ناهيد جعفرى / لزوم عمومى كردن بحث خشونت عليه زنان
۱۳۸۲ اسفند ۱۸, دوشنبه
گفت و گو: مهيندخت مصباح
دويچه وله: خانم جعفرى در اطلاعيه اى كه به مناسبت روز جهانى زن از سوى مركز فرهنگى زنان صادر شده، قيد شده كه كمپين “ زنان و مردان عليه خشونت” از شهريور سال ۸۲ شروع شده است.لطفا توضيح بيشترى در مورد هماهنگى هايى كه در اين فاصله صورت گرفته است، بدهيد.
ناهيد جعفرى: اواسط سال ۸۲ ما كارگاهى داشتيم با موضوع خشونت عليه زنان. پس از آن در ادامه، كارگاه سه روزه ديگرى در شهريور ۸۲ با همين مضمون و همچنين خشونت جنسى داشتيم. در اين كارگاه سه روزه، مسئله كمپين را مطرح كرديم و فراخوان داديم براى هشت مارس و برنامه داديم كه كارها درشش كميته تقسيم كار شود. عنوان فراخوان كه خطاب به افراد، مطبوعات ، گروهها و انجمن هاى زنان، كودكان و محيط زيست و جوانان بود، چنين بود: “ به كميپن زنان ومردان عليه خشونت تا هشت مارس بپيونديد”.
پس از انتشار اين فراخوان، افرادى كه علاقمند بودند با ما همكارى كردند. كميته هاى شش گانه عبارت بودند : كميته امضاء به مجلس قوه قضاييه و مراجع قانونى براى تغيير قوانين، كميته جمع آورى مدارك و گزارش هاى مستند مربوط به خشونت عليه زنان. كميته هنرى عليه خشونت، كميته آموزش به مردان و زنان عليه خشونت بر زنان. كميته تهيه و پخش جزوات آموزشى براى دختران و پسران و بالاخره كميته بررسى خشونت هاى خيابانى.
در اين كميته ها افرادى كه علاقمند بودند، همكارى هاى بسيار خوبى كردند و قرار شد نتيجه اين همكارى در هشت مارس امسال كه تجمع ما در پارك لاله خواهد بود، مطرح شود و گزارش ها ارائه گردند.
دويچه وله: آيا صرفا خانم ها با اين كميته ها كار ميكنند يا شما توانسته ايد آقايان را به تشكل هاى خودتان جذب كنيد؟ اصولا نسبت حضور آقايان در اين كميته ها تا چه اندازه است؟
ناهيد جعفرى: آقايان استقبال خوبى از فعاليت هاى مربوط به مسائل زنان كرده اند ولى طبيعتا با وجودى كه حضور فعال دارند، هميشه كمتر از خانم ها هستند و تعدادشان هم از نظر حضور مستقيم، چندان قابل توجه نيست.
دويچه وله: مركز فرهنگى زنان چه روش ها و برنامه هاى مشخصى براى دنبال كردن موضوع خشونت عليه زن دارد و شما در حال حاضر در كجاى راه هستيد؟
ناهيد جعفرى: ميتوانم بگويم كه در درجه اول، مركز فرهنگى زنان، استارتى زده تا خشونت عليه زنان را از حوزه خصوصى به بيرون بكشد تا بيش از اين امر خشونت مسئله اى خانگى و داخلى تلقى نشود.در جامعه ما متاسفانه زنى كه مورد خشونت قرار ميگيرد، چه جسمى، چه روحى روانى، آن راهميشه ناگفته ميگذارد. بنابراين خشونت ها پنهان ميمانند. اكثرزنان ما براى طرح اين مسائل در اجتماع مسئله دارند، خجالت ميكشند و موانع ديگرى دارند. ما معتقديم كه بايد فضايى ايجاد كنيم تا بتوان آزاد و بدون محظور در باره روش هاى مختلف خشونت در حق زنان بحث كرد. چون اول بايد مسئله را آزادانه طرح كرد و بعد آن را بررسى كرد.
اين خشونت ها نبايد تنها در حوزه ها خصوصى ما زنها بماند، بايد بيرون از خانه در مورد آن صحبت شود و ما در موردش بتوانيم حرف بزنيم. بايد تابوى سخن گفتن در مورد اين مسائل شكسته شود و كارى كه ما در حال حاضر ميكنيم، به اين قرار است. بايد ديد نتيجه فعاليت هاى ما چه خواهد بود.