Η ανασύνταξη του ΣΥΡΙΖΑ μετά τον Τσίπρα

«Ο ΣΥΡΙΖΑ, που συνεχίζει να είναι το σημαντικότερο κόμμα της αντιπολίτευσης, είναι πιθανό να ηγηθεί στο μέλλον από μια γυναίκα.  Από τη στιγμή που ο αρχηγός του, Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος διετέλεσε πρωθυπουργός από το 2015 έως του 2019, ανακοίνωσε την παραίτησή του,το κόμμα ανασυντάσσεται και αναζητά τρόπο για να ξαναγίνει η πιο ισχυρή πολιτική δύναμη της χώρας» αναφέρει ρεπορτάζ της FAZ σχετικά με τις εσωκομματικές διεργασίες στον ΣΥΡΙΖΑ και παρατηρεί μεταξύ άλλων:

«Πάνω από δέκα ονόματα έχουν ήδη τεθεί στη συζήτηση περί διαδοχής, αλλά ένα συζητείται πιο συχνά: η Έφη Αχτσιόγλου, 38 ετών η οποία διετέλεσε υπ. Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης και Αλληλεγγύης από το 2016 έως το 2019 θεωρείται μια πολλά υποσχόμενη υποψήφια για την προεδρία του κόμματος (…)  Όμως το όνομα της Αχτσιόγλου δεν ακούγεται μόνο από τότε που ο Τσίπρας ανακοίνωσε την παραίτησή του. Εδώ και μήνες το όνομά της ακουγόταν παντού, σε όλες τις συζητήσεις για το κόμμα στην ‘μετά-Τσίπρα εποχή’, δεδομένων των καταστροφικών δημοσκοπήσεων. Μέχρι στιγμής η Αχτσιόγλου φρόντιζε να μην εμπλακεί σε όλα αυτά, γιατί ως γνωστόν οι φιλοδοξίες που ανακοινώνονται πολύ νωρίς θέτουν σε κίνδυνο τους ίδιους τους στόχους (…)»

Το ρεπορτάζ όμως, μεταξύ άλλων, εστιάζει και σε ένα ακόμη όνομα, εκείνο του Ευκλείδη Τσακαλώτου. «Είχε διαδεχθεί το 2015 τον Γιάνη Βαρουφάκη στο υπ. Οικονομικών (…) Ο Τσακαλώτος κατάφερε σύντομα να αποκαταστήσει ένα σταθερό κλίμα στις συζητήσεις μεταξύ Αθήνας και πιστωτών. Όμως ο οικονομολόγος από την Οξφόρδη είναι 15 χρόνια μεγαλύτερος από τον Τσίπρα, επομένως το κόμμα δεν θα ανανεωνόταν στην κορυφή του».

«Συμπαθής γείτονας» και ακροδεξιός

Την εκλογή του πρώτου ακροδεξιού δημάρχου από το εθνολαϊκιστικό κόμμα Εναλλακτική για τη Γερμανία (AfD), του Χάνες Λοτ, στη μικρή πόλη Ράγκουν-Γέσνιτς της Σαξονίας και μάλιστα λίγες μέρες μετά την εκλογή του πρώτου περιφερειάρχη από το ίδιο κόμμα, στο Zόνεμπεργκ της Θουριγγίας, σχολιάζει εκτενώς ο γερμανικός τύπος. Σε σχόλιο στο δίκτυο MDR διαβάζουμε τα εξής:

«Εδώ και καιρό σε ορισμένες περιοχές της ανατολικής Γερμανίας τα μεγάλα κόμματα συρρικνώνονται. Η επιτυχία του AfD στις εκλογές στο Ράγκουν-Γέσνιτς επιβεβαιώνei την τάση αυτή, η οποία εντείνεται ολοένα περισσότερο.Όσο μεγαλύτερη είναι η δυσαρέσκεια για την ομοσπονδιακή πολιτική, τόσο αυξάνεται η στήριξη στο αυτοαποκαλούμενο κόμμα διαμαρτυρίας. Η οργή για τον πόλεμο στην Ουκρανία, τον πληθωρισμό, τον γερμανικό νόμο για τη θέρμανση βρίσκουν διέξοδο μέσω του AfD. Εδώ μπορεί κανείς να εκφράσει την απογοήτευσή του. Και κυρίως να διαμαρτυρηθεί.

Ολοένα περισσότερο ακούγεται στον γερμανικό λαό ότι παλιά ήταν όλα καλύτερα, ότι η πολιτική δημιουργεί μια θλιβερή εικόνα και ότι όλοι όσοι βρίσκονται στην εξουσία γεμίζουν απλώς τις τσέπες τους. Γι αυτό ρίχνει κανείς την ψήφο του στο AfD. Όταν συμβαίνει ο υποψήφιος δήμαρχος να είναι από την περιοχή, όπως στο Ράγκουν-Γέσνιτς, να έχει ερείσματα σε συλλόγους και στο δημοτικό συμβούλιο και να δρα σαν ένας συμπαθής γείτονας, τότε ο φόβος για την επαφή με αυτά τα άτομα μικραίνει ολοένα περισσότερο».

H Γαλλία πρέπει να αλλάξει εδώ και τώρα

Την ακραία κοινωνική αναταραχή στη Γαλλία  μετά τον θάνατο του 17χρονου Ναέλ Μ. από αστυνομικά πυρά σχολιάζει η Augsburger Allgemeine και παρατηρεί: «Ο Μακρόν πρέπει να δείξει τώρα ότι η πολιτική δεν αφορά μόνο την επικοινωνία και τη βιτρίνα, αλλά την πραγματική αλλαγή. Για παράδειγμα στη διοίκηση της αστυνομίας, η οποία δέχεται μαζικές πιέσεις. Το συναίσθημα των εξεγερμένων ‘εμείς εναντίον σας’ στρέφεται εναντίον εκπροσώπων του κράτους, από τους οποίους πολλοί νιώθουν παραγκωνισμένοι.

Η δημοκρατική αξία της ισότητας, που αποτυπώνεται σε κάθε σχολικό κτήριο από τη Γαλλική Επανάσταση και μετά, δεν ισχύει για όλους. Ένας Μοχάμαντ ή μια Φατιμά από το Κλισί-σου-Μπουά (υποβαθμισμένο προάστιο) δεν θα έχουν τις ίδιες εκπαιδευτικές και επαγγελματικές ευκαιρίες με έναν Νικολά ή μια Μαρία από το (αριστοκρατικό) Νομπέλ-Φορόρτ Νεϊγί-σουρ-Σεν (…) Δεν μπορεί όμως η Γαλλία να συνεχίσει να αντέχει αυτή την κατάσταση. Οι αλλαγές, που είναι απαραίτητες για να φέρουν την κοινωνική ειρήνη απαιτούν χρόνια. Και πρέπει να ξεκινήσουν τώρα.