مبارزه روزمره برای زنده ماندن

سید یاسین موسوی، کارگر روزمرد که در این تصویر با خانواده‌اش دیده می‌شود، می‌گوید: «معمولاً ما در زمستان‌ها از دکان‌ها به قرض جنس می‌گیریم و دو، سه ماه بعد زمانی که وضعیت کار و بار خوب شد، قرض آن‌ها را پس می‌دهیم.» این مرد فقیر ادامه می‌دهد: «اما بسیاری چیزها تغییر کرده است. از وقتی که طالبان قدرت را به دست گرفته اند، کار وجود ندارد و قیمت‌ها افزایش یافته است. ما هیچ چیزی نداریم.»

ذبیح‌الله مجاهد، سخنگوی طالبان در مورد فقر به خبرگزاری رویترز گفته است: «ما در نظر داریم که وضعیت را بهبود ببخشیم.» اما بحران بشری در افغانستان به میزانی رسیده است که در ۲۰ سال اخیر در این کشور سابقه نداشته است. براساس تخمین ملل متحد، ۲۳ میلیون نفر از گرسنگی حاد رنج می‌برند و نه میلیون نفر را قحطی تهدید می‌کند.

خانواده کبرا به زودی در جمع ۲۳ میلیونی خواهد بود که از گرسنگی شدید رنج می‌برند. این خانم به رویترز گفته است: «ما در اوایل سال دو بوجی آرد خریدیم که هنوز از آن استفاده می‌کنیم. بعد از آن چیزی نداریم و به خداوند پناه می‌بریم. پسرم در گذشته آهن‌های کهنه جمع‌آوری می‌کرد، اما حالا بیکار است.»

برعلاوه فقر، سرمای سوزان زمستان مشکل دیگری است که به مشقت‌های مردم افزوده شده است. دمای هوا در بامیان در فصل زمستان‌ معمولاً زیر صفر است و بسیاری مردم به مواد سوخت برای گرمایش دسترسی ندارند. به این خاطر، برای بسیاری مردم جمع‌آوری هیزم به اندازه مواد غذایی اهمیت دارد.

بامیان در خارج از افغانستان به دلیل داشتن تندیس‌های بودا مشهور است. این تندیس‌ها در سال ۲۰۰۱ توسط طالبان انفجار داده و تخریب شدند. پیش از تصرف قدرت در افغانستان، بامیان یکی از معدود شهرهای امن افغانستان بود و به تکرار رویدادهای ورزشی و تفریحی در آن برگزار می‌شد.