مکلفیت و حقوق آوارگان در کشور میزبان چیست؟
۱۳۹۴ مهر ۱۵, چهارشنبه
برخی کشورها مانند آلمان فراتر از امضای این کنوانسیون، موضوع آوارگان را در قانون اساسی خود گنجانده اند. اما کنوانسیون ژنیو چیست و چه می گوید؟
قرن بیست میلادی، قرن جنگ ها، کشتار و آوارگی گسترده در جهان بود. جنگ جهانی اول از 1914 تا 1918 و پس از آن جنگ جهانی دوم بین سال های 1939 تا 1945 سبب آوارگی اجباری میلیون ها نفر در اروپا و سراسر جهان گردید. چگونگی مدیریت وضعیت آوارگان و رفتار با آنان بارها در کنوانسیون های مختلف مورد بررسی قرار گرفت اما سرانجام در سال 1951، یک کنوانیسیون جامع درباره این مسئله در ژنیو شکل گرفت. این کنوانسیون و پروتوکل الحاقی آن در سال 1967 به روشنی می گویند که چه کسی "آواره" است و یک آواره از چه حمایت های قانونی و و حقوق اجتماعی برخوردار است.
این قانون همچنان مشخص می کند که "آوارگان" نیز چه مکلفیت هایی در قبال کشور میزبان دارند. بر اساس این کنوانسیون افرادی مانند "جنایتکاران جنگی" به عنوان "آواره" شناخته نمی شوند.
چرا آوارگان نیاز به حمایت دارند؟
دولت ها مسئول هستند تا حقوق اولیه انسانی را برای شهروندان شان تامین کنند. وقتی دولت ها از این امر ناتوان هستند یا تمایلی برای آن ندارند –غالبا به خاطر مسائل سیاسی بر مبنای تبعیض- آن وقت شهروندان با نقض جدی حقوق بشری روبرو می شوند که به موجب آن خانه، خانواده و کشور خود را ترک می کنند تا در کشور دیگری پناهگاه بیابند. بر اساس این تعریف، "آواره" کسی است که از سوی دولت خود حمایت نمی شود.
کنوانیسیون 1951 از چه کسانی حمایت می کند؟
کنوانسیون 1951 از آوارگان حمایت می کند. بر اساس این کنوانسیون، "آواره" کسی است که خارج از کشور یا محل زندگی خود باشد و ترس داشته باشد که به خاطر نژاد، مذهب (دین)، ملیت، عضویت در گروه اجتماعی خاص یا عقاید سیاسی تحت تعقیب قرار بگیرد؛ و نتواند یا نخواهد تحت حمایت کشور خود باشد یا آن که به آن باز گردد. افرادی این که شرایط را دارند، آواره شناخته می شوند.
آیا یک "آواره" به طور دائمی تحت حمایت قرار می گیرد؟
حمایتی که کنوانسیون 1951 برای یک آواره تامین می کند، به طور اتومات دائمی نیست. یک فرد ممکن است به خاطر از بین رفتن دلایل آوارگی اش، دیگر آواره نباشد. مثلا، یعنی آواره داوطلبانه به خاطر بهتر شدن شرایط به کشورش بازگردد؛ یا این که فرد آواره در کشور میزبان جذب شود و تابعیت آن را دریافت کند.
چه کسانی شامل گروه "آوارگان" نمی شوند؟
برخی افراد هرچند از کشور خود بیجا شده باشند، نمی توانند به عنوان "آواره" از حمایت های کنوانسیون برخوردار شوند. این گروه شامل این افراد است: الف) کسانی که علیه صلح و آرامش جنایت کرده اند؛ مرتکب جنایت جنگی شده اند؛ مرتکب جنایت علیه انسانیت شده اند و یا مرتکب جنایت غیر سیاسی در خارج از کشور میزبان شده اند. ب) آنان به خاطر اقداماتی که برضد اهداف و اصول سازمان ملل متحد است، مقصر شناخته شوند.
برخی از حقوق اولیه آوارگان
کسانی که بر اساس تعریف کنوانسیون ژنیو "آواره" شناخته می شوند، حقوقی را در کشور میزبان به دست می آورند که از آن جمله می توان، این نکات را نام برد:
- حق اخراج نشدن؛ به استثنای شرایطی خاص و قاطع (ماده 32)
- حق مجازات نشدن به خاطر ورود غیرقانونی به کشورهای امضا کننده کنوانیسیون (ماده 31)
- حق کار (ماده 17 تا 19)
- حق سرپناه (ماده 21)
- حق تحصیل (ماده 22)
- حق استفاده از امکانات و کمک های عمومی (ماده 23)
- حق آزادی دین (ماده 4)
- حق دسترسی به محکمه (ماده 16)
- حق جابجایی آزادانه در قلمرو کشور میزبان (ماده 26
- حق داشتن مدارک هویت و اسناد سفر (مواد 27 و 28)
آواره چه مکلفیت هایی در کشور میزبان دارد؟
آوارگان باید قوانین و مقررات کشور میزبان را رعایت کنند و به اقداماتی که برای حفظ نظم عمومی انجام می شود، احترام بگذارند.
از آنجایی که بسیاری از آوارگان علاقمند هستند تا در کشور آلمان درخواست پناهندگی دهند، نیاز است تا برخی از اصول قانون اساسی آلمان در اینجا درج شوند. بر اساس کنوانسیون ژنیو، آوارگان در قبال دریافت حمایت هایی از سوی کشور میزبان، باید به قوانین اجتماعی آن پایبند باشند. برخی مواد قانون اساسی آلمان به شرح ذیل هستند:
- مصونیت کرامت انسانی. احترام و حفاظت از کرامت انسانی وظیفه دولت است.
-آزادی شخصی: هر فرد حق دارد تا آزادی شخصی داشته باشد تا آنجایی که ناقض حقوق دیگران نباشد و یا در مغایرت با نظم قانونی یا قانون اخلاقی قرار نگیرد.
- برابری: مرد و زن حقوق مساوی دارند.
- آزادی عقیده: آزادی باور در آلمان مصئون است.
- آزادی بیان، هنر و علم: هر فرد حق دارد تا آزادانه عقایدش را با سخن، نوشته و تصویر بیان کند.
- خشونت علیه زنان و خشونت خانگی زیر "قانون جنایی آلمان" بررسی می شود. خشونت خانگی که منجر به ضرب و جرح بدنی شده باشد، بر اساس "قانون جنایی آلمان" تا ده سال حبس و در برخی موارد جریمه نقدی تا 21 هزار و ششصد یورو را به همراه دارد. توهین لفظی بر اساس بخش 185 این قانون، تا دو سال زندان را سبب می شود.
منبع: آژانس پناهندگان سازمان ملل متحد / وزارت عدلیه آلمان