گزارش: بازگشت مهاجران افغان منجر به افسردگی آن‌ها می‌شود
۱۳۹۸ فروردین ۴, یکشنبه
بنا بر گزارش شورای آوارگان دنمارک (دی ار سی) و مرکز وابسته به آن (Mixed Migration Centre) همینکه مهاجران و آوارگان افغان به کشورشان عودت داده می شوند با شرایطی مواجه می‌شوند که توانایی‌ها و آمادگی‌های‌شان را برای ادغام دوباره متاثر می‌کند.
براساس این گزارش، مهاجرانی که به خاطر فشار به افغانستان باز می‌گردند یا مجبور به این کار می‌شوند، به مشکلات افسردگی، نگرانی و پریشانی، نوعی انزوا و اضطراب دچار می‌شوند و در برخی از موارد آرزوی مهاجرت دوباره را در سر دارند.
۲.۴ میلیون شهروند افغان از سال ۲۰۱۶ تا به حال به کشورشان بازگشته اند، برخی داوطلبانه و برخی مجبور به بازگشت شده اند. در ادامه گزارش شورای آوارگان دنمارک آمده است که بیشتر این مهاجران به خاطر ترس از اخراج، جایگاه قانونی نامطمئن و یا مشکلات اقتصادی به کشورشان بازگشته اند. بسیاری از آن‌ها در طول مهاجرت و بازگشت به وطن متحمل شوک و ضربات شدید روانی شده اند.
این گزارش با عنوان «رویاهای دوردست - درک شور و اشتیاق‌های عودت کنندگان افغان» بر اساس ۵۶ مصاحبه مفصل با مهاجران و آوارگان پیشین افغان پایه گذاری شده که از ایران، پاکستان و اروپا به افغانستان بازگشته اند. این نخستین بار است که راجع به شور و اشتیاق و امیدواری‌های عودت کنندگان در مورد آینده شان و چالش‌هایی که بر سر راه ادغام دوباره آن‌ها قرار دارد، تحقیقات انجام می‌شود.
برام فروس، رئیس مرکز «Mixed Migration Centre» می‌گوید: «تحقیقات ما نشان می‌دهد که اگر مردم به خاطر شدت فشار و یا به اجبار بازگردند، در اغلب موارد متحمل ضربات روانی شدید می‌شوند و دیگر حتی فکر این را هم نمی‌کنند که آینده شان را در افغانستان بسازند، بلکه میل زیادی به این دارند که برای ترک دوباره کشور تلاش کنند».
اشتغال و امنیت مالی برای بیشتر افرادی که با آن‌ها مصاحبه شد، از هرچیزی مهم تر بود، در حالی که مهاجرت دوباره «برنامه دوم» آن‌ها بود.
حمایت خانوادگی یک عامل مهم است
بنا بر این گزارش، احتمال این که شهروندان افغانی که غیرداوطلبانه بازگشته اند و در وضعیت روحی نامناسبی قرار دارند، مهاجرت دوباره را به عنوان یک گزینه در نظر بگیرند، بیشتر از آن هایی است که به میل خودشان عودت کرده اند.
فروس از «Mixed Migration Centre» گفت، با وجود این که شرایط در افغانستان برای همه دشوار است، عودت کنندگان اغلب با چالش‌های بسیار بزرگی به شمول بدهکاری، نبود مواد غذایی و محل سکونت و شرایط نامساعد روحی مواجه هستند.
در این گزارش آمده است که شرایط فردی مانند اشتغال، دسترسی به امکان سکونت، امکانات ابتدایی بهداشتی و تحصیلات نقش بسیار مثبتی (در روند ادغام دوباره فرد عودت کننده) دارد. اما حمایت خانواده مهمترین عامل به شمار می‌رود.
بسیاری از آن‌هایی که با آنان مصاحبه شد، گفتند که ارتباطات خانوادگی و کمک اعضای خانواده مهم‌تر از کمک‌ها و مشوق‌های مالی است.