يک سال پس از زلزله مرگبار هاييتي از بازسازي خبري نيست

در کنار ميدان بزرگ، ساختمان کاخ رياست جمهوري از هم فروپاشيده و سقوط کرده است. کمپ موسوم به مريخ که در شهر پورتوپرينس واقع شده است نيزبه يک نماد تبديل شده است.

خيمهها و اتاقهاي مشترک کلبهها تنها پناهگاه بيخانمانها در کمپ مريخ است. از يک سال به اين سو، پس از بزرگترين زلزله در هاييتي، مردم در اين خيمهها و پناهگاهها زندگي ميکنند.

رينولد، يکي از باشندگان اين کمپ ميگويد: «ما چيزي براي خوردن نداريم، هواي خيمهها غيرقابل تحمل است. ما کار نداريم. از وقوع زلزله به اين سو ما در فقر و تنگدستي زندگي ميکنيم و از کمکهاي بين المللي تقريباً چيزي دريافت نميکنيم».

در جادههاي پر از چاله اطراف اردوگاه موترهاي جيپ مددکاران بين المللي با سرعت در حرکت اند و راه بندان به امر معمولي تبديل شده است. در هاييتي 12 هزار موتر کارمندان کلاه آبي سازمان ملل متحد و پوليس وجود دارد. اين يکي از بزرگترين ماموريتهاي سازمان ملل متحد در سرتاسر جهان مي باشد. موترها با نشانها و آرمهاي سازمانهاي امدادي از تمام جهان ديده ميشوند. مانند سازمان صليب سرخ، سازمان کمک به گرسنگان جهان و گروههاي مسيحي از ايالات متحده امريکا.

به اين ترتيب پورتو پرنس واقعاً به يک شهر بين المللي تبديل شده است. نايجل فيشر، رييس کمک هاي بشردوستانه سازمان ملل متحد در هاييتي مي گويد: «من فکر ميکنم اولين کمکهاي اضطراري تقريباً موفقانه بود. ما سه ماه پس از زلزله حدود يک و نيم ميليون نفر در کمپ داشتيم. آنجا براي آنها آب آشاميدني تهيه شده است، کمک هاي صحي وجود دارد، و همچنان تشنابهاي زيادي وجود دارد. و يکي از موفقيت هاي ما اين بوده که ما هيچ ناآرامي نداشته ايم».

در بخش امداد رساني فعاليتهايي جريان دارد، اما از بازسازي تقريباً چيزي به چشم نميخورد. همچنان بيش از يک ميليون نفر در کمپها زندگي ميکنند. بسياري از خانههاي فروريخته، هنوز در حالت خود باقي مانده اند. بسياري مناطق فاجعه زده از شرايط ناگوار بهداشتي رنج ميبرند. کوههايي از زباله و بوي بد ناشي از آن همه جا را فرا گرفته است که زمينه شيوع بيماري وبا يا کولرا را مساعد ساخته است.

تا کنون 150 هزار نفر به بيماريهاي ناشي از آلودگي محيطي مبتلا شده و 3500 نفر بر اثر اين بيماريها جان باخته اند. در چنين وضعيتي، بسياري معتقدند که کمکهاي بين المللي فاقد يک برنامه و هماهنگي است.

بن سميلويتس از «پروژه پاسخگويي به فاجعه» انگشت انتقاد را به سوي سازمانهاي بزرگ امريکايي بلند ميکند. او مي گويد: «اين غيرعاقلانه است، قسمي که شمار زيادي از سازمانها اين جا هستند. بعضي شان هنوز يک بار خود شان را ثبت نکرده اند. و بسياري از اين گروهها ميگويند که آب و تشناب فراهم ميکنند. اما کلورا شيوع پيدا ميکند زيرا که تشناب و آب وجود ندارد. من معتقدم که سازمان هاي بزرگ کمک کننده مسوول اين وضع هستند».

با توجه به شرايط کنوني، مردم فکر ميکنند که براي ماهها و يا سالها همچنان در خيمهها باقي خواهند ماند.

دويچه وله/ روح الله ياسر

ويراستار: عارف فرهمند