مسیر پرهزینه برای کسب مدال طلای المپیک
۱۳۹۵ مرداد ۱۵, جمعه
از دو سال به اینسو مباحثات داغی در عرصه ورزش در آلمان جریان دارند، به ویژه در رابطه به این سوال که ورزشکاران از چه حمایت هایی برای کسب مدال های بیشتر طلا از المپیک باید برخودار باشند؟ در سطح جهانی راه های مختلفی برای حمایت از ورزشکاران وجود دارند.
مسابقات المپیک تابستانی امسال در ریو، مهمترین مرحله در تقویم ورزش می باشد؛ اما توجه مسئولان ورزش های طراز اول آلمان خیلی فراتر از این مورد است، چنانچه در این راستا همچنان اصلاحات جنجال برانگیزی در بخش ورزش آلمان روی دست گرفته شده و وارد مرحله حساس نیز گردیده است. در همین ارتباط الفونس هیورمن رئیس انجمن المپیک آلمان تأکید کرد: " نتایج کسب مدال های المپیک ریو نمی تواند آنچنان بد و یا هم خوب باشد که مانع تلاش های ما برای تعمیم یک سیستم مؤفقانه و متداوم در این عرصه گردد."
قرار است نقاط مهم برنامه های اصلاحاتی این انجمن در ماه سپتمبر و قبل از آنکه به کمیسیون ورزش فدرال آلمان ارائه گردد، به پایان برسند. اما چگونه تغییر جهتی می تواند مؤفق و متداوم باشد؟ سوالی که پاسخ به آن نیز، چندان ساده نمی باشد.
در ادامه سال 2016، 160 میلیون یورو در بخش ورزش های طراز اول آلمان سرمایه گذاری گردیده و مصرف می شود. تمویل کننده این مصارف وزارت داخله فدرال آلمان می باشد و این پول ها به صندوق های اتحادیه های ورزشی و انجمن ورزشی المپیک آلمان واریز می شوند.
اما سیستم موجود همچنان از جهات مختلف مورد انتقاد قرار دارد. زیرا با توجه به وسعت اهداف مورد حمایت، احتمال آن می رود که قابلیت رقابت در عرصه بین المللی باقی نماند.
از دوسال به اینسو مباحثات شدیدی میان وزارت امور داخله آلمان فدرال و وزارت های داخله ایالت های این کشور و نیز انجمن ورزشی المپیک در زمینه چگونگی مصرف مناسب و مؤثر این بودجه جریان دارد، زیرا در کل، پول های هنگفت و قدرت مطرح است.
بریتانیا به عنوان زرگر مدال ها
بریتانیایی ها حین مسابقات المپیک 2012 به چنین لقبی شهرت یافتند، زیرا سیستم حمایت از ورزشکاران این کشور بیشتر از همه به ورزش هایی اهمیت می دهد که شانس بیشتر کسب مدال را داشته باشند. به همین دلیل نیز در سال های گذشته برای اشتراک در مسابقات ریو حدود 440 میلیون یور به مصرف رسیده است. ورشکاران این کشور نیز متناسب به همین برنامه ها اکنون در مسابقات ریو اشتراک کرده و عازم برازیل شده اند، چنانچه سیمون تامسن رئیس بخش های رقابتی ورزش بریتانیا گفت: " ما می خواهیم در این مسابقات بهتر از المپیک پیکنگ بدرخشیم."
افزون بر این درآمد ورزشکاران هر دو کشور آلمان و بریتانیا نیز متفاوت می باشد. طور مثال یک ورزشکار اتلتیک بریتانیایی 33500 یورو معاش دارد، در مقایسه همتای آلمانی او 18000 یورو درآمد دارد. در سویس یک ورزشکار نخبه این کشور در همین عرصه ورزشی کمتر از 14000 یورو درآمد دارد.
ایالات متحده: عاری از کمک های مالی از جانب حکومت
کمیته ملی المپیک ایالات متحده در کل هیچ گونه حمایت مالی از جانب حکومت این کشور دریافت نمی کند. اتحادیه مذکور پول ها را از طریق اسپانسرها به دست آورده و آن را از طریق یک صندوق مشترک به مصرف می رساند.
طور مثال در جریان چهار سال از 2009 تا 2012 مجموعاً 568 میلیون دالر از طریق اسپانسر دریافت کرده است. پرنسیب تقسیم این پول ها نیز خیلی ساده می باشد، به این معنی که هرکی مدال بیشتر آورد، به همان اندازه پول بیشتر نیز دریافت می کند.
پیامد این وضعیت نیز این است که اتحادیه های متمول، سرمایه های بیشتری کسب می کنند و دیگران تقریباً در حاشیه باقی می مانند.
در این راستا برای انجمن المپیک آلمان نیاز نیست به کشورهای چین و روسیه نگاه کند. زیرا با آنکه ورزشکاران هر دو کشور اکثراً مدال های زیادی را کسب کرده و به کشور برده اند، اما طرز العمل هردو کشور طوری است که ورزشکاران توسط یک سیستم مرکزی اداره گردیده و توسط مقام های رسمی این کشورها برگزیده می شوند، حمایت و تشویق می گردند و بعد به مقام بلند جهانی رسانیده می شوند. چنین یک مدلی برای آلمان غیر قابل تصور است.