1. پرش به گزارش
  2. پرش به منوی اصلی
  3. پرش به دیگر صفحات دویچه وله

آزمايش موشك دوربرد هسته‌اى در كره شمالى

۱۳۸۵ تیر ۱۵, پنجشنبه

آيا وجود سلاح‌هاى اتمى در كره شمالى قطعى‌ست؟ جامعه‌ى جهانى بايد چه برخوردى در قبال مسئله‌ى اتمى كره شمالى در پيش گيرد؟

https://p.dw.com/p/A5bQ
عکس: AP

پس از هشت سال وقفه اولين آزمايش موشكى كره شمالى اعتراض جهانيان را برانگيخته است. شوراى امنيت ِ سازمان ملل متحد رسيدگى به اين اقدام ِ كره را آغاز كرد. ژاپن نيروهاى نظامى خود را به حالت آماده باش درآورد. ايالات متحده آمريكا و پيمان آتلانتيك شمالى، ناتو، خواستار واكنش شديد به اين اقدام شدند. اما اين سوال مطرح است كه چرا ايالات متحده‌ى آمريكا با وجود قبول پيمان منع گسترش سلاح‌هاى هسته‌اى و فشار به ايرا ن و كره شمالي، در مورد هند به همكارى مشترك با اين كشور تن مى‌دهد؟

روزنامه‌ى Landeszeitung كه در شهر لونه بورگ آلمان منتشر مى‌شود، در شماره امروز خود تفسيرى را به آزمايش اتمى ناكام كره شمالى اختصاص داده و بر اين نظر است كه سياست اين كشور فقط در جهت تحريك جهانى حركت مى‌كند. در شماره امروز اين روزنامه از جمله آمده است:

”تحريك كره شمالی، كمى بعد از حركت سفينه‌ى فضايى آمريكا و كمى قبل از ِ شصت‌مين سال تولد جرج بوش، رئيس جمهور امريكا، بازى با آتش به حساب مى‌آيد. اگرچه آزمايش موشك دوربرد ِ كره شمالى با شكست روبرو شد، اين كشور خطرى جدى ست براى آمريكا و غرب، زيرا كره شمالى صاحب كلاهك‌هاى اتمى ست. بله، كشورى كه حدود يك سوم درآمد ناخالص ملى خود را صرف مقاصد نظامى مى‌كند و ۲۳ ميليون شهروند خود را گرسنه نگاه مى‌دارد، خطرناك است. كره شمالى با آزمايش هسته‌اى خود همچنين به كشورهايى مثل ايران نشان مى‌دهد كه چنين اقداماتى انجام پذير است و ابرقدرت‌ها نمى‌توانند به كشورى كه داراى سلاح اتمى ست حمله كنند.

روزنامه‌ى ليبرال – چپ فرانسوي، Liberation كه در پاريس به چاپ مى‌رسد در مورد آزمايش موشك كره شمالى مى‌نويسد:

”گرچه قرارداد منع گسترش سلاح‌هاى اتمى به تصويب كشورها رسيده، باز جامعه جهانى چنين امكانى ندارد تا جلوى كشورى كه اين قرار داد را نقض مى‌كند بگيرد. اما چرا معيار برخورد با كشورهايى كه خواستار دستيابى به سلاح هاى اتمى هستند، متفاوت است؟ قبول سلاح اتمى در هند از طرف ايالات متحده‌ى آمريكا، ايران و كره شمالى را بر آن داشته تا به ادامه‌ى كوشش خود براى دستيابى به چنين سلاحى مبادرت ورزند. آنها مى‌دانند كه داشتن سلاح اتمى سبب مى‌شود تا كشورهاى بزرگ جهان به آنها توجه بيشترى كنند. آنها دريافته‌اند كه در شرايط جنگ روانى بايد از موضع قوى سخن گفت و در چنين شرايطى مى‌توان حتا دشمن خونى خود را هم به سر ميز مذاكرات جلب كرد.”