یک حکم شلاق دیگر برای فعالان زن
۱۳۸۷ اردیبهشت ۲, دوشنبه
نسرین افضلی به همراه ۳۲ نفر دیگر از فعالان جنبش زنان در تاریخ ۱۳ اسفند سال ۸۶ به قصد شرکت در جلسه دادگاه سه تن از فعالان حقوق زنان، مقابل دادگاه انقلاب تجمع کردند که همگی آنان دستگیر شدند ولی طی چند روز آزاد گشتند.
دویچه‌وله: خانم افضلی، دادگاه اولیه شما را از اتهامات وارده تبرئه کرده بود. چطور شد که این دادگاه شما را به شش ماه حبس و تحمل ده ضربه شلاق محکوم کرده است؟
نسرین افضلی: دادگاه من در تاریخ ۲۲ اسفند تشکیل شد و در واقع از سه اتهامی که در مرحله‌ی بازجویی اول من را به آنها متهم کرده بودند، از دوتا من تبرئه شدم و به یکی محکوم شدم، به این مجازاتی که الان اعلام کرده‌اند. فقط این یک دادگاه بود و غیر از این دادگاهی نداشتم.
وکیل شماگفته است که دادگاه انقلاب اصلا صلاحیت رسیدگی به پروند‌ه‌ی شما را نداشته است. علتش چه بوده؟ شما از ابتدا پرونده‌تان در دادگاه انقلاب تشکیل شده بود، درست است؟
بله از ابتدا آنجا تشکیل شده بود و برای همین هم من را از آن دو اتهام تبرئه کردند و این یکی اتهامی که در واقع بابت آن مرا متهم کردند بی ارتباط با صلاحیت دادگاه انقلاب است.
دقیقا اتهام شما در این دادگاه که به شش ماه حبس و تحمل ده ضربه شلاق محکوم شده‌اید چیست؟
اتهام اخلال در نظم عمومی بوده.
و حبس شما حبس تعلیقی است یا تعزیری؟
حبس تعلیقی هست به مدت دو سال.
این حکم قرار است از کی اجرا بشود؟
طبق قانون در مهلت قانونی من می‌توانم به این حکم اعتراض کنم که بعد از آن این حکم لازم‌الاجرا می‌شود. اگر تجدیدنظر صورت نگرفته باشد و با توجه به این که حکم تعلیقی هست در این مدت دوسال اگر من اتهام دیگری داشته باشم و محکوم بشوم، این محکومیت هم اجرا خواهد شد.
و شما به این حکم اعتراض خواهید کرد؟
بله وکیل من از طریق قانون به این حکم اعتراض می‌کند، چون خلاف صددرصد قانون است.
خانم افضلی این بار اول نیست که یک فعال اجتماعی و یک فعال حقوق زنان به شلاق محکوم می‌شود. قبل از شما خانم دلارام علی و خانم مرتاضی لنگرودی به حکم‌های مشابهی محکوم شده بودند. نظرتان را در مورد این حکم بگویید. برای یک فعال اجتماعی واقعا این حکم چقدر می‌تواند معنادار باشد؟
واقعا باعث تاسف است. یعنی خیلی دردآور است برای افرادی که می‌دانند هدفشان چه هست و برای چه کار می‌کنند. برای زنانی که واقعا هیچکس را ندارند، هیچ حامی ندارند در این قانونی که فعلا وجود دارد، زنانی که نه پشتوانه‌ی اقتصادی دارند و نه خانوادگی و به قانون هم که پناه می‌آورند، می‌بینند که قانون از همه‌ی آنها بدتر است. و وقتی که ما مشاهده می‌کنیم برای کسانی که با اقدامات بسیار بسیار مسالمت‌آمیز و در واقع مدنی می‌خواهند این قوانین بتدریج تغییر بکند و مناسب جامعه‌ی کنونی بشود، مناسب افراد و زنان و مردان تحصیلکرده‌ای که الان در این جامعه هستند بشود، و وقتی برای این افراد حکم شلاق صادر می‌کنند، خب این خیلی باعث تاسف است و نشان می‌دهد چقدر واقعا ما راه طولانی‌ای داریم تا به خواسته‌هایمان برسیم.