توافق د رمورد شتاب‌بخشیدن به حفاظت از لایه اوزون جو زمین
۱۳۸۶ شهریور ۳۱, شنبه
وزیران محیط زیست و نمایندگان عالی‌رتبه از ۱۹۱ کشور جهان روز جمعه ۲۱ سپتامبر در کنفرانسی زیرنظر سازمان ملل، قراردادی را امضا کردند که براساس آن کشورهای توسعه‌یافته و درحال توسعه، هر یک ۱۰ سال جلوتر از پیش‌بینی قبلی، از تولید گاز تخریب‌کننده‌ی لایه‌ی اوزون (کلرو فلورو کربن‌ها - FCKW) چشم‌پوشی می‌کنند.
کشورهای صنعتی قرار است استفاده از گاز تخریب‌کننده‌ی لایه‌ی اوزون را تا سال ۲۰۲۰ متوقف کنند. این موعد برای کشورهای درحال توسعه سال ۲۰۳۰ خواهد بود. در برنامه‌ی زمان‌بندی‌شده پروتکل مونترال که در سال ۱۹۸۷ به تصویب رسید، مهلت یادشده برای کشورهای توسعه‌یافته سال ۲۰۳۰ و برای کشورهای درحال توسعه سال ۲۰۴۰ در نظر گرفته شده بود.
"یک شب تاریخی"
در پی این توافق، "جان بیرد" وزیر محیط زیست کانادا از یک "شب تاریخی" سخن گفت و خانم ماریانه وینگ، سرپرست هیئت اتحادیه اروپا گفت: توافق به عمل آمده یک گام اساسی در حفاظت از لایه‌ی اوزون و در مبارزه با تغییرات جوی است.
یکی از کارشناسان برجسته‌ی برنامه‌ی محیط زیست سازمان ملل، بیش از همه، از قول دولت چین برای متعهد ماندن به این توافق استقبال کرد. به گفته‌ی این کارشناس، ۸۰ درصد استفاده از گاز تخریب‌کننده لایه‌ی اوزون در کشورهای درحال توسعه، مربوط کشور چین است.
در شتاب بخشیدن به روند خودداری از تولید و استفاده از گاز "کلروفلورو کربن‌ها"، دولت آمریکا بیش از دیگران کنفرانس را زیر فشار قرار داده بود. دولت آمریکا این قرارداد را جایگزینی برای قرارداد کیوتو می‌بیند که خود آن را امضا نکرده است. امریکا بزرگترین تولیدکننده گازهای گلخانه‌ای در جهان است.
گازهای "کلروفلورو کربن" که در یخچال‌ها و دستگاه‌های خنک‌کننده بکار می‌روند، یکی از عوامل اصلی تخریب لایه اوزون به شمار می‌روند. این اثر تخریبی برای نخستین بار در سال‌های ۸۰ میلادی مورد توجه قرار گرفت. لایه اوزون زمین را از گزند اشعه‌ی ماورا بنفش حفاظت می‌کند.
قطع کامل تولید و استفاده از گاز "کلروفلورو کربن‌ها" با کاهش سالانه‌ی ۳/۵ درصد در تولید گازهای گلخانه‌ای متناسب است.