روایتی تصویری از اوراق‌چیان گورستان کشتی‌ها در جنوب شرق آسیا

تصویری از یک اوراقچی کشتی در چیتاگنگ در بنگلادش. حدود یک چهارم از کارگرانی که در اوراق‌سازی کشتی کار می‌کنند، زیر ۱۸ سال هستند. دولت‌های کشورهای جنوب شرق آسیا هیچ توجهی به آنان ندارند؛ نه تلاشی برای حمایت از این کارگران می‌کنند و نه تلاشی برای حفظ محیط زیست.

کودکان و نوجوانان اوراقچی اگر چه نسبت به همکاران مسن‌ خود بیشتر کار می‌کنند، اما در مقایسه با آنان حقوق کمتری می‌گیرند.

کلاه و کفش‌های ایمنی و همچنین عینک‌های ایمنی از جمله ابزار اولیه‌ای است که اوراق‌چی‌های کشتی از داشتن آنها محروم‌اند. همین امر سبب می‌شود که آنان به طور مرتب زخمی و دچار مصدومیت‌های سنگین شوند.

"شیو" یکی از اوراق‌چیانی است که در حین کار مصدوم شده‌اند. او در پی بروز حریق در یکی از کشتی‌های فرسوده دچار سوختگی‌های بسیار شدید شد و در بیمارستانی در چیتاگنگ بستری است.

ادریس نیز از جمله اوراقچیان کشتی است که در حین کار در "گورستان‌ کشتی‌ها" زخمی شده و یکی از پاهایش را از دست داده است.

البته این تنها کارگران نیستند که از این وضعیت رنج می‌برند. زمین‌ها و آب‌های زیرزمینی واقع در نزدیکی گورستان کشتی‌ها نیز به‌شدت صدمه دیده و به سرب، نفت سنگین و ده‌ها ماده‌ی سمی دیگر آلوده شده‌اند.

تخریب اکوسیستم به حدی پیش رفته که کشاورزی یا صید ماهی را تقریبا امکان‌ناپذیر کرده است.

در "آلانگ" در سواحل غرب هند که بزرگ‌ترین گورستان کشتی در جهان در آنجا قرار دارد، تقریبا تمامی کارگران، مهاجرانی هستند که از شمال هندوستان آمده‌اند. آنها در اتاقک‌هایی ساده زندگی می‌کنند و از سال ۲۰۰۹ میلادی تا کنون بیش از ۲۶۰۰ کشتی را اوراق کرده‌اند.

سرپناه کارگران بسیار کوچک است و آنان از امکانات اولیه چون آب و برق محروم هستند.

کارگران اوراق‌سازی کشتی در صورت بارش باران‌های سنگین ناگزیرند کار خود را قطع کنند، دور هم جمع شوند و در یکی از کشتی‌های فرسوده جایی برای خود پیدا کنند.

گورستان کشتی تنها کارگران مهاجر را جذب نمی‌کند، بلکه گاه گردشگران کنجکاو نیز برای دیدن لاشه‌های کشتی‌های غول‌آسا به این گورستان‌ها سر می‌زنند و از آنها عکس می‌گیرند. نویسنده: Rodion Ebbighausen