنها را در این راه کمک کنم».

صالحی می گوید که پس از تاسیس این بنیاد همه یازده عضو این موسسه حق العضویت می پردازند و از مردم به شمول تاجران کمک ها را گردآوردی کرده و در امور خیریه بنیاد به مصرف می رسانند. به گفته وی این نهاد خیریه تاکنون از دولت و موسسات غیردولتی کمکی دریافت نکرده و حمایت کنندگان مالی اش فقط کسانی بوده اند که درد مشترک فقر را در جامعه شان احساس کرده اند.

به قول صالحی خوشبختانه کسانی که از وضعیت درک درستی دارند و کمک می کنند در جامعه زیاد هستند: «اینگونه انسان ها در جامعه هستند. احساس کمک به همنوع در جامعه نیمه زنده است و نیاز به یک مقدار تحرک دارد».

این بنیاد نه تنها به نیازمندان در ولایت قندهار کمک می کند، بلکه احساس نوعدوستی و کمک به انسان های دیگر را نیز در میان مردم دوباره زنده ساخته است. این یازده جوان نه تنها به عنوان امدادرسانان در جامعه قندهار شناخته می شوند، بلکه به عنوان قهرمانان محلی به آنها دیده می شود.