بحران مالی و خطر خلا قدرت در جهان
۱۳۸۷ آبان ۱۰, جمعه
بانک‌ها باید شهامت داشته باشند
روزنامه‌ی آلمانی «تاگس اشپیگل» چاپ برلین، درنگ طولانی بانک‌های آلمانی را برای گرفتن کمک‌های مالی از دولت چنین تفسیر می‌کند: «سرانجام پس از دو هفته، برنامه‌ی کمک مالی دولت برای بانک‌ها آماده شد. ولی تازه آشکار می‌شود که این کمک واقعا مورد نیاز است. حتا «دویچه بانک» که تاکنون از دریافت کمک خودداری می‌کرد تا خود را برنده‌ی بحران مالی نشان دهد، ظاهرا قصد دارد از این کمک استفاده کند. این نشانه‌ی خوبی است. ولی بانک‌ها باید واقعا شهامت برداشتن این گام را نشان دهند. آن‌ها مدت زیادی درنگ کردند، بعضا از ترس این که مبادا بازار بورس را ویران سازند و بعضا به دلیل خودپسندی شخصی. کسانی که ده‌ها سال درباره‌ی نیروهای خود درمانگر بازار موعظه می‌کردند، اکنون یاری گرفتن از دولت برایشان دشوار است. زیرا طبق منطق بورس، کسی که نیازمند سرمایه‌ی دولت است، وضعش خوب نیست».
پیوند خونی گولدمن‌ساکس و دولت آمریکا
روزنامه‌ی فرانسوی لوموند چاپ پاریس، درباره‌ی رابطه‌ی بانک سرمایه‌گذاری «گولدمن‌ساکس» و دولت آمریکا در واشنگتن می‌نویسد: «میان گولدمن‌ساکس و دولت آمریکا رابطه‌ی بسیار تنگاتنگ و تقریبا خونی وجود دارد. هنری پاولسون، وزیر دارایی آمریکا، رییس پیشین گولدمن‌ساکس است. همکاران برجسته‌ی او، همکاران پیشین گولدمن‌ساکس هستند. این فهرست طولانی است. حتا در آمریکا نیز این حضور همه‌جانبه‌ی مدیران پیشین گولدمن‌ساکس در دولت نگرانی‌آور است، آن هم نه فقط برای رقبای حسود آن. وگرنه چگونه قابل توضیح است که این بانک که کانون دلال‌بازی از کنترل خارج شده‌ی سال‌های اخیر است، توفان کنونی را بدون آسیب تاب آورد؟ حتا راهیابی احتمالی بارک اوباما به کاخ سفید نیز تغییر چندانی در این وضعیت ایجاد نخواهد کرد. کسانی که به عنوان جانشین آتی پاولسون در وزارت دارایی درنظر گرفته شده‌اند، همه جزو بانکداران گولدمن‌ساکس هستند».
ضرورت حضور آمریکا در صحنه‌ی جهانی
روزنامه‌ی اتریشی «در اشتاندارد» چاپ وین، بیم آن دارد که بحران مالی آمریکا، به یک خلا قدرت در جهان منجر گردد. این روزنامه می‌نویسد: «در هر صورت باید مانع از آن شد که هر چه بیشتر یک خلا قدرت ایجاد شود، چرا که در غیر این صورت ما با یک هرج و مرج فزاینده روبرو خواهیم شد و هدایت عاقلانه‌ی امور از دست خواهد رفت. شانس اعمال قدرت مشترک ـ به گونه و روالی که اروپا پس از جنگ در شکل اتحادیه‌ی اروپا پیدا کرد ـ افزایش می‌یابد، به شرطی که آمریکا هر چه بیشتر از صحنه‌ی جهانی عقب‌نشینی نکند. ما در گردهمایی‌های اخیر سازمان ملل شاهد این روند بوده‌ایم. آمریکا باید با شرکای خود و دیگر بازیگران جهانی، نهادهای بین‌المللی را منظما اصلاح کند و در جایی که کمبود ساختارهای فراملی از قبیل نظارت بین‌المللی بر بانک‌ها و نهادهای زیست‌محیطی به چشم می‌خورد، آن‌ها را ایجاد کند».