Gry komputerowe: kiedy zabawa staje się chorobą

Od kilku lat w berlińskim szpitalu Charité istnieje grupa robocza ds. uzależnień od gier komputerowych. Co niedziela organizuje ona wraz z Teatrem im. Maksyma Gorkiego spotkanie informacyjne. Publiczność jest różna. Młodzi mężczyźni od 15 do 20 lat, mamusie, tatusiowie, siwowłosi seniorzy. Jonas ma 15 lat. „Dużo gra“ – mówią rodzice. „To zależy“ – mówi Jonas. „W ciągu tygodnia godzinę, dwie dziennie, czasem wcale“, dodaje. Ale czasem dłużej. „Aż tyłek cierpnie“, mówi. Tata Jonasa chce się dowiedzieć, czy to już nałóg, czy to jeszcze granie. I tak w ogóle o uzależnieniach. W końcu „dorośli też nie są wolni od nałogów“, mówi.

World of Warcraft

Chantal Mörsen wchodzi na scenę teatru im. Maksyma Gorkiego. Jest psychologiem. Od lat prowadzi w szpitalu Charité grupę roboczą ds. uzależnień od gier komputerowych. Wykład uzupełnia przykładami z praktyki. Mówi o objawach odwykowych, na jakie cierpią maniacy. O oblewaniu się potem, zakłóceniach snu, ogólnej nerwowości. Opowiada o grupach potencjalnie uzależnionych: chłopcach i młodych mężczyznach. Ale przemysł pracuje teraz nad grami dla dziewcząt. Mörsen opowiada, jak groźne są gry w rodzaju „World of Warcraft”, gdzie gracz wciela się w wirtualną postać bohatera, bo trwają 24 godziny i nigdy się nie kończą! Czas? Co to takiego?!

Wirtualna rzeczywistość

Zlatko Enev opowiada: „Przez 3 miesiące byłem całkowicie uzależniony od „World of Warcraft”. W niektóre dni siedział 18 godzin przed komputerem. Ile lat ma Zlatko? 50. Z wykształcenia? Doktor filozofii. Stan rodzinny? Ojciec dwojga dzieci, autor licznych książek. W zasadzie wcale nie chciał grać. Chciał się tylko przyjrzeć temu, jak gra jego 13-letni syn. WoW – jak w slangu nazywa się World of Warcraft. Magiczna siła nowych światów. Przybrał na wadze, bo odżywiał się jedynie Junkfood (karma dla ludzi). „Nie mogłem się oderwać, byłem w pełni uzależniony. Straciłem wszelkie poczucie człowieczeństwa” opowiada dr Enev.

A propos: uzależnienie komputerowe nie jest jednostką chorobową. Za leczenie trzeba płacić samemu.

ag / Svenja Pelzel / Andrzej Paprzyca

red. odp.: Iwona D. Metzner