متن بیانیه پنجاه تن از روشنفکران و کنشگران سیاسی در حمایت بیانیه ۱۷ موسوی

بیانیه ی هفدهم میر حسین موسوی را می توان تاثیر گذار ترین بیانیه ی او در هفت ماهی که از تولد جنبش سبز می گذرد دانست. به دنبال انتشاراین بیانیه، شخصیتها، محافل و تشکلهای سیاسی کشور، هر یک از زاویه ای، به بررسی و سنجش مضمون بیانیه پرداخته و جنبه هایی از آن را برجسته کرده اند.

امضاء کنندگان این متن – که خواهان دگرگونی ساختاری دموکراتیک، دفاع از حقوق تمامی شهروندان با هر ایمان، آرمان، ایدئولوژی، قومیت، و جنسیت، و ،به ویژه، جدائی دین از حکومت هستند – این بیانیه را دارای پیشنهادات اساسی ای می دانند که توافق گسترده بر سر آنها می تواند بر یکپارچگی و هماهنگی درونی جنبش مسالمت آمیز مردم ایران اثری بسزا داشته باشد و اقتدارگرایان و خشونت ورزان حاکم را بیش از پیش در انزوا قرار دهد. ما بر این باوریم که:

● بیانیه ی هفدهم بسیار بهنگام صادر شده و توانسته، دست کم برای مدتی، در بلوک قدرت شکاف ایجاد کند و پروژه ی خشونت ورزانه ی آنها را به تعویق اندازد.

● با این بیانیه، موسوی دیگر بار، بر تعهد خود نسبت به مردم ایران و جنبش کثرت گرایانه ی آنان پای فشرده و از ادامه ی جنبش برای تغییرات دموکراتیک هواداری کرده است.

● موسوی در این بیانیه، با پرهیز از طرح مباحث عام و تجریدی، یک پلاتفرم سیاسی حداقلی، با مطالبات مشخص از حکومت، ارائه کرده است.

● موسوی، درعین الویت قائل شدن برای جنبش کثرت گرایانه ی مردم ایران، نشان داده است که به منظور پیشبرد خواسته های همین جنبش آماده است با دستگاه حاکم مذاکره کند. اشاره ی غیر مستقیم او به برکناری «قانونی» محمود احمدی نژاد از طریق رای مجلس را می توان نشانه ی همین گرایش دموکراتیک دانست. مهدی کروبی نیز در بیانیه ی اخیر خود بر ضرورت پرهیز از خشونت و به کار بستن روشهای مسالمت آمیز پای فشرده است. ما نیز دموکراسی را نهادینه کردن روشهای بی خشونت برای مهار و مدیریت کشاکشهای سیاسی و گسترش مشارکت سیاسی شهروندان می دانیم. تجربه نشان داده است که مذاکره ی سیاسی یکی از روشهای کارآمد در مسیر پر فراز و نشیب گذار مسالمت آمیز به دموکراسی است.

● برجسته ترین وجه این بیانیه چهار بند مربوط به «انتخابات آزاد» و پیش شرطهای برگزاری آن، از جمله آزادی زندانیان سیاسی، آزادی مطبوعات و رسانه ها، و تاکید بر حق تشکیل احزاب و برگزاری اجتماعات است. این خواسته ها از هنگام برگزاری انتخابات خرداد ماه به بعد از سوی هواداران دموکراسی و کثرت گرایی بارها مطرح شده است. امیدواریم طرح این مطالبات تاریخی در بیانیه ی میرحسین موسوی زمینه را برای پذیرش عمومی آنها و گسترش همکاری میان نیروهای گوناگون جنبش سبز، چه اصلاح طلبان مسلمان و چه نیروهای سکولار– دموکرات، فراهم کند.

پذیرش راهبرد «انتخابات آزاد» ، به مثابه ی پذیرفتنی ترین و کم هزینه ترین گزینه در راستای گذار به نظام دموکراتیک ، گویای افزایش نرمش فکری و گسترش دیدگاه سیاسی میر حسین موسوی در فرایند رویدادهای اخیر است. مهدی کروبی نیز ،از کارزار انتخابات ریاست جمهوری به این سو، نقشی انکارناپذیر در بیان و گسترش خواسته های دموکراتیک داشته است و،به ویژه، با ایستادگی و شجاعت خود جنبش اعتراضی مردم ایران را تقویت کرده است.

ما با پشتیبانی از بن مایه‌ی این بیانیه، که یک برنامه‌ی حداقلی متناسب با مرحله‌ی کنونی است، بر این باوریم که جنبش اجتماعی– سیاسی مردم ایران، در آینده ای نه چندان دور، یک برنامه ی دموکراتیک فراگیر در پیش خواهد گرفت؛ برنامه ای که محدودیتهای کنونی را درنوردیده وحقوق شهروندی یکایک ملت ایران، از هر قومیت و جنسیت، را در بر خواهد داشت.

امضاء کنندگان

ارواند آبراهامیان، داریوش آشوری، ژانت آفاری، تورج اتابکی، کاوه احسانی، ارژنگ اسعد، محمد اقتداری، مهران براتی، مهرزاد بروجردی، علی بنو عزیزی، مازیار بهروز، هومن بیگی، آصف بیات، میثاق پارسا، کامران تلطف، نیره توحیدی، محمد توکلی طرقی، رامین جهانبگلو، فاطمه حقیقت جو، بیژن حکمت، مهدی خانبابا تهرانی، فرهاد خسروخاور، فریبا داوودی مهاجر، حمید دباشی، تورج دریایی، علی راکعی، نسرین رحیمیه، ابراهیم سلطانی، رضا سیاوشی، حسن شریعتمداری، احمد صدری، حسین ضیائی، کاظم علمداری، مهدی فتاپور، منصور فرهنگ، مهرانگیز کار، فرهاد کاظمی، احمد کریمی حکاک، حسین کمالی، آزاده کیان، امیر حسین گنج بخش، افشین متین عسگری، مهرداد مشایخی، منصور معدل، والنتاین مقدم، علی اکبر مهدی، زیبا میرحسینی، علی میرسپاسی، عباس میلانی، فرزانه میلانی، آرش نراقی، فرزین وحدت، نادر هاشمی، حسن یوسفی اشکوری