Galeria 60 lat RFN

7 grudnia 1970: historyczny gest Brandta w Warszawie

Podczas uroczystego złożenia wieńca pod pomnikiem Bohaterów Getta Willy Brandt nieoczekiwanie przyklęknął i przez dłuższą chwilę zastygł w milczeniu. Tego samego dnia podpisał układ o podstawach normalizacji stosunków z Polską, w którym RFN uznała zachodnią granicę Polski na Odrze i Nysie. Symboliczne przyklęknięcie kanclerza RFN pod pomnikiem Bohaterów Getta i wyrzeczenie się przez rząd RFN roszczeń terytorialnych wobec Polski stało się w Niemczech przedmiotem ostrych sporów politycznych, ale podniosło autorytet Niemiec na arenie międzynarodowej. Za nową politykę wschodnią Willy Brandt otrzymał w 1971 roku Pokojową Nagrodę Nobla.

6 czerwca 1971: przyznanie się do złamania prawa

Do roku 1974 obowiązywal w Niemczech paragraf 218 KK, zakazujący przerywania ciąży. Aborcja była dopuszczalna jedynie w sytuacji zagrożenia życia matki wskutek powikłań ciąży. W praktyce jednak każdego roku kilkaset tysięcy kobiet z RFN udawało się na "skrobankę" za granicę, głównie do Holandii. Publiczne przyznanie się do tego na łamach tygodnika "Stern" przez 374 panie, zapoczątkowało dyskusję o potrzebie zmiany przepisów. Od roku 1976 obowiązuje zasada, że przerywanie ciąży jest formalnie zabronione, ale kto decyduje się na aborcję z przyczyn osobistych nie jest karany.

5/6 września 1972: terror w wiosce olimpijskiej

Monachium chciało być gospodarzem "radosnych igrzysk", różniących się od zainscenizowanej przez Hitlera ciężkiej, propagandowej oprawy Olimpiady w Berlinie w 1936 roku. Tak się jednak nie stało. Arabscy terroryści z organizacji "Czarny Wrzesień" wtargnęli do wioski olimpijskiej i wzięli za zakładników 11 sportowców izraelskich. Nieudolna próba odbicia ich przez policję zakończyła się masakrą. Zginęło 11 sportowców, jeden policjant i pięciu terrorystów. Po dniu żałoby igrzyska były kontynuowane.

18 września 1973: niemiecka flaga powiewa nad East River

To także skutek nowej polityki wschodniej rządu kanclerza Brandta: RFN i NRD stały się równocześnie pełnoprawnymi członkami ONZ. Przyjęcie obu państw niemieckich do ONZ umożliwił zawarty rok wcześniej układ o podstawach normalizacji ich stosunków wzajemnych, w którym znalazł się zapis, że żadne z nich nie może reprezentować drugiego na arenie międzynarodowej. W latach 1977/1978 Republikę Federalną wybrano na niestałego członka Rady Bezpieczeństwa ONZ. Na NRD przyszła kolej w latach 1980/1981.

Listopad 1973: Niemcy krajem bez samochodów

17 października, podczas wojny Jom Kippur, arabscy członkowie OPEC wstrzymali dostawy ropy do krajów popierających Izrael i uzgodnili nowy mechanizm cen tego paliwa. W USA i Europie zaczęło brakować ropy, a jej ceny poszybowały w górę. Rząd RFN podjął decyzję o wprowadzeniu zakazu poruszania się samochodami po autostradach przez cztery niedziele i przejściowym ograniczeniu szybkości jazdy do 100 km/h. Tak zwany "szok naftowy" wywołał pierwszą, wielką, światową recesję gospodarczą po drugiej wojnie światowej.

25 kwietnia 1974: afera Guillauma

W nocy aresztowano Güntera Guillauma i jego żonę Christel, z domu Boom. Guillaume, osobisty sekretarz kanclerza Brandta, został zdemaskowany jako wschodnioniemiecki szpieg. Był to prawdziwy szok. Willy Brandt przejął "odpowiedzialność polityczną" za tę aferę i podał się do dymisji. Cóż za ironia losu - odpowiedzialnym za jego upadek okazało się państwo, które to właśnie on uznał, jako pierwszy polityk zachodnioniemiecki. Następcą Brandta w urzędzie kanclerskim został Helmut Schmidt.

14 czerwca 1976: rozpad bez winy

Bundestag uchwalił nowe prawo małżeńskie, w którym zreformowano zasadniczo prawo rozwodowe. Główna zmiana polegała na tym, że jedna ze stron nie musiała już być winna rozpadu małżeństwa. Do uzyskania rozwodu wystarczyło orzeczenie, że nastąpił zupełny i trwały rozkład pożycia. Od tej chwili liczba rozwodów w Niemczech zaczęła systematycznie rosnąć. W latach 50-tych i 60-tych rozwodem kończyło się mniej, niż 15% związków małżeńskich, obecnie wskaźnik ten przekracza 40%.

1977: rok szczytowego terroru RAF

Lewacka "Frakcja Armii Czerwonej" sparaliżowała życie publiczne w Niemczech. W kwietniu zamaskowany zamachowiec zastrzelił na ulicy prokuratora generalnego Siegfrieda Bubacka. W lipcu zastrzelono szefa zarządu Dresdner Bank Jürgena Pronto na progu jego domu. We wrześniu terroryści z RAF porwali szefa związku pracodawców Hannsa-Martina Schleyera, a w październiku palestyńscy terroryści uprowadzili samolot Lufthansy lecący z Palma de Mallorca do Frankfurtu. Udana akcja odbicia pasażerów tej maszyny na lotnisku w Mogadiszu okazała się wyrokiem śmierci dla Schleyera, ponieważ wszystkie te zamachy miały wymusić na rządzie RFN decyzję o wypuszczeniu z więzienia w Stammheim pierwszych przywódców RAF, siedzących w nim od 1972 roku.

16/17 lipca 1978: szczyt gospodarczy w Bonn

Pomysł wysunęli wspólnie prezydent Francji Valèry Giscard d'Estaing i kanclerz RFN Helmut Schmidt: ich zdaniem raz w roku przywódcy najbardziej uprzemysłowionych krajów świata powinni się spotkać, aby ustalić zasady polityki gospodarczej i finansowej. Pierwszy szczyt odbył się w 1975 roku w Rambouillet we Francji. Trzy lata później uczestników szczytu gościły Niemcy. W odróżnieniu od dzisiejszych szczytów grupy G-8, organizowanych z wielką pompą, tamten przebiegł w kameralnej atmosferze w parku okalającym Urząd Kanclerski w Bonn.

1979: ekologia, bliski kontakt z bazą, pacyfizm

Pod koniec lat 70-tych w Niemczech powstawało coraz więcej organizacji i stowarzyszeń opowiadających się za rezygnacją z broni atomowej, powszechnym rozbrojeniem i ochroną środowiska. Wielu działaczy ruchu obrońców przyrody i aktywnych pacyfistów trafiło potem do partii "Zielonych, w której znaleźli bezpieczną przystań i pole do działania. Nowa partia była pod każdym względem niekonwencjonalna, co znajdowało wyraz także w wyglądzie jej czołowych przedstawicieli. W 1985 Joschka Fischer został pierwszym "zielonym" ministrem w rządzie krajowym Hesji. Na uroczystości zaprzysiężenia pojawił się w dżinsach i adidasach, ale 1998 roku, już jako szef MSZ, wystąpił w szytym na miarę garniturze.