هیچ تضمینی برای امنیت در کابل وجود ندارد
۱۳۹۶ اردیبهشت ۳۱, یکشنبه
ما با پناهجویان افغان که از آلمان اخراج شده و به کابل آمده‌اند نشسته‌ایم و به سخنان امیر، نوری، مجتبی و عیسی گوش می‌کنیم. شرح اخراج آنها از آلمان و ترس از زندگی تازه‌شان در کابل پایتخت افغانستان موضوع گفت‌وگوی ماست.
ناگهان خبر نفرت‌انگیز حمله به سازمان امدادگر سوئدی "اوپریشن مرسی" به ما می‌رسد. همگی شوک زده‌ایم. می‌دانیم که هر حمله‌ای وحشتناک است. چه در کابل باشد، چه در پاریس، بروکسل، نیس یا برلین.
هنوز جزئیات این حمله روشن نیست. ما تلفنی با رابط‌هامان در کابل صحبت می‌کنیم تا شاید جزئیات بیشتری از این حمله به دست آوریم. از طریق شبکه‌‌های اجتماعی متوجه نظر همکاران‌مان در این باره می‌شویم.
بیشتر بخوانید:در حمله طالبان ۲۰ پلیس افغان کشته شدند
با خانواده‌هایمان ارتباط برقرار می‌کنیم و به آنها خبر می‌دهیم که حال ما خوب است و سلامت‌ایم. دوستان و همکاران‌مان با پیامک و "واتس اپ" می‌کوشند از وضعیت ما پس از این حمله آگاه شوند.
دوستان ما که از آلمان اخراج شده‌اند، آن قدر آلمانی بلد هستند که نگرانی ما را در صحبت‌های‌مان با دوستان و همکاران در آلمان متوجه شوند. مجتبی و عیسی تاسف خود را از این موضوع به ما ابراز می‌کنند. ما با خانم سردبیرمان و همچنین هماهنگ‌کننده امنیتی خود صحبت می‌کنیم.
حمله به خارجیان
به تدریج اخبار رسیده دقیق‌تر می‌شوند. حمله شنبه شب (۳۰ اردیبهشت / ۲۰ مه) به خارجیان بوده است. هدف این حمله محل سکونت یک سازمان امدادگر سوئدی به نام "اوپریشن مرسی" بوده است. در جریان این حمله یک نگهبان افغان و یک زن امدادگر آلمانی کشته شدند.
مهاجمان یک زن امدادگر فنلاندی را نیز ربوده‌اند. این نخستین حمله به گروه‌های خارجی در کابل نیست، اما معمولا بیشتر حملات در کابل به شهروندان غیرنظامی این کشور می‌شود. از آغاز سال جاری میلادی تاکنون دست‌کم هفت حمله سنگین در این شهر گزارش شده است.
بیشتر بخوانید:ناتو احتمالا نیروهای بیشتری به افغانستان اعزام می‌کند
در جریان این حملات صدها نفر کشته یا زخمی شده‌اند. مسئولیت این اقدامات تروریستی را یا ستیزه‌جویان طالبان یا جریان تروریستی "دولت اسلامی" به عهده گرفته است.
در چندروز اخیر همه جا در پایتخت افغانستان آرام بود. کابل با حصارهای بلند ضد انفجار و دیوارهایی با سیم خاردار چندروز پیش به هنگام ورودمان آرام به نظر می‌رسید. آسمان آبی و خورشید گرم و مردمی که با آنها صحبت می‌کردیم و دوستانه و با مهربانی از ما استقبال می‌کردند. اما این آرامش فریبنده است و گمراه‌کنندگی این آرامش را در کابل تنها از این حملات نمی‌توان تشخیص داد.
در کابل هیچ تضمینی برای امنیت وجود ندارد. مکانی که امروز امن به نظر می‌رسد می‌تواند فردا مرکز حمله مهاجمان باشد. البته ما قبل از سفر به افغانستان دستورالعمل‌های مشخصی را آموختیم. اقدامات ما با تکیه به این توصیه‌ها و همچنین شم خودمان به هنگام خطر انجام می‌شود.
ترور و خشونت بخشی از زندگی روزمره
ما از کسانی که با آنها صحبت می‌کنیم می‌پرسیم نظرشان راجع به اعزام سربازان بیشتر از طرف آمریکا و کشورهای ناتو چیست. پاسخ‌های داده شده به سوال‌های ما بسیار گوناگون هستند:
«وقتی هیچ چیز تغییر نمی‌کند، اعزام سرباز چه تغییری می‌تواند بوجود آورد؟»
«مهم‌ترین نکته این است که افغان‌ها هم‌نظر شوند و دولت این کشور سرانجام به جای اختلافات گوناگون به کار آغاز کند.»
«سربازان خارجی چه می‌توانند بکنند، وقتی اجازه شرکت در درگیری را ندارند.»
«ما باید سلاح گروه‌های نظامی را از آنها بگیریم و نیروهای امنیتی خود را تقویت کنیم.»
«ناتو در افغانستان با شکست مواجه شده، باید سربازهای سازمان ملل متحد را به افغانستان فرستاد.»
«ما از جامعه جهانی ابتدا امنیت و بعد آموزش می‌خواهیم.»
گرچه پاسخ‌ها بسیار متفاوت هستند، اما هیچ یک از شهروندان کابل احساس امنیت در پایتخت افغانستان را ندارند. همه با این خطر خو گرفته‌اند که امکان حمله وجود دارد، اما بر این نظرند که زندگی باید ادامه یابد.
ما این جمله را از مردم بسیار شنیده‌ایم که "وقتی صبح خانه‌مان را ترک می‌کنیم نمی‌دانیم آیا غروب سالم به خانه بازمی گردیم یا نه. اما نمی‌توان به خاطر وجود خطر زندگی را متوقف کرد. زندگی ادامه دارد.»
ما پس از این حادثه خونین به عنوان مهمانان خارجی در افغانستان، در شهر کابل زندگی می‌کنیم. خطر برای زندگی ما نه کمتر از دیروز شده است نه بیشتر از آن. ترور و خشونت بخشی از زندگی عادی روزمره در این شهر است. باندهای خلاف‌کار نیز فعال‌شده‌اند. اکنون دیگر ربودن افراد به کار بخشی از باندهای خلاف‌کار تبدیل شده است.
بیشتر بخوانید:مخالفت مرکل با افزایش حضور نظامی آلمان در افغانستان
ما به عنوان خبرنگاران زن در کابل هستیم تا زندگی روزمره را در این شهر تصویر کنیم. ما کابل و افغانستان را از سفرهای بسیار می‌شناسیم. نیروهای نظامی بین‌المللی حدود ۱۶ سال است در این کشور فعالیت می‌کنند. البته این نیروها برای افغانستان پیشرفت و درهای باز به ارمغان آورده‌اند، اما موفق نشده‌اند صلح و امنیت را در این شهر برقرار کنند.