سرگردانی نیروهای ائتلاف در عراق

با بستن قرارداد امنیتی عراق با آمریکا، نمایندگان پارلمان عراق اقدامی معقول را تصویب کردند، اگرچه هر یک از آنان علاقمند بود که نیروهای آمریکایی اشغالگر حتا یک روز اضافی هم در کشورشان باقی نمانند. اما عقل و احساس دو مقوله ی جدا از هم هستند و همه می‌دانند که راندن نیروی اشغالگری چون آمریکا به این سادگی‌ها و با رای نمایندگان مجلس امکان پذیر نیست. شهروندان عراقی نیز خوب می‌دانند که این دوران تاریخی در کشورشان تنها در صورتی می‌تواند بدون حوادث ناخوشایند به پایان برسد که مرحله‌ی گذار از اشغال تا استقلال کشورشان به‌طور معقول برنامه‌ریزی شود و دولت عراق در پایان این فرایند و خروج نیروهای آمریکایی، قدرت برقراری امنیت را در کشور داشته باشد و بتواند ساز و کارهای لازم را برای ساماندهی امور کشور به عهده گیرد.

بر مبنای قرارداد میان دو کشور که در سال ۲۰۱۱ به پایان می‌رسد، نیروهای آمریکایی مستقر در عراق موظف‌اند تا این هدف را ممکن سازند و تا آن زمان از گذار به شرایط عادی در عراق حمایت کنند. بیهوده نیست که به این قرارداد خروج نیروهای آمریکایی از عراق نام ننهاده‌اند و آن را قرارداد استقرار نیروهای آمریکایی در عراق می‌نامند.

خروج نیروهای آمریکا تا سال ۲۰۱۱ اما ربطی به دیگر نیروهای ائتلاف مستقر در عراق ندارد. چندی است صحبتی از نیروهای انگلیسی نیست که متحد اصلی آمریکا در اشغال عراق بودند و یا از کشورهای دیگری که بسیاری از آنها فقط برای نشان دادن همبستگی صوری با آمریکا به عراق نیرو اعزام کردند و البته بعضی‌هایشان مدتهاست که بدون سر و صدا نیروهای خود را از این کشور خارج کرده‌اند.

هفته‌ی گذشته ژاپنی‌ها و کره‌ای‌ها خاک عراق را ترک کردند و در حال حاضر ۴۱۰۰ سرباز بریتانیایی، ۱۰۰۰ سرباز استرالیایی و چندصد سرباز از کشورهای رومانی، السالوادر و استونی در عراق مستقر هستند. دولت عراق هنوز هیچ قرارداد مشابهی با این کشورها نبسته است و از پایان سال جاری میلادی وجود همه‌ی این نیروها در عراق بدون پشتوانه‌ی حقوقی خواهد بود.

اگر به نمایندگان مجلس عراق باشد، می‌توان خروج این نیروها را به سرعت سامان داد. دولت این کشور می‌کوشد تا راهکاری برای خروج این نیروها بیابد، حتا اگر امکان قراردادی جداگانه با هر یک از این نیروها ضروری شود. این نیروها که روزی به خواست آمریکا نظامیان خود را به عراق اعزام کردند، دیگر نه از آمریکا کمکی می‌گیرند و نه دل کسی در عراق برای‌شان می‌تپد. آنها به حال خود رها شده‌اند.