احزاب و نامزدهای ریاست‌جمهوری در مصر
۱۳۸۹ بهمن ۱۳, چهارشنبه
احمد زویل، برنده نوبل شیمی سال ۱۹۹۹ از سال ۱۹۷۶ با انستیتو تکنولوژی کالیفرنیا همکاری دارد. او از سال ۲۰۱۰ در آمریکا "فرستاده علوم برای اسلام" شناخته شده و در این سمت بارها به کشورهای مسلما‌ن‌نشین جهان سفر کرده است.
احمد زویل و جنبش ۶ آوریل
به گزارش بخش عربی دویچه وله، رهبران جنبش ۶ آوریل از نامزدی احمد زویل برای شرکت در انتخابات ریاست‌جمهوری مصر پشتیبانی کرده‌اند. آنها گفته‌اند که اگر پروازهای آمریکا به قاهره صورت گیرد، زویل روز چهارشنبه (۲ فوریه) وارد قاهره خواهد شد تا به جنبش اعتراضی مردم بپیوندد.
جنبش ۶ آوریل در سال ۲۰۰۸ میلادی با استفاده از شبکه‌ی فیس بوک توسط گروهی از جوانان مصری بنیان گذاشته شد. آنها در حمایت از کارگران، خواستار اعتصاب سراسری در ۶ آوریل ۲۰۰۸ شدند و از همانجا جنبش ۶ آوریل نام یافتند. جنبش ۶ آوریل از مردم مصر خواسته است که تا تحقق خواست‌های خود به راهپیمایی علیه حسنی مبارک ادامه دهند.
در حالی که جنبش ۶ آوریل از زویل پیشتیبانی می‌کند، بسیاری از ناظران مصری، ضمن تایید صلاحیت‌های اخلاقی و علمی او، گفته‌اند که زویل به علت ۳۵ سال دوری از مصر، نسبت به شرایط و مشکلات داخلی این کشور آگاه نیست و نمی‌تواند در مقام ریاست‌جمهوری به انتظارات مردم پاسخ دهد.
علاوه بر احمد زویل، محمد البرادعی مدیر پیشین آژانس بین‌المللی انرژی اتمی و عمرو موسی رئیس اتحادیه عرب نیز اعلام کرده‌اند، در صورت برگزاری یک انتخابات آزاد نامزد مقام ریاست‌جمهوری خواهند بود.
عمرو موسی، رقیب یا رفیق؟
تا پیش از برگزاری دوره گذشته انتخابات ریاست‌جمهوری، از عمرو موسی به عنوان بزرگترین رقیب احتمالی حسنی مبارک نام برده می‌شد. اما اندکی پیش از انتخابات، وی به ریاست اتحادیه عرب برگزیده شد. ناظران سیاسی همان زمان می‌گفتند که هدف از انتخاب عمرو موسی به این سمت، دور کردن وی از انتخابات مصر بوده است.
در میان گروه‌های مخالف، از عمرو موسی به عنوان یک نامزد مستقل و بی‌طرف یاد می‌شود. اما بسیاری از مخالفان معتقدند که او به مبارک و کادرهای قدیمی حزب حاکم مصر نزدیک است و در صورت رسیدن به مقام ریاست‌جمهوری، تغییر چندان بزرگی در اوضاع مصر ایجاد نخواهد کرد.
البرادعی و اخوان‌المسلمین
محمد البرادعی در راس "اتحاد ملی برای تغییر" دو روز پیش وارد ائتلاف موقت با اخوان المسلمین شد. دو طرف اعلام کردند که تا تحقق خواست‌های مردم مصر و برکناری حسنی مبارک، در کنار هم به مبارزه ادامه خواهند داد.
البرادعی پس از بازگشت به مصر، به همراه رهبران حزب الغد (فردا)، جبهه دموکراتیک و اخوان المسلمین، "اتحاد ملی برای تغییر" را بنیاد نهاد.
اخوان‌المسلمین با این‌که از سوی دولت مصر غیرقانونی اعلام شده، بزرگترین و سازمان‌یافته‌ترین جنبش مخالف دولت است. در سال ۲۰۰۵ اعضای این گروه، به صورت منفرد در انتخابات شرکت کردند و توانستند ۸۸ کرسی از ۵۰۸ کرسی را کسب کنند.
اما در انتخابات نوامبر سال گذشته، حتی یک عضو اخوان‌المسلمین نیز به مجلس راه نیافت. این انتخابات، که شائبه تقلب‌های گسترده در آن وجود دارد، سرآغاز بحرانی بود که اکنون به انفجار رسیده است.
حزب الوفد
حزب الوفد، به رهبری سید البداوی یکی از احزاب قدیمی، تا سال‌های پایان سده‌ی بیستم اصلی‌ترین حزب مخالف دولت محسوب می‌شد. این حزب تعداد اعضای خود را در وبگاه ویکی پدیا دو میلیون نفر اعلام کرده است، اما به گفته منابع مصری، از محبوبیت زیادی در میان مردم برخوردار نیست.
نیروهای مخالف، سید البداوی رهبر الوفد را متهم می‌کنند که تظاهر می‌کند سکولار و مخالف دولت است، اما روابط نزدیکی با قدرت حاکم دارد. حزب الوفد در انتخابات سال ۲۰۰۵ شش نماینده به مجلس فرستاد. اما در انتخابات نوامبر سال گذشته تنها دو نامزد آن به مجلس راه یافتند و آنها نیز در اعتراض به تقلب‌های انتخاباتی نمایندگی خود را پس دادند.
حزب الغد (فردا)
رهبری حزب لیبرال الغد را ایمن نور به عهده دارد. او در آخرین انتخابات ریاست‌جمهوری مصر به عنوان یکی از رقبای اصلی حسنی مبارک وارد میدان شد و آرایی که کسب کرد، به مبارک نزدیک بود. اما به زندان افتاد و سه سال بعد در فوریه سال ۲۰۰۹ آزاد شد.
ایمن نور، از زمان آزادی در تمام تظاهراتی که علیه دولت جریان داشته شرکت کرده است. حزب الغد نیز به "اتحاد ملی برای تغییر" پیوسته که البرادعی آن را بنیاد نهاده است.
در مصر، احزاب و جنبش‌های دیگری نظیر حزب عدالت و جنبش الکفایه نیز حضور دارند، اما دارای نفوذ چندانی نیستند.
جواد طالعی
تحریریه: داود خدابخش