۸ اکتبر ۱۷۹۲: ادکلن یا داروی جادویی

روز تاسیس این عطاری، روز ازدواج ویلهلم مولِنس (Wilhelm Muehlens) بازرگان ۳۰ ساله‌ای بود که به عنوان هدیه عروسی، دستور ساخت داروی خوش‌بویی را دریافت کرد که نامش را "آب کلن" یا به فرانسوی "اُدِکلن" (Au-de-cologne) گذاشت و از آن‌پس فروش این شربت را کالای اصلی تجارت خود قرار داد.

دو سال بعد ناپلئون که کلن را تصرف کرده بود، دستور داد برای آسان‌یابی نشانی‌ها در آن شهر همه خانه‌ها را شماره‌گذاری کنند. شماره فروشگاه "آب کلن" که هنوز هم همان‌جاست، ۴۷۱۱ بود. از آن‌پس شربت یادشده که هم درمان‌گر بود و هم خوش‌بو، "ادکلن ۴۷۱۱" نام گرفت.

از آن‌جا که ناپلئون دستور داده بود دستور ساخت همه داروها در سرزمین‌های تصرفی را به مقامات فرانسوی تحویل دهند، مولِنس برای گریز از این فرمان و حفظ راز، آن شربت را با تغییری جزئی به عطر تبدیل کرد.

از آن‌جا که در آن زمان نجیب‌زادگان و ثروتمندان، کمبود امکانات برای نظافت‌های جسمی را با بوی خوش می‌پوشاندند، فروشگاه مولِنس در مدت کوتاهی به شرکت بین‌المللی بزرگی تبدیل شد. ناپلئون بناپارت شخصا هر ماه ۶۰ شیشه ادکلن به مولِنس سفارش می‌داد.

دودمان مولِنس یکی پس از دیگری تا زمان جنگ دوم جهانی به تکمیل عطرها و ادکلن‌های خود ادامه دادند.

پس از جنگ نیز این شرکت، عطرها، صابون‌ها و کرِم‌های فراوانی به بازار عرضه کرد اما رفته رفته نسل‌های جوان به بوهای پیشنهادی شرکت "آب کلن" کم‌علاقه شدند.

در دهه ۱۹۹۰ این شرکت کوشید با خرید عطر گابریلا ساباتینی باز جوانان را جذب کند اما سر انجام این شرکت پس از ۲۰۰ سال به کنسِرن آمریکایی "پروکتِر و گامبِل" فروخته شد.

صاحبان کنونی ۴۷۱۱ بر آنند که بار دیگر بر سویه‌های درمانی این عطر تاکید و "آب کلن" را از انگ "عطر سالمندان" رها کنند.