Od kako je list Boston Gloube 2002. godine otkrio prve slučajeve zlostavljanja u SAD, seksualna zloupotreba dece i mladih od strane katoličkog klera u SAD, Australiji, Italiji, Irskoj, Čileu, Nemačkoj i mnogim drugim zemljama sve više izlazi na videlo: Sve više žrtava se javlja za reč, sve više biskupa i sveštenika su proglašeni krivima i sve više vernika napušta crkvu.
Postoji velika opasnost da se zbog učestalosti iznošenja detalja u javnost na skandale u katoličkoj crkvi, ogugla i počne gledati sa ravnodušnošću. Ali za razliku od ljudi koji to samo proprate na TV, žrtve taj zločin nose sa sobom celog života i za njih se više ništa ne odvija normalno.
Suočavanje sa slučajevima zlostavljanja počelo je kako u Rimu, tako i u mnogim lokalnim crkvama, ali još dugo neće biti okončano. Potresni detalji istrage u Pensilvaniji to potvrđuju. Rezultat ovog suočavanja sa zločinom može dovesti u pitanje katoličku crkvu u njenom sadašnjem obliku. Jer institucija, u kojoj se pojavljuju i prikrivaju takvi skandali, s pravom se suočava sa odbijanjem u društvu.
Vatikan sada insistira na rasčišćavanju zločina seksualnog zlostavljanja u sopstvenim redovima, što je kasno ali nadajmo se, ne i prekasno. Upravo Klaus Mertes, bivši direktor katoličke gimnazije u Berlinu, koji je 2010. godine pokrenuo otkrivanje skandala zlostavljanja dece u Katoličkoj crkvi u Nemačkoj, sada ocenjuje da je Rim iz toga izvukao pouku: Komisija za zaštitu dece, koju je uspostavio Vatikan i čiji su članovi i žrtve seksualnog nasilja, po rečima Mertesa radi odličan posao. U Nemačkoj je Biskupska konferencija postavila striktne smernice o tome kako preventivno postupati i sprečiti seksualno zlostavljanje. Žrtve imaju pravo na obeštećenje, a vreme zastarevanja zločina seksualnog zlostavljanja povećano je 2013. godine na 30 godina. U SAD to još nije slučaj.
Seksualna zloupotreba u Pensilvaniji ponovo otkriva ljudske ponore i dvostruki moral, koji do danas preovladavaju unutar Katoličke crkve. I nisu samo vernici i angažovani laici ti, koji ispaštaju zbog mračnjaštva i protivrečnosti njihove crkve. Mnogi sveštenici i biskupi, koji ne poštuju celibat i vode dvostruki život očajani su zbog stavova crkve. Da ne govorimo o ženama, koje ne mogu da budu sveštenice.
Od Drugog vatikanskog konzila, mnogo toga je promenjeno, ali suviše malo da se crkva spasi. Milioni vernih katolika bore se za promene, bilo da se radi o seksualnom moralu, razvedenim koji bi ponovo da stupe u brak, o celibatu ili o ulozi žena. Oni zaslužuju priznanje.
Vremena nepogrešivosti pape i nedodirljivosti sveštenika su prošla. Ipak, Rim insistira na svojoj moralnoj dogmi. Ali serija skandala već dugo potresa stubove ovog muškog, hijerarhijskog univerzuma. Sada mu preti moralna implozija.